نظام لیگ‌های فوتبال انگلستان

این نظام شامل هرمی از لیگ‌ها می‌شود که بر اساس قانون صعود و سقوط به یکدیگر متصل شده‌اند. در این سیستم تعداد مشخصی از تیم‌های بالای جدول هر لیگ می‌توانند به لیگ سطح بالاتر صعود کنند، همچنین تیم‌های قعرنشین هر لیگ در پایان هر فصل به یک سطح پایین‌تر سقوط می‌کنند. علاوه بر موفقیت ورزشی، معمولاً صعود به دسته‌های بالاتر مشروط به برآورده کردن معیارهای لیگ دسته بالاتر به ویژه دارا بودن امکانات و شرایط مالی مناسب توسط تیم صعودکننده است.

در تئوری امکان این وجود دارد که یک تیم آماتور محلی از پایین‌ترین دسته تا لیگ برتر صعود کند و قهرمان شود، هر چند در عمل این اتفاق حداقل در کوتاه مدت بسیار بعید به نظر می‌رسد.

پنج سطح اول این لیگ‌ها شامل هیچ بخش موازی‌ای نمی‌شوند ولی هر چه به پایین هرم نزدیک‌تر می‌شویم سطوح مختلف شامل لیگ‌های موازی بیشتری می‌شوند که هر کدام نقاط جغرافیایی کوچک‌تری را تحت پوشش قرار می‌دهند. در سطوح پایین‌تر لیگ‌ها حالتی بی‌قاعده و پراکنده به خود می‌گیرند اگر چه در برخی از مناطق پرجمعیت لیگ‌ها به بیست سطح هم می‌رسند. همچنین لیگ‌هایی در مناطق مختلف انگلستان وجود دارند که به صورت رسمی بخشی از این سیستم به حساب نمی‌آیند چون قراردادی با لیگ‌های دیگر ندارند اما توسط هیئت‌های فوتبال منطقه‌ای به رسمیت شناخته می‌شوند. باشگاه‌های حاضر در این لیگ‌ها، چنان‌چه احساس کنند امکانات مناسب و استانداردهای لازم برای پیوستن به نظام لیگی را دارند می‌توانند برای ملحق شدن به یکی از لیگ‌های سیستم درخواست دهند.

هفت سطحی که بلافاصله پایین‌تر از لیگ برتر و لیگ فوتبال قرار می‌گیرند تحت عنوان نظام لیگ ملی شناخته می‌شوند و تحت نظارت اتحادیهٔ فوتبال انگلستان قرار دارند. این نظام طی سالیان مختلف تکامل یافته‌است. در آخرین تغییرات عمدهٔ صورت گرفته دو لیگ جدید یعنی کنفرانس جنوب و کنفرانس شمال به سطح ششم وارد شدند و بخش‌های بالای لیگ جنوبی، لیگ ایستمان و لیگ برتر جنوبی به سطح هفتم منتقل شدند. در می ۲۰۰۴ اتحادیه فوتبال انگلستان خبر از اجرای طرحی آزمایشی برای ایجاد دسته‌ای جدید پایین‌تر از لیگ فوتبال و بالاتر از کنفرانس را داد که در آن تیم‌های دوم یا ب باشگاه‌های سطوح بالاتر به رقابت می‌پردازند.