ایستادگی مدنی
ایستادگی مدنی یا مقاومت مدنی (به انگلیسی: Civil resistance) یک کنش سیاسی با به‌کارگیری ایستادگی بی‌خشونت توسط گروه‌های مدنی است، که به میانجی آن بتوانند قدرت، زور، سیاست یا رژیم خاصی را به چالش بکشند. ایستادگی مدنی از راه درخواست بازنگری در کاربرد زور و اجبار و دشمنی تحقق می‌یابد و می‌تواند دربرگیرنده کوشش‌های سازماندهی‌شده برای کم‌مایه کردن منابع قدرت دشمن باشد.
اشکال متفاوت این رویکرد می‌تواند دربرگیرنده پیوستار گسترده‌ای باشد که برای نمونه می‌توان موارد زیر را یاد کرد:
- تظاهرات
- تحصن و بست‌نشینی
- دادخواست
- اعتصاب و کم‌کاری
- تحریم
- جنبش مهاجرت
- اشغال
- آفرینش نهادهای موازی دولت
انگیزش جنبش‌های ایستادگی مدنی برای پرهیز از خشونت به جای آن که صرفاً اصول اخلاقی مطلق باشند، عموماً وابسته به بافتار و زمینه اجتماعی هستند که از آن میان می‌توان به ارزش‌های جامعه و تجربه جامعه از دوره‌های جنگ و خشونت نام برد. پرونده‌ها و اُفته‌های ایستادگی مدنی را می‌توان در سرتاسر تاریخ و همچنین در کشاکش‌های دوره‌های مدرن یافت که خواه در برابر فرمانروایان ستمگر یا دولت‌های برگزیده با روش‌های دموکراتیک برخاسته‌اند.
پدیده ایستادگی مدنی بیشتر در پیوند با پیشرفت مردمسالاری است.
جستارهای وابسته
- نافرمانی مدنی
منابع
- ↑ This is abstracted from the longer definition of "civil resistance" in Adam Roberts, Introduction, in Adam Roberts and Timothy Garton Ash (eds.), Civil Resistance and Power Politics: The Experience of Non-violent Action from Gandhi to the Present, Oxford University Press, 2009, pp. 2-3. See also the short definition in Gene Sharp, Sharp’s Dictionary of Power and Struggle: Language of Civil Resistance in Conflicts, Oxford University Press, New York, 2011, p. 87.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به گزارش پیتر آکرمن و آدریان کاراتنیکی و دیگران Peter Ackerman, Adrian Karatnycky and others, How Freedom is Won. From Civil Resistance to Durable Democracy, Freedom House, New York, 2005 [۱] بایگانی‌شده در ۲۷ مه ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine