سیگنال واو!

دکتر اهمن در حالی که از این ترتیب موجود در سیگنال‌ها متعجب شده بود بر روی فایل پرینت شده کامپیوتری، دور سیگنال‌ها را خط کشیده و در کنار آن تعجب خود را با نوشتن واژه «وآو» نشان داد. این توضیح کوتاه از این پس به عنوان نام این سیگنال انتخاب شد.

اهمن پس از این رخداد گفت:

... شگفت‌انگیزترین چیزی بود که تاکنون دیده بودم… اول فکر کردم که این سیگنال مربوط به منابع زمینی است که از یک جسم سرگردان فضایی بازتاب شده‌است اما زمانی که مطالعاتم را افزایش دادم، امکان وقوع چنین اتفاقی رد شد.

مد خط هیدروژن به عنوان فراوان‌ترین عنصر در جهان در حدود هزار و ۴۲۰ مگاهرتز است؛ بنابراین، ممکن است فرازمینی‌ها از این بسامد برای ارسال یک سیگنال پر قدرت استفاده کرده باشند.

منابع

منبع این سیگنال، جایی فراتر از مدار ماه بود و بر خلاف دیگر اجرام آسمانی که سیگنال‌های نسبتاً پهنی ارسال می‌کنند؛ بسیار باریک بود. آنها منبع سیگنال را جایی در صورت فلکی کمان می‌پنداشتند. اما با دقت بیشتر به آن صورت فلکی، هیچ ستاره یا سیاره‌ای پیدا نکردند. نکته اینجاست که فقط یکی از دو گیرنده تلسکوپ، این سیگنال را دریافت کردند. وقتی گیرنده دیگر، سه دقیقه بعد همان قسمت از آسمان را پوشش داد، سیگنالی دریافت نکرد. از این مسئله می‌توان نتیجه گرفت که یا دستگاه اشتباه کرده‌است و چیزی که وجود نداشته را دریافت کرده (که این احتمال، بسیار کم است) یا اینکه منبع سیگنال از بین رفته یا این که تغییر مکان داده‌است.

دانشمندان به مدت یک ماه، ۲۴ ساعته آن قسمت از آسمان را زیر نظر گرفتند تا شاید بار دیگر چنین سیگنالی را دریافت کنند. اما در طول این سی روز هیچ سیگنالی دریافت نکردند. با این حال به امید دریافت دوبارهٔ سیگنال، تلسکوپ رادیویی گوش بزرگ به جستجو ادامه می‌دهند.

احتمالات ممکن

نزدیکترین ستاره به محل مشاهده سیگنال، ۲۲۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. اگر از چنین فاصله‌ای قرار باشد با رادیو تلسکوپ بزرگی مانند رصدخانه آرسیبو سیگنالی مشابه فرستاده شود تا با مشخصات مورد نظر دریافت شود، این فرستنده به توانی پیرامون ۲٫۲ گیگاوات نیاز دارد. احتمال دیگری که برای توضیح این پدیده پیشنهاد می‌شود، همگرایی گرانشی پرتوهای رادیویی از یک منبع ضعیف، در هنگام گذر از کنار یک ستاره است. بیش از ۱۰۰ رصد پیاپی، پس از مشاهده سیگنال، دریافتن نمونه مشابه آن در همان منطقه ناموفق بوده‌اند. البته این شگفت‌انگیز نیست. چرا که رادیو تلسکوپ گوش بزرگ، در یک لحظه، تنها یک میلیونیم آسمان را پوشش می‌دهد و اگر فرض شود که آنتن فرستنده سیگنال، در یک لحظه، یک میلیونیوم آسمان را پوشش می‌داده، آنگاه احتمال هم خط شدن دو رادیو تلسکوپ ۱ در تریلیون خواهد شد!. با این حساب ممکن است هزاران سیگنال متناوب و مشابه روزانه به زمین برسند.

در ژوئن ۲۰۱۷ دانشمندی از کالج سن پترزبورگ ایالت فلوریدا به نام آنتونیو پاریس مدعی شد که منبع این سیگنال، یک ابر هیدروژنی (ابر میان‌ستاره‌ای) بوده که بر اثر عبور دو دنباله‌دار 266P/Christensen و 335P/Gibbs از نزدیکی زمین در ۱۵ اوت ۱۹۷۷ پدید آمده‌است. در آن زمان کسی حتی از وجود این دو دنباله‌دار آگاه نبود. برای اثبات این موضوع، در هنگام عبور دوباره این دو دنباله‌دار از نزدیکی زمین، او رصدخانه‌های رادیویی را به سوی آنها نشانه رفت و نتایجی کاملاً یکسان دریافت کرد. با این حال، این تئوری مورد انتقادهای فراوانی از جمله از سوی اعضای تیم تحقیقاتی گوش بزرگ اصلی قرار گرفته‌است؛ زیرا تحلیلی با جزئیات بیشتر نشان می‌دهد که دنباله‌دارهای مذکور در زمان درست در دامنه شعاع نبوده‌اند.

• جستجوی هوش فرازمینی
• پیام آرسیبو، پیامی با طول ۳ دقیقه که به فضا ارسال شد.
• کی‌ای‌سی ۸۴۶۲۸۵۲
• سیگنال رادیویی از اچ دی ۱۶۴۵۹۵