دائموسین

پادشاه دائموسین در سال چهارم بعد از میلاد به عنوان سومین پسر پادشاه یوری (دومین حاکم گوگوریو) متولد شد و وی را موهیول نامیدند. او از کودکی باهوش، محکم و کاردان بود. او مدتی را به طور ناشناس در گروه اشباح سیاه بویو فعالیت می‌کرد. دوجین و فرمانده مارو از دوستان او بودند.

او به‌خاطر خدمات ارزنده‌اش در نبرد با پادشاهی شمالی یعنی بویو، به عنوان ولیعهد منصوب شد. روابط با این کشور قدرتمند بزرگترین وظیفه وی بعد از پادشاه شدنش در سن ۱۴ سالگی بود. در چهارمین سال سلطنتش، پادشاه شجاعانه حمله‌ای را علیه بویو ترتیب داد. اما این نبرد به مانند نبرد داوود و جالوت بود زیرا پادشاهی نوپای گوگوریو کشور قدرتمند بویو را که در آن زمان قابلیت این را داشت که برای یک نبرد بیشتر از ۵۰ هزار نفر را مسلح کند، به چالش کشیده‌بود. لشکرکشی رؤیا پردازانهٔ پادشاه با یک شکست خردکننده پایان یافت در حالی که پادشاه خودش به سختی از مرگ فرار کرد. اما پادشاه خاضعانه پذیرفت که این شکست تقصیر وی بوده‌است و حتی شخصاً از سربازان زخمی مراقبت نمود. زیردستان وی به او بیشتر از همه کس احترام می‌گذاشتند و آن‌ها به شدت مصمم بودند تا زیر لوای پادشاه بزرگ متحد باشند. در حالی که پادشاه یک جنگ را باخت، او هرگز در سیاست شکست نخورد. او در تقویت اتحاد درونی توانا بود و هرگز اجازه نداد تا کشورش مجدداً صدمه ببیند. در مقابل، بویو به دلیل کشمکش‌های داخلی بعد از جنگ تقسیم شده‌بود و سرانجام خاک آن ضمیمه گوگوریو شد.

لشکر کشی نظامی پادشاه دائموسین برای گسترش وسعت کشور همچنان ادامه می‌یافت. در حالی که او چندین قبیله کوچک‌تر را تصرف می‌کرد، وی هرگز روستاهای مناطق تصرف شده را غارت نمی‌کرد. به جای غارت، وی آن‌ها را در داخل خاک گوگوریو ضمیمه می‌کرد و ساکنان محلی را به عنوان مردم خود می‌پذیرفت. مناطق همسایه به این نکته پی بردند که گوگوریو یک تصرف‌کنندهٔ وحشی نمی‌باشد بلکه یک کشور قدرتمند می‌باشد که توسعهٔ خود را دنبال می‌کند. بعضی از قبایل داوطلبانه به گوگوریو تسلیم می‌شدند.

تصرف منطقهٔ ناکرانگ توسط پادشاه شامل یک داستان رومانتیک می‌باشد که هنوز هم از آن به عنوان ماجرایی عاشقانه و تراژیک یاد می‌شود. در سال ۳۷ میلادی پادشاه پسرش شاهزاده هودونگ را به منظور حمله به ناکرانگ جایی که او عاشق یه شاهدخت شده‌بود فرستاد. گفته می‌شود شاهدخت ناکرانگ یک طبل رمز آلود را که دارای قدرتی برای به صدا درآوردن یک هشدار در زمان حمله سربازان دشمن بود، پاره نمود. شاهدخت به خاطر معشوقش تصمیم گرفته‌بود به کشورش خیانت کند. در نتیجه، این طبل خودکار صدا دهنده در زمانی که نیروهای گوگوریو به ناکرانگ حمله نمودند و کشور وی به نابودی کشیده‌شد، عمل نکرد. او توسط پدر خشمگین خود، چویری کشته‌شد و شاهزاده هودونگ به دلیل مرگ وی تاسف زیادی خورد. این داستان عاشقانهٔ افسانه‌ای از قرن اول میلادی تا به امروز در کره شناخته‌شده می‌باشد و از روی ان فیلم‌ها، درام‌ها، اجراهای باله و موسیقایی ساخته می‌شود.

افسانه‌ها تصریح می‌کنند که شاهزاده هودونگ به دلیل یاس به وجود آمده در اثر مرگ شاهدخت ناکرانگ خودکشی نمود. اما منابع تاریخی اظهار می‌کنند که همسر دوم پادشاه دائموسین شاهزاده را که پسر همسر اول پادشاه بود، در تله انداخت. زمانی که پادشاه نسبت به هودونگ سوءظن پیدا کرد، شاهزادهٔ بد طالع بدون ذکر هیچ علتی خودکشی نمود. در حقیقت زمانی که پادشاه دائموسین جوان بود، او شاهد خودکشی برادرش شاهزاده هیمیانگ بر اساس دستور تسو پادشاه بویو بود. بعدها پادشاه دائموسین شاهد این بود که پسرش نیز به همین سرنوشت دچار شد. ظاهراً این تراژدی شوک بزرگی به پادشاه وارد کرد. بعد از اینکه پسرش درگذشت، پادشاه تا زمان مرگش در سال ۴۴ بعد از میلاد هیچ دستاورد مهمی کسب نکرد. سلسله هان ناکرانگ را در سال ۴۴ میلادی توسط امپراتور گوانگ‌وو پس گرفت. او در زمان مرگ ۴۰ سال داشت. در خلال ۲۶ سال سلطنت پر حادثه وی، گوگوریو قوی‌تر شد و زمینه‌ای برای پادشاهان آینده برای گسترش بیشتر قدرت پادشاهی فراهم شد.

پادشاه موهیول سرانجام در سال ۴۴ میلادی و در سن ۴۰ سالگی درگذشت و مینجانگ فرمانروای گوگوریو گردید.

• https://en.wikipedia.org/wiki/Daemusin_of_Goguryeo
• New History of Korea. Written by Lee Hyun Hee, Park Sung Soo, Yoon Nae Hyung, published by Jimundang, Published year ۲۰۰۵
• 김부식편찬، 삼국사기
• Yong-ho Ch'oe, Reinterpreting Traditional History in North Korea. The Journal of Asian Studies، ۴۰، ۵۰۳–۵۲۳