تیح (مفردات‌نهج‌البلاغه)تَیْح (به فتح تاء و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای مهیّا شدن، آماده کردن و آماده شدن که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص قتل عثمان خطاب به مردم کوفه، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیتَیْح (به فتح تاء و سکون یاء) به معنای مهیّا شدن، آماده کردن و آماده شدن آمده است. همچنین در لغت آمده است: «تاح له تیحا: تهّیا.» «اتاحه» به معنای آماده کردن، است. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) درباره قتل عثمان به اهل کوفه نوشت: «انّ الناس طعنوا علیه فکنت رجلا من المهاجرین ... و کان من عائشة فیه فلتة غضب فاتیح له قوم فقتلوه و بایعنی الناس؛ مردم به او عیب گرفتند و من مردی از مهاجرین بودم ... عایشه بر او خشمگین بود در نتیجه گروهی آماده شده و خونش را ریختند...» امام (علیه‌السلام) همچنین فرموده است: «من ضیّعه الاقرب اتیح له الابعد.» ابن میثم و محمد عبده آن‌را آماده شدن برای مساعدت معنی کرده‌اند. (یعنی کسی که اقربا او را ضایع کنند، خداوند افراد دیگری را آماده مساعدت او می‌کند.) ۳ - تعداد کاربرداین واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تیح»، ص۱۷۹-۱۷۸. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|