بصص (مفردات‌نهج‌البلاغه)بَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابان و روشن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص ویژگی ظاهری طاووس از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبَصَّصَ (به فتح باء و فتح صاد مشدد) به معنای تابانی و روشنی، آمده است چنان‌که گفته می‌شود: «البصیص: البریق و اللمعان.» ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در وصف طاووس می‌فرماید: «و قلّ صبغ الّا و قد اخذ منه بقسط و علاوه بکثرة صقاله و بریقه و بصیص دیباجه و رونقه؛ و کم رنگی است مگر آنکه طاووس بهره‌ای از آن دارد، و با زیادی تابش و لمعان و براقی ظاهرش و زیبایی‌اش، بر رنگ‌ها برتری یافته است.» ۳ - تعداد کاربرداین لفظ فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَصص»، ص۱۴۰. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|