ابهت (مفردات‌نهج‌البلاغه)ابهت (بضم همزه و فتح باء و هاء) از مفردات نهج البلاغه به‌معنای عظمت و بزرگی می‌باشد؛ که در کتاب یاد شده، دو مرتبه در خصوص اهل دنیا بکار رفته است. ۱ - مفهومشناسیاین واژه (بضم همزه و فتح باء و هاء) به‌معنای عظمت، بهجت، کبر و نخوة، می‌باشد. این کلمه دوبار در «نهج البلاغه» دیده می‌شود. ۲ - توصیف دنیاامام علی (علیه‌السّلام) در وصف دنیا فرموده: «کم من واثق بها قد فجعته و ذی طمانینة الیها قد صرعته و ذی ابهّة قد جعلته حقیرا؛ یعنی چه بسا کسی‌که به دنیا مطمئن بود که به فاجعه گرفتارش کرد و چه بسا صاحب آرامش که او را به زمین زد و چه بسا صاحب عظمت و تکبر که خوارش نموده است.» و همچنین به مالک اشتر می‌نویسد: «و اذا احدث لک ما انت فیه من سلطانک ابهّة او مخیلة فانظر الی عظم ملک الله فوقک؛ اگر حکومتت بزرگ بینی یا عجبی در تو به وجود آورد، در بزرگی خدا که بالای سر توست بیاندیش.» ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابهت»، ص۲۳. |