والتر مدل
اتو موریتس والتر مدل (به آلمانی: Otto Moritz Walter Model) (۲۴ ژانویه ۱۸۹۱–۲۱ آوریل ۱۹۴۵) یک نظامی بلندپایه و فیلدمارشال آلمانی رایش سوم بود که فرماندهی یگان‌های مختلفی را در طول جنگ جهانی دوم بر عهده داشت. او با مهارت در عملیات‌های دفاعی، یکی از اندک افسرانی بود که از اعتماد کامل آدولف هیتلر، پیشوای آلمان بهره می‌برد و در شرایط دشوار به او اتکا می‌شد. با حضور و اداره شرایط دشوار مدل لقب «آتش‌نشان پیشوا» را کسب کرد.
والتر مدل | |
|---|---|
| زاده | ۲۴ ژانویهٔ ۱۸۹۱ گنتین، پادشاهی زاکسن، امپراتوری آلمان |
| درگذشته | ۲۱ آوریل ۱۹۴۵ (۵۴ سال) نزدیک دویسبورگ، منطقه رور، آلمان |
| وفاداری |  امپراتوری آلمان (تا ۱۹۱۸) جمهوری وایمار (تا ۱۹۳۳) رایش سوم |
| شاخه نظامی | نیروی زمینی |
| سال‌های خدمت | ۴۵–۱۹۱۰ |
| درجه |  فیلدمارشال |
| فرماندهی | لشکر سوم زرهیسپاه ۴۱ موتوریزهارتش نهمگروه ارتش شمالگروه ارتش شمال اوکراینگروه ارتش مرکزگروه ارتش بفرمانده کل جبهه غربی |
| جنگ‌ها و عملیات‌ها |
|
| نشان‌ها | صلیب شوالیه صلیب آهنین با برگ‌های بلوط، شمشیرها و الماس‌ها |
سال‌های اولیه
والتر مدل روز ۲۴ ژانویه سال ۱۸۹۱ در گنتین در نزدیکی ماگدبورگ زاده شد. پدرش معلم مدرسه و آموزگار موسیقی بود. در خانواده‌ای غیرنظامی بدون اتصال به اشراف زمین‌دار، سال‌های اولیه زندگی را در خانه‌ای اجاره‌ای با تنها یک اتاق در شرایطی دشواری گذراند. مدل در کلیسای اونجلیکال تعلیم دید و وارد مدرسه روستا در گنتین شد. با نقل مکان پدر به ارفورت در سال ۱۹۰۰، مابقی دوران تحصیل را به مدت شش سال در آن جا سپری نمود. در مدرسه علاقه‌ای به ورزش نداشت و به زبان لاتین و یونانی، تاریخ و شهر تمایل نشان می‌داد. خانواده او پس از سال‌ها اجاره‌نشینی در نهایت در ناومبورگ ساکن شد. ناومبورگ بر خلاف گنتین و ارفورت، جوی نظامی داشت و یک هنگ پیاده‌نظام و توپخانه در آن مستقر بود. چندین نفر از هم‌مدرسه‌ای‌های او فرزندان افسران نیروی زمینی بودند و او را به مشاهده رژه این هنگ دعوت می‌نمودند.
نیروی زمینی امپراتوری آلمان
مدل ماه فوریه سال ۱۹۰۹ با گذراندن یک آزمون به نیروهای مسلح پذیرفته و وارد نیروی زمینی شد. تصمیم او برای پیوستن به نیروی زمینی گونه‌ای از شگفتی برای خانواده‌اش بود که انتظار داشتند همانند برادر بزرگترش وارد دانشکده حقوق شود.
برای شخصی بدون زمینه خانوادگی نظامی همچون مدل، رسیدن به مرتبه افسران در نیروی زمینی امپراتوری آلمان کار آسانی نبود. بدین جهت از عموی خود که افسر ذخیره هنگ ۵۲ پیاده‌نظام فن آنفنس‌لیبن بود، درخواست یاری کرد. عمویش به کمک روابط خود موفق شد یک مصاحبه برای مدل با فرمانده هنگ ترتیب دهد. سه روز پس از پذیرفته شدن به نیروهای مسلح به کوتبوس رفت تا با این شخص دیدار کند. والتر مدل به عنوان فردی کوتاه قامت، با جسه‌ای غیر ورزشی و چشمانی نزدیک‌بین متناظر ایدئال افسران پروسی به نظر نمی‌آمد اما فرمانده را با نگرش خود متأثر نمود تا به عنوان دانشجو-افسر در هنگ پذیرش گردد. طبق رسم نیروی زمینی، مدل هشت ماه آینده را در گردان ۳ هنگ صرف یادگیری امور پایه و وظایف درجه‌داران کرد.
با نشان دادن استعداد کافی، ماه نوامبر ترفیع گرفت و به دانشکده جنگ در نایسه فرستاده شد. پس از گذراندن دوره‌ها، ماه اوت سال ۱۹۱۰ با درجه ستوان دومی به هنگ خود بازگشت. سه سال آینده را به عنوان افسر سطح گروهان گذراند. جلب شدن توجه افسران مافوق به پشت‌کار و درایت او سبب گشت مدل با همان درجه ماه اکتبر سال ۱۹۱۳ در جایگاه آجودان یک گردان قرار بگیرد. در این جایگاه، شروع به اتخاذ آداب یک افسر سنتی پروسی از جمله استفاده از مونوکل کرد. او به عنوان «افسری جاه‌طلب و وظیفه‌شناس» مطرح گردید که اباییی از مطرح کردن آرای خود ندارد. مدل با هیچ‌یک از افسران همکار خود رابطه دوستی برقرار نمی‌کرد؛ خصلتی که تا انتهای دوران خدمتش بدان سان بود.
جنگ جهانی اول
با آغاز جنگ جهانی اول در ماه اوت سال ۱۹۱۴، هنگ مدل نقش عمده‌ای در تهاجم به بلژیک ایفا کرد. او نخستین بار در ۲۳ اوت در درگیری با نیروهای بریتانیایی در مون صحنه نبرد را تجربه نمود. مدل ماه مه سال ۱۹۱۵ در نزدیکی سدان از ناحیه شانه به شدت مجروح و برای یک ماه در بیمارستان بستری شد. با شکست در حرکت به سمت پاریس، از ماه سپتامبر یگان او اطراف سوآسون موضع رزم سنگری گرفت. این هنگ در شرق رن از روز ۲۱ سپتامبر سال ۱۹۱۵ برای سه روز زیر آتش شدید توپخانه و سپس حمله نیروهای دشمن قرار گرفت. پس دفع این حملات که هر دو طرف را متحمل تلفات سنگین کرد، مدل در گزارشی از شاهزاده اسکار فن پرویسن، فرمانده تیپ درخواست ارسال بلافاصله پشتیبانی نمود. فن پرویسن که فرزند قیصر ویلهلم دوم بود، از خونسردی مدل در زیر فشار وظایف متأثر شد و طبق درخواست نیروی کمکی را عازم کرد. او همچنین مدل را برای دوره آموزش ستاد کل کبیر پیشنهاد نمود. به جهت عملکرد رزمی مناسب در نبرد بوت دو تاهور، روز ۱۹ اکتبر سال ۱۹۱۵ نشان درجه یک صلیب آهنین به والتر مدل اعطا گشت. مدل روز ۳ نوامبر در اثر اصابت ترکش توپخانه از ناحیه شانه راست مجدداً مجروح شد و شش هفته دیگر را در بیمارستان گذراند.
مدل پس از گذراندن دوره ستاد کل در سال ۱۹۱۶ به خط مقدم بازگشت. ابتدا آجودان یک تیپ بود و بعد یک گروهان را فرماندهی کرد. سپس در چند جایگاه ستادی قرار گرفت. مدل مدتی را در سال ۱۹۱۷ برای یک مأموریت مختصر به امپراتوری عثمانی فرستاده شد. جنگ را با درجه سروانی در یک لشکر ذخیره به اتمام رساند.
رایشسور
ترفیع درجه
مدل قصد داشت پس از جنگ خدمت نظامی را ترک کند اما با توجه به عملکرد خوب پیشین، در رایشسور، نیروهای مسلح جدید ۱۰۰ هزار نفری آلمان، باقی ماند. بر خلاف بسیاری از هم‌قطارانش، مدل همواره از سیاست کناره می‌گرفت. با این وجود، با عقیده بر لزوم سلطه دولت بر شرایط، به عنوان یک فرمانده نیروهای امنیتی در سرکوب اغتشاشات علیه جمهوری وایمار مشارکت کرد. در سال‌های دوره میان‌دوجنگ مدل به سخت‌گیری نسبت به زیر دستانش و ابراز صریح انتقاد به مافوق‌ها شهرت یافت.
ورماخت
جنگ جهانی دوم
مدل در سن ۵۰ سالگی جوان‌ترین ژنرال آلمانی در سال ۱۹۴۱ در جبهه شرقی به حساب می‌آمد.
زندگی شخصی
مدل سال ۱۹۱۹ با هرتا هویسن که در منزل او در ابرفلد-بارمن سکنی داشت، آشنا شد. این دو سال بعد با یکدیگر ازدواج کردند. حاصل این ازدواج سه بچه بود. مدل هیچگاه در مورد سیاست و جنگ با همسرش سخن نمی‌گفت.
پانویس
- ↑ Barnett 1989, p. 319.
- ↑ Barnett 1989, p. 319–320.
- ↑ Forczyk 2011, p. 6.
- ↑ Forczyk 2011, p. 7.
- ↑ Barnett 1989, p. 320.
- ↑ Forczyk 2011, p. 7–8.
- ↑ Barnett 1989, p. 320–321.
- ↑ Zetterling & Frankson 2012, p. 12.
- ↑ Barnett 1989, p. 321.