جدح (مفردات‌نهج‌البلاغه)جَدَح (به فتح جیم) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای خلط و آميختن که حضرت علی (علیه‌السلام) در پاسخ مردی از قبیله بنی اسد نسبت به موضوع خلافت، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیجَدَح (به فتح جیم) به معنای خلط و آميختن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «جدح السويق: خلطه.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در پاسخ مردى از بنى اسد که از او پرسيد با آن‌كه شما حق بوديد، چرا قوم شما از مقامتان دفاع نكردند؟ فرموده است: «... حاول القوم اطفاء نور الله من مصباحه و سدّ فوّاره من ينبوعه و جدحوا بينى و بينهم شربا و بيئا فان ترتفع عنّا و عنهم محن البلوى احملهم من الحق على محضه؛ آن‌ها كوشيدند نور خدا را كه از چراغش مى‌درخشيد خاموش سازند و مجراى فوران چشمه فیض الهی را مسدود كنند و اين آب زلال را ميان من و خودشان به بيمارى‌ها و سموم آلوده سازند. هرگاه اين مشكلات موجود از ما و آن‌ها برطرف شود، من آن‌ها را به سوى حق خالص مى‌برم.» ۳ - تعداد کاربرداين واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جدح»، ص۲۰۴. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|