بض (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَضَّ (به فتح باء) یا بضوض به معنای سیلان آب به تدریج می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص بی‌وفایی دنیا و مردن همراه با پوسیده شدن بدن از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَضَّ (به فتح باء) یا بضوض به معنای سیلان آب به تدریج آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بضّ الماء سال قلیلا قلیلا.» «بضاضة و بضوضة»: به معنای نازک شدن پوست توام با چاقی. «بضّ الرجل: کان رقیق الجلد ناعما فی سمن.» ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) در رابطه با موعظه و بی‌وفایی دنیا فرموده است: «فهل ینتظر اهل بضاضة الشبّاب الّا حوانی الهرم ...؛ آیا اهل شادابی ِ جوانی، جز وقت‌های پیری را انتظار دارد.» همچنین در رابطه با مردن و پوسیدن می‌فرماید: «و قد غودر فی محلّة الاموات ... و صارت الاجساد شحبة بعد بضّتها و العظام نخرة بعد قوّتها؛ بدن‌ها بعد از طراوت و پرگوشت شدن هلاک گردیدند، و استخوان‌ها بعد از نیرومندی پوسیده شدند.» ۳ - تعداد کاربرداین لفظ فقط دوبار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَض»، ص۱۴۰. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|