تأوّل (مفردات‌نهج‌البلاغه)تاوّل (به فتح تاء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای تاویل می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به معاویه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتاوّل از باب تفعّل به معنی تاویل است؛ چنان‌که در اقرب الموارد آمده است: «تاوّل الکلام مثل اوّله.» ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) در ضمن نامه‌ای به معاویه می‌نویسد: «و قد رام اقوام امرا بغیر الحق فتالّوا علی اللّه فاکذبهم فاحذر یوما یغتبط فیه من احمد عاقبة عمله؛ جماعتی غیر حق را قصد کرده علیه خدا و خلافت حقّه تاویل کرده و خود را محّق دانستند ولی خدا دروغ آن‌ها را آشکار نمود. (منظور اهل جمل است) بترس از روزی که غبطه می‌خورد و شاد می‌شود کسی که عاقبت، عملش را پسندیده کرده است.» همچنین آن حضرت در نامه‌ای دیگر به معاویه می‌نویسد: «فعدوت علی الدنیا بتاویل القرآن فطلبتنی بما لم تجن یدی و لا لسانی و عصیته انت و اهل الشام؛ به طرف دنیا جهیدی با تأویل قرآن و از من خون عثمان را خواستی که در آن دست و زبان من جنایتی نکرده است؛ ولی تو و اهل شام عثمان را نافرمانی کرده و به نصرت او نیامدید.» معاویه با تمسک به آیه «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطاناً» مردم را به شبهه انداخت که من وظیفه دارم خون عثمان را بخواهم. ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تأوّل»، ص۱۰۱. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|