نفی مالیات بدون نمایندگی

نفی مالیات بدون نمایندگی (به انگلیسی: No taxation without representation) شعاری است که خاستگاهش به دهه‌های ۱۷۵۰ و ۱۷۶۰ بر می‌گردد و نارضایتی و شکوائیهٔ اصلی مستعمره‌نشینان بریتانیایی در سیزده مستعمره که یکی از دلایل اصلی انقلاب آمریکا نیز بود را در یک عبارت خلاصه می‌کند. به‌طور خلاصه، بسیاری از مستعمره‌نشینان باور داشتند که نبود نمایندهٔ مستقیم در پارلمان بریتانیا در آن سوی آب‌های اقیانوس اطلس، انکار غیرقانونی حقوق آن‌ها به عنوان شهروندان بریتانیاست و در نتیجه قانون‌هایی که بر مستعمره‌نشینان مالیات ببندد (به عنوان یکی از انواع قانون که مستقیماً بر تعداد زیادی از افراد اثر می‌گذارد) و دیگر قوانینی که تنها بر مستعمره‌نشینان تحمیل می‌شود بر خلاف اعلامیه حقوق ۱۶۸۹ هستند. در زمان انقلاب آمریکا، از هر بیست شهروند بریتانیا تنها یک نفر (افرادی از طبقهٔ اعیان و اشراف) حق انتخاب نماینده در پارلمان را داشت؛ با این وجود هیچ‌کدام از نمایندگان از مستعمره‌نشینان نبودند. در این اواخر، گروه‌های زیادی از این شعار برای مناقشات مشابه در کشورهای گوناگونی استفاده کرده‌اند، نظیر استفادهٔ کنونی بعضی از گروه‌ها از این شعار در بخش‌هایی از ایالات متحده.

این عبارت یکی از عقایدی که نقش اساسی در جنگ داخلی انگلستان داشت را به زیبایی در قالب کلمات بیان کرده‌است. جان همپدن در مورد پول کشتی (Ship money) به شیوایی اظهار می‌کرد «آنچه یک پادشاه انگلیسی هیچ حقی برای مطالبه‌اش ندارد، یک شهروند انگلیسی حق دارد نپذیردش».