بئس (مفردات‌نهج‌البلاغه)بئس (به کسر باء) از مفردات نهج البلاغه، فعل ذمّ به معنای مذمّت و سرزنش می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) ستم کردن به دیگران را به‌عنوان بدترین توشه برای آخرت، با این واژه بیان نموده است. ۱ - مفهومشناسیبئس (به کسر باء) فعل ذمّ است و در تمام ذّم‌ها به کار می‌رود؛ چنان‌که واژه‌ی «نعم» در تمام مدح‌ها بکار می‌رود. اصل آن از «بؤس» به معنی ناپسند است. ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در این خصوص فرموده است: «بئس الزاد الی المعاد العدوان علی العباد؛ بد توشه‌ای است برای روز معاد، ستم کردن به بندگان خدا.» ۳ - تعداد کاربرداین لفظ هفت بار در نهج البلاغه آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بئس»، ص۱۰۷. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|