فاحشه (فقه)فاحشه به گفتار یا کردار زشت و ناپسند می‌گویند. ۱ - کاربرد فقهیاز احکام آن در باب‌های صلات ، طلاق و خلع سخن گفته‌اند. ۲ - معنای واژه در قرآن۲.۱ - اشاعه فحشاخدای تعالی در قرآن کریم می‌فرماید: کسانی که دوست دارند فحشا گسترش یابد، به عذابی دردناک دچار می‌شوند؛ از این رو، اشاعه فحشا حرام ، بلکه از گناهان کبیره است. ۲.۲ - فاحشه مُبَیّنهدر قرآن کریم، این تعبیر چند جا درباره زنان به کار رفته است، از جمله یکی درباره بذل مالی به شوهر برای طلاق و دوم در خصوص بیرون کردن زن از خانه در زمان عدّه . در مورد نخست، زوجه در طلاق خلع ، باید در ازای طلاق مالی به زوج پرداخت کند. پرداخت این مال باید با اختیار و رضایت زوجه باشد. بنابراین، چنانچه زوج با آزار دادن و تهدید و زدن زوجه، او را وادار به بذل مالی کند، گرفتن آن بر مرد حرام و طلاق خلع نیز باطل است، مگر آنکه زن مرتکب فاحشه مبیّنه شود، که در این صورت زوج می‌تواند، با سخت‌گیری بر زوجه، برای طلاق دادن، او را وادار به بذل مال کند. دراینکه مراد از «فاحشه مبیّنه» چیست، دیدگاه‌ها مختلف است. زنا ، هر گناه موجب حدّ ، مطلق گناه و نشوز و نافرمانی ناشی از تنفر زن از شوهر از دیدگاه‌های مطرح در معنای آن است. در مورد دوم، شوهر نمی‌تواند در طلاق رجعی ، در ایام عدّه، زن را از خانه بیرون کند، مگر آنکه مرتکب فاحشه مبیّنه شود، به قول جمعی، مراد از فاحشه مبیّنه گناه موجب حدّ یا آزار رساندن به خانواده زوج است. ۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، ج۵، ص۶۳۱. |