پخش همگانی

به‌طور تاریخی، انواع گوناگونی از رسانه‌های سخن‌پراکنی الکترونیکی وجود داشته‌است:

• سخن‌پراکنی تلفنی (۱۸۸۱–۱۹۳۲): از نخستین انواع سخن‌پراکنی الکترونیکی است (با صرف‌نظر از شرکت‌های تلگرافی). سخن‌پراکنی تلفنی با اختراع سامانهٔ تئاتر تلفنی که امکان شنیدن به اپرا و تئاتر را از طریق خطوط تلفن ممکن می‌ساخت، آغاز شد. همچنین با خدمات روزنامه تلفنی رشد یافت.
• همه‌فرستی رادیویی (آزمایشی از ۱۹۰۶، تجاری از ۱۹۲۰): سخن‌پراکنی رادیویی با پخش شنیداری از طریق هوا آنچنان که امواج رادیویی از یک فرستنده به یک آنتن و سپس به دستگاه دریافت‌کننده می‌رفت صورت می‌گرفت.
• همه‌فرستی تلویزیونی (آزمایشی از ۱۹۲۵، تجاری از سال‌های ۱۹۳۰): این رسانه ویدئوبرنامه‌ای توسط عامهٔ مردم مدت‌ها در انتظار بود، تا اینکه برای رقابت با هم‌نیای قدیمی‌تر خود رادیو، به سرعت ارتقاء پیدا کرد.
• رادیوی کابلی (از ۱۹۲۸) و تلویزیون کابلی (از ۱۹۳۲): هر دویشان با کابل هم‌محور که به‌عنوان رسانه (محیط) انتقال برای برنامه‌های تولیدی در ایستگاه رادیو یا تلویزیون بود کار می‌کردند.
• تلویزیون ماهواره‌ای (از حدود ۱۹۷۴) و رادیوی ماهواره‌ای (از حدود ۱۹۹۰): که برای پخش مستقیم به خانه بود، که ترکیبی از پخش رادیویی و/یا تلویزیونی با پخش ماهواره‌محور بود.
• وب‌پراکنی (Webcasting) ویدئو/تلویزیون (از حدود ۱۹۹۳) و صوتی/رادیو (از حدود ۱۹۹۴): که ترکیبی از پخش ایستگاهی رادیو و تلویزیون با وب‌پراکنی اینترنت‌محور بود.

• استودیو تلویزیونی
• تلویزیون اینترنتی
• رادیو اینترنتی

• Broadcasting، ویکی‌پدیای انگلیسی، برداشت شده در ۲۲ خرداد ۱۳۸۹.