حساب کاربری
​
زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
لینک کوتاه

تازوباکتام

تازوباکتام(به انگلیسی: Tazobactam) یک داروی شیمیایی است که جهت مهار کردن عملکرد بتالاکتاماز باکتریایی، به ویژه بتالاکتامازهای متعلق به گروه SHV-1 و TEM به کار می‌رود. معمولاً به صورت نمک سدیم آن، یعنی تازوباکتام سدیم از آن استفاده می‌شود. به زبان ساده، این ماده می‌تواند به برخی از آنتی بیوتیک‌ها اضافه شود تا آسیب پذیری آن‌ها در برابر مقاومت آنتی‌بیوتیکی کمتر شود.

تازوباکتام
تازوباکتام
تازوباکتام
داده‌های بالینی
AHFS/Drugs.comInternational Drug Names
داده‌ها
  • EU EMA: by INN
رده‌بندی داروهایبارداری
  • B
روش مصرف داروتزریق وریدی
کد ATC
  • J01CG02
وضعیت قانونی
وضعیت قانونی
  • ℞ (Prescription only)
شناسه‌ها
نام آیوپاک
  • (2S,3S,5R)-3-Methyl-7-oxo-3-(1H-1,2,3-triazol-1-ylmethyl)-4-thia-1-azabicyclo[3.2.0]heptane-2-carboxylic acid 4,4-dioxide
شمارهٔ CAS
  • ۸۹۷۸۶-۰۴-۹
پاب‌کم CID
  • ۱۲۳۶۳۰
دراگ‌بنک
  • DB01606
کم‌اسپایدر
  • ۱۱۰۲۱۶
UNII
  • SE10G96M8W
KEGG
  • D00660
ChEBI
  • CHEBI:۹۴۲۱
ChEMBL
  • ChEMBL۴۰۴
CompTox Dashboard (EPA)
  • DTXSID8023634
ECHA InfoCard100.108.321
داده‌های فیزیکی و شیمیایی
فرمول شیمیاییC۱۰H۱۲N۴O۵S۱
جرم مولی300.289 g/mol g·mol
مدل سه بعدی (جی‌مول)
  • Interactive image
SMILES
  • O=S2(=O)[C@]([C@@H](N1C(=O)C[C@H]12)C(=O)O)(Cn3nncc3)C
InChI
  • InChI=1S/C10H12N4O5S/c1-10(5-13-3-2-11-12-13)8(9(16)17)14-6(15)4-7(14)20(10,18)19/h2-3,7-8H,4-5H2,1H3,(H,16,17)/t7-,8+,10+/m1/s1
  • Key:LPQZKKCYTLCDGQ-WEDXCCLWSA-N
  (verify)

تازوباکتام با آنتی‌بیوتیک وسیع الطیف بتالاکتامی پیپراسیلین در داروی پیپراسیلین/تازوباکتام، به صورت ترکیبی و جهت درمان بیماری‌های ناشی از عفونت‌های سودوموناس آئروژینوزا مورد استفاده قرار می‌گیرد. تازوباکتام با مهار کردن ارگانیسم‌های رهاکننده بتالاکتاماز که در حالت عادی باعث تخریب پیپراسیلین می‌شود، گستره عملکرد پیپراسیلین را افزایش می‌دهد.

تازوباکتام یک پنی سیلین به شدت اصلاح شده و یک سولفون است.

تازوباکتام در سال ۱۹۸۲ ثبت اختراع شد و در سال ۱۹۹۲ جهت مصارف پزشکی وارد بازار شد.

جستارهای وابسته

  • سولباکتام
  • کلاوولانیک اسید

منابع

  1. ↑ Yang Y, Rasmussen BA, Shlaes DM (1999). "Class A beta-lactamases—enzyme-inhibitor interactions and resistance". Pharmacol. Ther. 83: 141–151. doi:10.1016/S0163-7258(99)00027-3.
  2. ↑ Fischer, Janos; Ganellin, C. Robin (2006). Analogue-based Drug Discovery (به انگلیسی). John Wiley & Sons. p. 490. ISBN 9783527607495.
آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.