جرف (به ضم جیم و راء)جُرُف (بر وزن عنق) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کنار رود که آب آن را کنده یا خورده باشد و تکّه تکّه می‌افتد که حضرت علی (علیه‌السلام) در بیان موعظه‌ای از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیجُرُف (بر وزن عنق) به معنای کنار رود كه آب آن را كنده يا خورده باشد و تكّه تكّه مى‌افتد، آمده است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام موعظه فرموده است: «عباد الله لا ترکنوا الی جهالتکم و لا تنقادوا لاهوائکم فان النازل بهذا المنزل نازل بشفا جرف‌هار؛ آن کس که به نادانی تکیه کرده و از هوای نفس اطاعت نموده، مانند کسی است که در کنار رودخانه مشرف به سقوط منزل کرده است.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جرف»، ص۲۱۳. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|