خوارزمشاهیانخوارزمشاهیان، نام خاندان شاهنشاهی ترک‌تبار و فرزندان غلامی به نام انوشتکین غرچه هستند که غلام بلکاتکین از غلامان ملک‌شاه سلجوقی بود. ۱ - چگونگی به قدرت رسیدن خوارزمشاهیانخوارزمشاهیان در منطقه خوارزم به مرکزیت گرگانج ساکن بودند که در دورۀ سلجوقیان به مرور از دست‌نشاندگی خارج شدند و علاوه بر خوارزم بر ماوراء النهر و ایران هم دست یافتند. خوارزمشاهیان فرزندان غلامی به نام انوشتکین غرچه هستند که غلام بلکاتکین از غلامان ملک‌شاه سلجوقی بود. انوشتکین منصب طشت‌داری داشت، ولی بر اثر درایت و کفایت ملک‌شاه، شحنگی ولایت خوارزم را به او داد و بعد از او پسرش قطب‌الدین محمد به جای او منصوب شد که نطقه آغازین سلسله خوارزمشاهیان بود. ۲ - قطب‌الدین محمد انوشتکینقطبالدین محمد (۴۹۰ تا ۵۲۲ ه.ق) در دورۀ برکیارق از طرف حاکم خراسان التونتاش در سال ۴۹۰ به خوارزم فرستاده شد و لقب خوارزمشاه یافت و جانشین برکیارق، سلطان سنجر هم او را تثبیت کرد. او در مدت سی‌سال حکومت در خوارزم، تابع سلجوقیان بود. ۳ - اَتْسِز بن قطبالدیناتسز بن قطب‌الدین محمد (۵۲۲ تا ۵۵۱ ه.ق) پس از مرگ پدر به امارت نشست و تا سال ۵۳۰ مطیع سنجر سلجوقی بود و بعضی ممالک ترکستان و دشت قپچاق را تصرف کرد و به واسطۀ خدماتش به سلجوقیان ارتقاء درجه یافت و مورد حسد امرا و ارکان دولت واقع شد. چون متوجه این امر شد، در حملۀ سنجر به غزنین برای دوری از کید آنها و خوف از سلطان اجازه رفتن به خوارزم گرفت و چون به آن‌جا رسید سرکشی و تمرد نمود و چندین بار با سنجر درگیر شد، ولی در همه جا شکست خورد و در زمان اسیری سنجر توسط غزها قصد حمله به خراسان داشت که در گذشت. ۴ - ایل ارسلان بن اتسزایل ارسلان بن اتسز (۵۵۱ تا ۵۶۷ ه.ق) از طرف پدر حاکم جَنْد بود. بعد از فوت پدر به خوارزم آمد. وی به ماوراء النهر لشکر کشید و سمرقند و بخارا را گرفت اما در سال ۵۶۷ از گورخان قراختایی شکست خورد و در همین سال درگذشت. ۵ - سلطان شاه‌بن ایل ارسلانارسلان (۵۶۷ تا ۵۶۸ ه.ق) ولیعهد پدر بود اما برادر بزرگ‌تر او تکش که حاکم جند بود به کمک قراختائیان در برابر پرداخت خراج سالیانه، سلطان‌شاه و مادرش ترکان خاتون را از خوارزم بیرون کرد و به تخت سلطنت نشست و آن دو به مؤید آی‌آبه حاکم نیشابور پناه بردند و عزم نبرد با تکش کردند. اما مؤید آی‌آبه و ترکان خاتون کشته شدند و سلیمان شاه به نیشابور و سپس غور گریخت و تا ۵۸۹ که در گذشت با تکش درگیر بود. ۶ - علاءالدین تکش بن ایل ارسلانعلاءالدین تکش بن ایل ارسلان تکش (۵۶۸ تا ۵۹۸) بعد از مرگ سلیمان‌شاه مستقل شد و خراسان را از سلجوقیان گرفت. در سال ۵۹۰ عازم عراق شد و طغرل سوم سلجوقی را به خاطر پیمان‌شکنی کشت و سپس همدان و ری را تسخیر کرد. وی در لشکرکشی به قلاع اسماعیلیه بعد از فتح قلعۀ ارسلان کشای و محاصرۀ قلعه ترشیز درگذشت. ۷ - قطب‌الدین محمدبن علاءالدین تکشقطبالدین محمدبن علاءالدین تکش (۵۶۹ تا ۶۱۸ ه.ق) به وصیت پدر جانشین او شد و دولت او به اعلی درجه رسید. وی غوریان را در ۶۱۲ شکست داد و ماوراء‌النهر را تصرف کرد. عازم فتح کرمان و مازندران شد و در سال ۶۰۷ قراختائیان را شکست داد و اسکندر ثانی لقب یافت. از اقدامات مهم او قصد براندازی خلافت عباسی بود که به دلیل اقدامات ناصرلدین الله عباسی که نام او را در خطبه وارد نکرد و عَلَم جلال‌الدین حسن نو مسلمان را بر علم او در سفر حج مقدم کرد، بهانۀ جمله به بغداد پیدا شد و از ائمه ممالک بر عزل خلیفه عباسی فتوی گرفت و با سید‌علاءالدین ترمذی که از سادات حسینی بود، برای خلافت، بیعت کرد و در سال ۶۱۴ عازم بغداد شد که در اسدآباد همدان دچار برف و سرمای شدیدی شد و با تلفات بسیار برگشت. ۸ - جلال‌الدین منکبرنیجلالالدین منکبرنی (۶۱۸ تا ۶۲۸ ه.ق) پس از مرگ پدر به خوارزم آمد، ولی با مخالفت برادرش اوزلاغ شاه روبرو شد و به خراسان و سپس غزنین گریخت. سپاهیان پراکنده به او پیوسته چند مرحله با مغول‌ها جنگید و در نبرد پروان بر آنها غالب شد و پس از نبرد غزنین به سمت هند گریخت. پس از مدت کوتاهی دوباره به ایران برگشت و به قصد کمک از خلیفه عباسی برای دفع مغولان کافر عازم بغداد شد که علاوه بر امتناع، ناصر قُشْتُمور را به جنگ او فرستاد. او از آن‌جا به تبریز رفت و بر تخت سلطنت جلوس کرد. در سال ۴۲۸ در راه گریز از مغولان به دیاربکر رفت و در اطراف شهر میافارقین توسط کردها کشته شد و سلسله خوارزمشاهیان پایان پذیرفت. [۱]
جوینی، عطاملک محمدبن محمد، تاریخ جهانگشای، تصحیح محمد قزوینی، تهران، دنیای کتاب، ۱۳۷۵، چاپ اول، جلد دوم.
[۲]
میرخواند، محمدبن خاوندشاه بن محمود، روضة الصفافی سیرة الانبیاء والملوک و الخفاء، تهران، اساطیر، ۱۳۸۰، چاپ اول، ج۷.
[۳]
پرویز، عباس، تاریخ سلاجقه و خوارزم‌شاهان، تهران، انتشارات کتب ایران، (علمی)، ۱۳۵۱.
[۴]
بناکتی، داوود، تاریخ بناکتی، تهران، انتشارات انجمن آثار ملی، ۱۳۴۸.
۹ - پانویس
۱۰ - منبعسایت پژوهه، برگرفته از مقاله «خوارزمشاهیان»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۱۰/۱۱. |