بطح (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَطَحَ (به فتح باء و طاء) به معنای گستردن، گسترش دادن و افکندن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به معقل بن قیس از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَطَحَ (به فتح باء و طاء) به معنای گستردن، گسترش دادن آمده است. همچنین «انبطاح»: به معنای گسترش یافتن است. ۲ - کاربردهاامام (علیه‌السلام) به معقل بن قیس ریاحی به وقت فرستادن به طرف معاویه چنین نوشت: «و لا تسر اوّل اللیل فانّ اللّه جعله سکنا و قدرّه مقاما لا ظعنا ... فاذا وقفت حین ینبطح السحر او حین ینفجر الفجر فسر علی برکة الله ...؛ در اول شب حرکت نکن که خدا آن‌را آرامش و وقت توقف قرار داده نه وقت کوچیدن ... و چون شب را تا گسترش سحر یا طلوع صبح توقف کردی، پس با برکت خدا حرکت کن.» ۳ - تعداد کاربرداین لفظ یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَطَحَ»، ص۱۴۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|