پارامغناطیس

خاصیت پارامغناطیس یا پارامغناطیسم (به انگلیسی: Paramagnetism) خاصیتی است که در آن، ماده پذیرفتاری مغناطیسی مثبت (اما کوچک) دارد، و در نتیجهٔ الکترونهای جفت نشده (همانند کیلاتهای گادولینیوم) باعث تشدید میدان مغناطیسی در محیط دور و اطراف می‌گردند.

در شکل‌های زیر، ذرات پارامغناطیس تحت تأثیر یک میدان خارجی، در یک راستای تقریبی قرار می‌گیرند (از راست به چپ).

پارامغناطیس شکلی از خاصیت مغناطیسی مواد است که به واسطه آن برخی از مواد به وسیلهٔ میدان خارجی اعمال شده جذب می‌شوند. مواد پارامغناطیس شامل بیشتر عناصر شیمیایی و برخی از ترکیبات می‌شوند. آن‌ها تراوایی مغناطیسی نسبی ای بزرگتر یا مساوی با یک دارند و از همین رو توسط میدان مغناطیسی جذب می‌شوند. این مواد که به مقدار اندکی توسط یک میدان مغناطیسی جذب می‌شوند* پس از قطع میدان حالت مغناطیسی خود را حفظ نمی‌کنند *زیرا با قطع میدان حرکت گرمایی موجب جهت‌گیری تصادفی اسپین‌ها می‌شود.

منشأ پارامغناطیس: ویژگی‌های پارامغناطیس به دلیل وجود برخی از الکترون‌های جفت نشده و آرایش جدید مسیرهای الکترونی است که به دلیل میدان مغناطیسی خارجی بوجود می‌آیند

چند فلز پارامغناطیس Pauli

Material	Magnetic susceptibility, ${\displaystyle \chi _{v}}$ [10] (SI units)
تنگستن	۶٫۸
سزیم	۵٫۱
آلومینیوم	۲٫۲
لیتیوم	۱٫۴
منیزیم	۱٫۲
سدیم	۰٫۷۲