بایر

خشک یا بایر ویژگی سرزمین و منطقه‌ای است که بر اثر نبود آب یا کمبود بارندگی امکان حیات گیاهی و جانوری در آن از بین رفته‌باشد. این اصطلاح معمولاً به آب‌وهوا یا به ناحیه‌ای اطلاق می‌شود که متوسط سالیانه باران آن کمتر از ۲۵۰ میلی‌متر باشد. بیشتر مساحت کرهٔ زمین خشک محسوب می‌شود. این محدوده شامل بیابان‌های گرم و خشک و مناطقی می‌شود که ریزش‌های جوی در آن پایین بوده یا سطح تبخیر آب بسیار بالا می‌باشد. علی‌رغم اینکه اصطلاح منطقه بایر بیشتر برای مناطق خشک اطلاق می‌شود، از دیدگاه اقلیم‌شناسی مناطقی که در اثر سرمای بسیار شدید فاقد پوشش گیاهی بوده نیز بایر معرفی می‌شوند. مانند قطب شمال و جنوب.