اثناء (مفردات‌نهج‌البلاغه)اَثْنَاء (به فتح الف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای وسط و میانه که حضرت علی (علیه‌السلام) هنگام تهدید خوارج و تشویق آنان به توبه، و ... از این استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیاَثْنَاء (به فتح الف) به معنای وسط و میانه آمده، که ظاهرا این وجه تسمیه به این جهت است که دو طرف وسط، به یکدیگر عطف می‌شوند. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) هنگام تهدید خوارج و تشویق آن‌ها به توبه، فرمود ه است: «فانا نذیر لکم ان تصبحوا صرعی باثناء هذا النهر و باهضام هذا الغائط علی غیر بینّة من ربّکم.» شاید منظور از واژه «اثناء» اطراف باشد و یا آن‌که نهر، آب نداشته است. واژه «مثانی» جمع «مثنّیه» یعنی عطف شونده‌ها. امام (علیه‌السلام) در رابطه با اجتماع مردم نسبت به بیعت با او فرموده است: «فتداکّوا علّی تداکّ الابل الهیم یوم وردها، و قد ارسلها راعیها و خلعت مثانیها، حتّی ظننت انهّم قاتلی او بعضهم قاتل بعض لدّی؛ ازدحام کردند بر بیعت من مانند ازدحام شتران عطشان به وقت آب خوردن، مانند شترانی که ساربان رهاشان کرده و عقالشان (طنابی که با آن پای شتر را می‌بندند) برداشته شده است، گمان کردم که مرا خواهند کشت یا در پیش من بعضی، بعضی را خواهد کشت.» ۳ - پانویس
۴ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «أثناء»، ص۱۹۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|