تلع (مفردات‌نهج‌البلاغه)تَلَع (به فتح تاء و لام) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای بلند و طویل شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص جریان مشاهده جنازه طلحه و عبدالرحمن بن عتاب پس از نبرد بصره، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتَلَع (به فتح تاء و لام) به معنای بلند و طویل شدن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: ««تلع عنقه: طالت.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) پس از جنگ بصره چون جنازه طلحه و عبد الرحمن بن عتاب را مشاهده کرد، فرمودند: «لقد اصبح ابو محمد بهذا المکان غریبا ... ادرکت و تری من بنی عبد مناف ... لقد اتلعوا اعناقهم الی امر لم یکونوا اهله فوقصوا دونه؛ طلحه در این مکان غریب شد ... انتقام خویش را از بنی عبد مناف گرفتم آن‌ها گردن‌های خویش را برای خلافت که اهلش نبودند، بلند کردند و در کنار آن گردن‌هایشان شکسته شد.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلع»، ص۱۷۵. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|