گوزن زرد ایرانی

گوزن زرد ایرانی بزرگ‌تر از شوکا و کوچک‌تر از مرال (دو گوزن دیگر بومی ایران) است و خال‌های سفید روی پشت و پهلوهایش آن را کاملاً از این دو گونه گوزن متمایز می‌کند. نرها شاخ‌های بلند و نسبتاً پهنی دارند. رشد شاخ‌ها از یک سالگی به بعد شروع می‌شود، ولی شاخک‌ها از دو سالگی ظاهر می‌گردد. در اواخر فصل زمستان شاخ‌ها می‌افتند و شاخ‌های جدید بلافاصله شروع به رشد می‌کنند و در تابستان تکمیل می‌شوند. موها در فصل تابستان کوتاه است. رنگ پشت و پهلوها در این فصل زرد متمایل به قرمز و زیر بدن و کفل‌ها و دم سفید است. در قسمت پشت و پهلوها خال‌های سفید مشخصی دارد. در زمستان موها بلندتر و به رنگ خاکستری با خال‌های نامشخص است.

گوزن زرد ایرانی کمی بزرگ‌تر از گوزن زرد اروپایی است و دارای طول سر و تنه میان ۱۵۰ تا ۲۰۰ سانتی‌متر، دم ۱۶ تا ۲۰ سانتی‌متر و ارتفاع ۸۵ تا ۱۱۰ سانتی‌متر است. این پستاندار وزنی برابر با ۵۰ تا ۱۳۰ کیلوگرم دارد.

در گذشته پراکندگی وسیعی از شمال آفریقا تا عراق، ترکیه، و ایران داشت. در حال حاضر زیستگاه اصلی و ممتاز بین‌المللی گوزن زرد ایرانی بین منطقه کر از کرخنگان مروست و چاهک هرات در شهرستان خاتم یعنی جنگل‌های باغ شادی این شهرستان مابین استانهای فارس و یزد قرار گرفته که این منطقه همان آراتا (هرات) یعنی مرکز آریاییان می‌باشد تعدادی نیز در خوزستان در نزدیکی مرز ایران و عراق وجود دارند زیستگاه گوزن زرد ایرانی در جنگل باغ شادی چاهک هرات مرکز تخصصی و بسیار مناسب با محافظت بسیار شدید می‌باشد، در ایران این گوزن در مناطق جنگلی زاگرس و جنگل‌های گرمسیری خوزستان نیز زندگی می‌کرد، ولی پس از قرار گرفتن این پستاندار در وضعیت بقای هشدار، تعدادی از این گوزن‌ها به دیگر مناطق ایران و جهان منتقل شدند تا جمعیت‌های دیگری از آن پدید آیند. باغ وحشی در آلمان در سال ۱۹۷۳ یک جفت نر و ماده از این حیوان را خریداری کرد اما حیوان نر خیلی زود از دنیا رفت و جانور ماده از گوزن‌های زرد اروپایی نر صاحب فرزند شد. بعدها تعدادی از این گوزن‌های زرد دورگه دوباره به ایران منتقل شده و به باغ وحش‌های دیگری هم فروخته شدند اما برای جلوگیری از اختلاط ژنتیکی جدا از گوزن‌های زرد نژاد خالص نگهداری می‌شوند.

در رهاسازی گسترده آب سد دز در سال ۱۳۹۵ سایت تکثیر گوزن پارک ملی دز در میانرود دزفول تخریب شد و به صورت ناخواسته گوزن‌ها در بیشه زارهای اطراف رودخانه رها شدند. همچنین فروردین ماه ۱۳۹۸ دوباره در رهاسازی‌های گسترده آب از سدهای کرخه و دز که ناشی از بارندگی‌های سیل آسا در بالادست این سدها بود جنگل‌های دز و کرخه به‌طور کامل به زیر آب رفتند و سایت‌های تکثیر سازمان حفاظت محیط زیست در دو منطقه یادشده نیز تخریب شدند و گوزن‌های محصور در قرنطینه به صورت ناخواسته در جنگل آزاد شدند. پس از فروکش کردن آب دوربین‌های تله ای نصب شده در جنگل دز تصاویری را ثبت کرد که نشان می‌داد دو گوزن زنده و مشغول گشت و گذار آزادانه در جنگل هستند. همچنین محیط بانان پارک ملی کرخه بعد از فروکش کردن آب در نزدیکی پاسگاه محیط بانی حلوه یک راس گوزن زرد ماده را در مشاهده کردند.

در زمستان سال ۱۳۹۸ نوزده رأس گوزن از سایت تکثیر ایلام به خوزستان منتقل شد و به صورت مستقیم در جنگل‌های دز رهاسازی شد.اگرچه به صورت رسمی تا پایان سال ۹۸ اعلام نشد اما تعدادی گوزن زرد هم در جنگل کرخه رهاسازی شدند چرا که دامداران محلی از مشاهده گوزن در جنگل خبر می‌دادند و همچنین مقر حفاظت پارک ملی کرخه اطلاعیه در خصوص برخورد با سگ‌های گله در صورت مشاهده در سطح جنگل منتشر کرد.

گوزن‌های زرد ایرانی همچنین در زیست‌گاه حیات وحش یوت‌واتا، در اسرائیل تکثیر شده‌است. در گذشته تصور می‌شود این گوزن‌ها دورگه ایرانی و اروپایی باشند اما آزمایش‌های ژنتیکی نشان داده که تفاوت ژنتیکی بین آنها بسیار کم است و ویژگی‌های مختص گوزن زرد اروپایی در هیچ‌یک دیده نشده‌است و این نشان می‌دهد که این گوزن‌ها از نژاد خالص هستند.

حفاظت

اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت گوزن زرد ایرانی را برای مدت‌ها در وضعیت «در معرض خطر» (۱۹۹۶)، «آسیب‌پذیر» (۲۰۰۶)، و «در معرض خطر» (۲۰۱۰) طبقه‌بندی کرده‌است. چنین طبقه‌بندی به دلیل نگرانی از تعداد کم این جانوران و مشخص نبودن اینکه آیا نمونه‌های معرفی شده در مکان زندگی کنونیشان «وحشی» به‌شمار می‌روند یا نه بوده‌است.

در سال ۲۰۱۳ میلادی (۱۳۹۲ خورشیدی)، شیوع نوعی مگس به نام «میاز» در نواحی رود کرخه باعث مرگ تعداد زیادی از این گوزن‌ها شد، به گونه‌ای که بعضی کارشناسان خبر از احتمال انقراض نسل آن دادند. بر پایه بررسی‌ها تا تیر ۱۳۹۲ نزدیک به ۴۵ راس گوزن به دلیل تخم‌گذاری این مگس بر روی بدنشان مرده‌اند و تنها ۲۵ راس دیگر مشاهده شده‌اند. مسوولان محیط زیست استان خوزستان تلاش کردند تا با زنده‌گیری و مداوای گوزن‌های بیمار از مرگشان جلوگیری کنند، با این حال بعدها مشخص شد که همهٔ گوزن‌های این منطقه به دلیل حمله کنه‌ها و مگس‌های میاز کشته شده‌اند. از اقدامات حفاظتی انجام شده انتقال گوزن به ایستگاه‌های حفاظتی است از جمله در سال ۱۳۷۲ تعداد ۱۷ رأس گوزن به ایستگاه میانکتل فارس منتقل شد و این تعداد تا سال ۹۲ به ۷۵ رأس رسید. همچنین یک سایت تکثیر این گونه گوزن در جنگل‌های بلوط شمال شهر ایلام دایر است که از اصلی‌ترین سایت‌های تکثیر است. هر چند سال یکبار چندین راس گوزن مازاد از این به سایر مناطق منتقل می‌شود.

گوزن زرد ایرانی عموماً شبگرد است و صبح زود و اوایل غروب فعالیت بیشتری دارد. به صورت اجتماعی زندگی می‌کند. معمولاً ماده‌ها، بچه‌ها و نرهای نابالغ در گروه‌هایی جدا از دستهٔ نرهای مسن مشاهده می‌شوند. حس بینایی گوزن زرد قوی‌تر از مرال است و به خوبی شنا می‌کند. گوزن زرد در محیط‌های طبیعی بسیار محتاط است و به مجرد احساس خطر با خیزهای بلند فرار می‌کند. گاهی نیز در میان بوته‌ها و درختان مخفی می‌شود. در تابستان به واسطهٔ پوشش خال‌خالی، توانایی استتار خوبی دارد. در زمستان پوشش او تیره‌تر می‌شود. هر دو نوع گوزن زرد به راحتی به انسان خو می‌گیرند و در باغ وحش‌ها به حالت نیمه‌اهلی در می‌آیند.

جفت‌گیری

گوزن‌های زرد ایرانی اغلب در اوایل پاییز جفت‌گیری می‌کنند که در این فصل گوزن نر از ظاهر بسیار زیبا و با ابهتی برخوردار می‌شود. در این فصل گردن نرها متورم و موهای اطراف آلت تناسلی از هم باز می‌شوند و بین نرها جدال‌هایی درمی‌گیرد. نرها با صدایی که شبیه خرناسهٔ انسان است قلمرو خود را مشخص می‌کنند. در زیستگاه‌های کوچک مانند دشت ناز ساری نرها حرمسرای مشخصی ندارند و معمولاً چند نر در مکان مناسبی جمع می‌شوند و هر کدام با ماده‌ای که در دسترس باشد جفت‌گیری می‌کنند ولی در مکان‌های وسیع‌تر مانند جزیره اشک نرهای غالب معمولاً حرمسراهایی متشکل از دو تا سه ماده تشکیل می‌دهند. مدت آبستنی حدود هشت ماه است. یک و به ندرت دو بچه می‌زاید. وزن بچه‌ها در موقع تولد حدود چهار تا پنج کیلوگرم است. بچه‌ها پس از تولد قادر به راه رفتن و دویدن هستند، ولی مادر در چند روز اول آن‌ها را در بین علف‌های بلند مخفی می‌کند. بچه‌ها به علت هم‌رنگی با محیط، نداشتن بو و بی تحرکی، از دید حیوانات طعمه‌گیر مخفی می‌مانند. در یک و نیم سالگی بالغ می‌شوند. طول عمر آن‌ها حدود ۱۶ سال است.

در این فصل بین نرها جدال‌هایی درمی‌گیرد گوزن‌های نر قوی‌تر با جذب چندین ماده قلمرو معینی برای خود ایجاد کرده و اجازهٔ ورود را به گوزن‌های نر دیگر نمی‌دهد. اغلب در فصل جفت‌گیری بین گوزن‌های نر بر سر جفت‌گیری درگیری‌های شدیدی رخ می‌دهد و گوزن بازنده بایستی قلمرو را به نفع برنده ترک کند و به دنبال قلمرو جدیدی باشد. در فصل جفت‌گیری، رفته رفته گوزن نر لاغرتر و نحیف‌تر می‌شود.

تغذیه

تغذیه گوزن‌ها بیشتر از علف‌ها و شاخ و برگ گیاهان می‌باشد، گاهی اوقات نیز از سرشاخه‌های درختان یا از پوست ساقه آن‌ها استفاده می‌کنند. گوزن‌های زرد ایرانی اغلب اوایل صبح قبل از طلوع آفتاب یا عصر به چرا می‌پردازند و بقیهٔ روز را به نشخوار کردن یا استراحت می‌گذرانند. چنانچه در نزدیکی محل زندگی گوزن‌ها گندمزار یا مزرعه‌ای باشد، گاهی به‌طور شبانه به این مزارع دستبرد می‌زنند.

• پستانداران ایران. ضیایی، هوشنگ. کانون آشنایی با حیات وحش. ۱۳۸۸.
• https://www.mehrnews.com/news/4090007
• بررسی وضعیت گوزن زرد ایرانی در زیستگاه‌های دز و کرخه، دانشگاه علوم و فنون دریایی خرمشهر
• «گوزن زرد ایرانی». دانشنامهٔ رشد. دریافت‌شده در ۱۰ مرداد ۱۳۸۷.
• سایت آفتاب، برگرفته از خبرگزاری مهر
• "منبع جعبه‌زیست" (به انگلیسی). ویکی‌پدیای انگلیسی. Retrieved 22 November 2008.
• https://www.isna.ir/news/98011705555/

1. ↑ «زنده‌گیری یک گوزن در کرخه». https://www.isna.ir/news/98011705555/.