زبان‌های دراویدی
دراویدی یک خانواده زبانی شامل حدود ۷۳ زبان از جمله ۴ زبان نوشتاری تامیلی، تلوگو، کانارا و مالایالم است که اعضای قوم دراویدی به آن سخن می‌گویند. زبان‌های دراویدی به لحاظ واژه‌هایی که در آن برای نهادهای اجتماعی و خویشاوندی وجود دارد، زبان غنی ای به‌شمار می‌روند.
| دراویدی | |
|---|---|
| پراکنش: | جنوب آسیا و جنوب شرق آسیا، عمدتاً جنوب هند و سریلانکا |
| تبار: | یکی از خانواده‌های زبانی ابتدایی جهان |
| نیا: | نیادراویدی |
| زیرگروه‌ها: |
شمالی
مرکزی
جنوبی-مرکزی
جنوبی
|
| ایزو ۲–۶۳۹ / ۵ | dra |
| زبان شناسی | ۴۹= (phylozone) |
| گلاتولوگ | drav1251 |
پراکندگی زیرگروه‌های دراویدی: | |
شمار دراویدی زبان‌ها بیش از ۲۱۵ میلیون نفر است. آنها بیشتر در جنوب هند و شمال شرق سریلانکا ساکنند و در هند زبان‌هایی از این خانواده زبان رسمی ۴ استان آندراپرادش، تامیل نادو، کرالا و کارناتاکا هستند.
مرکز و شرق هند، بخش‌هایی از بنگلادش، نپال و پاکستان و مناطقی در بلوچستان ایران و افغانستان نقاط دیگری هستند که جمعیت قابل توجهی از این مردم را در خود جای داده‌اند. جمعیت مهاجر دراویدی در کشورهایی چون مالزی و سنگاپور نیز قابل توجه است.
پژوهش‌هایی دربارهٔ ارتباط زبان‌های دراویدی با ایلامی، ترکی صورت گرفته‌است. به باور بسیاری از زبان شناسان، زبان دراویدی بازمانده ای از زبان مردم تمدن سند بوده‌است. فرضیاتی که در مورد ارتباط زبان‌های دراویدی با زبان عیلامی مطرح شده‌است و احتمال وجود یک زبان مشترک که زبان‌های دراویدی و عیلامی و سومری و بومیان آذربایجان از آن منشعب شده‌اند، به معنای نیای مشترک ساکنان بومی ایران و هندوستان در این سرزمینها است.
دسته‌بندی
| دراویدی |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
پراکندگی
از سال ۱۹۸۱، در سرشماری‌های هند فقط زبان‌هایی با بیش از ۱۰ هزار گویشور گزارش می‌شود، از جمله ۱۷ زبان دراویدی. در سال ۱۹۸۱، دراویدی‌ها تقریباً ۲۴٪ از جمعیت هند را تشکیل می‌دادند.
در سرشماری سال ۲۰۰۱، آنها ۲۱۴ میلیون نفر بودند، یعنی حدود ۲۱٪ از جمعیت ۱٫۰۲ میلیارد نفری هند. به علاوه، بزرگترین گروه دراویدی‌زبان خارج از هند، تامیلی‌زبانان در سری لانکا، حدود ۴٫۷ میلیون نفر هستند. تعداد کل گویندگان زبان‌های دراویدی حدود ۲۲۷ میلیون نفر است، یعنی حدود ۱۳٪ از جمعیت شبه قاره هند.
بزرگترین گروه زبان‌های دراویدی، زبان‌های دراویدی جنوبی است که تقریباً ۱۵۰ میلیون گوینده دارد. تامیلی، کانارا و مالایالم به ترتیب با داشتن ۷۵ میلیون، ۴۴ میلیون و ۳۷ میلیون نفر گوینده بومی، حدود ۹۸٪ از گویندگان را تشکیل می‌دهند.
بزرگترین شاخه بعدی شاخه جنوب مرکزی است که ۷۸ میلیون نفر گوینده بومی دارد و بیشتر قریب به اتفاق آنها به زبان تلوگو صحبت می‌کنند. تعداد کل گویندگان زبان تلوگو، از جمله کسانی که زبان اول آنها تلوگو نیست، حدود ۸۴ میلیون نفر است. این شاخه همچنین شامل زبان قبیله‌ای گوندی است که در هند مرکزی صحبت می‌شود.
دومین شاخه کوچک شاخه شمالی با حدود ۶٫۳ میلیون گویشور است. این شاخه تنها زیرگروه دراویدی است که در پاکستان تکلم می‌شود (زبان براهویی).
کوچکترین شاخه شاخه مرکزی است که فقط حدود ۲۰۰٬۰۰۰ گویشور دارد. این زبان‌ها بیشتر قبیله‌ای هستند و در هند مرکزی صحبت می‌کنند.
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "Dravidian". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
- ↑ نمودار درختی زبان‌های دراویدی در اتنولوگ
- ↑ محمدرضا, عدلی، (2015-10-23). "سرچشمه‌های فرهنگ هندی: نگاهی به تمدن پیشاآریایی و آریایی نخستین". پژوهشنامه ادیان. 9 (1). ISSN 2008-0476.
- ↑ دانشنامه بریتانیکا
- ↑ Krishnamurti, Bhadriraju (2003/01). Phonology: descriptive (به انگلیسی). Cambridge: Cambridge University Press. pp. 48–77. doi:10.1017/cbo9780511486876.004.
- ↑ McAlpin, David W. , Proto Elamo Dravidian: The Evidence and Its Implications, American Philosophy Society, 1981
- ↑ Ishtiaq, M. (1999). Language Shifts Among the Scheduled Tribes in India: A Geographical Study. Delhi: Motilal Banarsidass Publishers. pp. 26–27. ISBN 978-81-208-1617-6. Retrieved 7 September 2012.
- ↑ "Abstract of speakers' strength of languages and mother tongues –2001". Census 2001. Office of the Registrar General and Census Commissioner, India. Retrieved 14 October 2017.