مهرگره
مِهرگَرْهْ (به بلوچی و اردو: مهرگڑه)[۱] یکی از مناطق سه گانه باستانی بلوچستان به شمار می‌رود.بنابه اظهارات باستان شناسان قدمت این منطقه به ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد(بیش از ۹۰۰۰ سال)، می‌رسد. این ناحیه در فاصله ۱۶ کیلومتری "رودخانهٔ بولان" و در بخش "کچهی" قرار دارد.طبق گفته باستان شناسان جمعیت مهرگره حدود ۲۵ هزار نفر بوده است.اولین نشانه های دندانپزشکی در مهرگره مشاهده شده است.دندان ها با مته سوراخ می‌شده اند؛ اثری از پرکردن نبوده اما باستان شناسان معتقدند پس از مته کردن دندان انسان ها می‌توانستند بدون مشکل به زندگی ادامه بدهند.صنعت پارچه بافی بسیار پر رونق بوده و سفالگری به صورت حرفه ای انجام می‌شده که در زمان حال در کلپورگان سراوان نیز همچنان این هنر مانند گذشته صورت می‌گیرد و بسیار مشابه سفالگری های مهرگره است.مردگان در آن زمان دفن میشدند و قبرستان های رسمی توسط باستان شناسان فرانسوی یافت شده است.معماری شهری درحال توسعه، خانه های منظم و هم اندازه، دکوراسیون و دیوار های تزیین شده با سنگ های قیمتی،کانال کشی آب بین شهری و خانه ها، کوره های بزرگ، کشاورزی غلات و مجسمه سازی ظریف و استفاده از مس جلا داده شده و لاجورد در زیورآلات در این تمدن به وضوح دیده شده است.آثار باستانی آن در موزه "سبّی" به نمایش گذاشته شده است.تا کنون هیچ گونه آثار مشابهی با تمدن مهرگره در مناطق دیگر جهان دیده نشده و این نشان میدهد این تمدن کاملا بومی بوده است.
گزارش ها حاکی از ان است که تمدنگدوروزیاپیشرفته ترین تمدن تاریخ است.
مہرگڑھ مهرګړ | |
| نام دیگر | Mehrgahr, Merhgarh, Merhgahr |
|---|---|
| موقعیت | دهادر، ایالت بلوچستان، پاکستان |
| منطقه | آسیای جنوبی |
| مختصات | ۲۹°۲۳′ شمالی ۶۷°۳۷′ شرقی / ۲۹٫۳۸۳°شمالی ۶۷٫۶۱۷°شرقی |
| تاریخ | |
| ساخته‌شده | Approximately 7000 BCE |
| رهاشده | Approximately 2600 BCE |
| دوره‌ها | دوران نوسنگی |
| اطلاعات بیشتر | |
| تاریخ‌های کاوش | 1974–1986, 1997–2000 |
| باستان‌شناسان | Jean-François Jarrige, Catherine Jarrige |
| Succeeded by: تمدن دره سند | |
| کاوشگاه‌های باستان‌شناختی بلوچستان پاکستان |
| مهرگره |
| نوشهرو |
| پیرک |
{{ مناطق باستانی بلوچستان}}
| کاوشگاه‌های باستان‌شناختی بلوچستان پاکستان |
| مهرگره |
| نوشهرو |
| پیرک |
پیشینه
در سال ۱۹۲۸ میلادی یک گروه از باستان شناسان فرانسوی در این ناحیه به پژوهش و بررسی پرداختند و نتیجه مطالعات و پژوهش‌های آنان این نکته را روشن نمود که مردم این ناحیه و زندگی و تمدن آنها از پیشینهٔ ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد برخوردار می‌باشد. در آن زمان بعد از طی مراحل گوناگون زندگی بدوی، مردم این ناحیه درکناره‌های "رود بولان" گردهم آمده و زندگی هم نشینی را آغاز نمودند. آنگاه به پرورش حیوانات اهلی پرداختند و اندک اندک صنایع دستی و سفال سازی در میان آنان رواج پیدا نمود و به مرتبهٔ شکوفایی خویش رسید.
این مردم، در ساختن مجسمه نیز مهارت خاصی داشتند و تندیسهای حیوانات و انسانها را با علاقه و اشتیاق فراوان می‌ساختند و به ساختن مجسمه‌های انسانی، علاقه، ذوق و سلیقه بیشتری به خرج می‌دادند. ساکنان این منطقه، علاوه بر مجسمه سازی، در ساختن تبر، شمشیر و سایر وسائل جنگی نیز ید طولائی داشته‌اند که نمونه‌ها و آثار آن در "موزه شهر سبّی" گواه بر این مدعا می‌باشد.
تمام آثار مناطق باستانی مهرگر، نوشهرو و پیرک در موزهٔ شهر "سبّی" نگهداری می‌شود.