جنگ نامتقارن

فریدمن می‌گوید: «ضعیف‌ها در مقابل قدرتمندان باید از روشهای نامتقارن استفاده کنند و روشهای انتخابی، به تجزیه و تحلیل طرف ضعیف از نقاط آسیب‌پذیر طرف قدرتمند بستگی خواهد داشت». چارلز دونلپ می‌گوید: «در وسیع‌ترین معنا، مفهوم نامتقارن در جنگ، جنگی را توصیف می‌کند که به دنبال اجتناب از توانمندی‌های حریف است… رویکردی که سعی دارد روی هر آنچه ممکن است محاسن و مزایای نسبی یک طرف در مقابل نقاط ضعف نسبی دشمن باشد، تمرکز کند.»[۱]

اگر چه این توصیفات آشکارا نادرست نیست، اما آنها نه خیلی روشنگر و نه خیلی خاص است. تعریف دیگری که اخیراً مطرح شد، تا حدی مفیدتر است، چرا که به ابعاد متفاوتی اشاره می‌کند که در آن می‌توان جنگ را آغاز و نامتقارن یافت و از آن بهره‌برداری نمود: اخیراً یک نویسنده اظهار کرده‌است که «از طریق به‌کارگیری توان نظامی، سیاسی یا تکنولوژیکی، استراتژیهای نامتقارن می‌توان به‌طور موفقیت‌آمیزی، توانمندی‌های دشمن را متزلزل کند. اگر چه ممکن است نتواند دشمن را در میدان جنگ سنتی شکست دهد، ولی استراتژیهای به کار رفته، ممکن است برتری دشمن را خنثی کند، ارادهٔ جنگی وی را تحلیل برد، در توانایی او برای عملیات مؤثر وقفه ایجاد کند یا او را از انجام عملیات کلی بازدارد.

جنگ متعارف

جنگ چریکی

نبرد پارتیزانی

• ۱)حسین اژدر،ماهیت جنگ نامتقارن،خبرگزاری فارس،تهران،۱۳۸۶
• ۲)جنگیدن به روش نامتقارن حق چه کسی است، اندیشکده روابط بین‌الملل، تهران، ۱۳۹۴
• «دپارتمان ستیزه‌شناسی(جنگهای نامتقارن) اندیشکده روابط بین‌الملل»(فارسی)
• جنگ نامتقارن و ظرفیت‌های سخت‌افزار گرایی،تهران،۱۳۹۵

• رابین گیب،«ساختارهای جنگ نامتقارن». خبرگزاری فارس. ۱۳/۰۹/۸۶. دریافت‌شده در ۲۶ بهمن ۱۳۸۷.