زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

تدبیج





تدبیج، ذکر برخی رنگ‌ها به قصد توریه و کنایه؛ از فنون بلاغی قرآن است.


۱ - یکی از اسلوب‌های بدیعی



یکی از اسلوب‌های بدیعی، «تدبیج» است که گوینده در مدح یا ذم یا غیراین‌ها رنگ‌های گوناگون را ذکر کند، ولی مقصودش معنای حقیقی رنگ‌ها نباشد؛ بلکه توریه و کنایه باشد؛ مانند: شعر خاقانی:
دندان نکنی سفید تا لب {از تب نکنم کبود هر دم
سفیدکردن دندان کنایه از خندیدن، و لب کبودکردن کنایه از شدت تب است.

۲ - تدبیج در قرآن



تدبیج در قرآن مانند:
(ومن الجبال جدد بیض وحمر مختلف الوانها وغرابیب سود)؛ "و از برخی کوهها راهها (و رگه‌ها)ی سپید و گلگون به رنگهای مختلف و سیاه پر رنگ) (آفریدیم)".
در این آیه، رنگ‌های سفید، سرخ و سیاه، راه‌های کوه بیان شده‌اند که کنایه از راه‌های مشتبه و روشن است؛ زیرا جاده سفید (جدد بیض) راهی است که رفت و آمد در آن زیاد است، و این واضح‌ترین و آشکارترین راه به شمار می‌آید. و پس از آن، جاده سرخ است که راه میانه، و سپس جاده سیاه و تاریک است که جاده مشتبه نام دارد.
[۳] بستانی، بطرس، ۱۸۹۸ - ۱۹۶۹، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۲۶۷.


۳ - پانویس


 
۱. فاطر/سوره۳۵، آیه۲۷.    
۲. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۳۰۶.    
۳. بستانی، بطرس، ۱۸۹۸ - ۱۹۶۹، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۲۶۷.


۴ - منبع



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «تدبیج».    



آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.