تغیر مسیر یافته از - الق
زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

الق (مفردات‌نهج‌البلاغه)





الق یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای درخشش و درخشیدن می‌باشد که در بیان حضرت امیر (علیه‌السلام) در خصوص تبیین ویژگی‌های دو پرنده‌ی خفّاش و طاووس بکار رفته است.


۱ - مفهوم‌شناسی



الق به معنای درخشیدن آمده است. همچنان‌که گفته می‌شود: «الق البرق القا و ائتلاقا: لمع و اضاء.»

۲ - کاربردها



آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با خفّاش فرموده است: «و اکنّها فی مکامنها عن الذهاب فی بلج ائتلاقها؛ یعنی نور آفتاب خفّاش‌ها را در مخفیگاه‌ها مستور کرده از راه رفتن و پرواز کردن در روشنایی و درخشیدن آفتاب.»
واژه‌ی «بلج» (بر وزن صرد) به معنی نور و آشکار شدن است.
همچنین آن وجود نورانی در رابطه با طاووس فرموده است: «فهو ببیاضه فی سواد ما هنالک یاتلق؛ آن به سبب سفیدی‌اش در کنار سیاهی‌ای که دارد می‌درخشد.»
• از این ماده فقط دو لفظ فوق در «نهج البلاغه» آمده است.

۳ - پانویس


 
۱. زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۱۳، ص۱۱، بی‌جا، دارالفکر، بی‌تا.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۱۷، خطبه۱۵۵.    
۳. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۲۱۵، بیروت، دارصادر، الطبعة الثالثة، ۱۴۱۴.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۳۸، خطبه۱۶۵.    


۴ - منبع


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الق»، ص۵۹.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.