پل خواجو

این پل را همچنین پل شاه، پل بابا رکن‌الدین (مسیر رفتن به خانقاه و آرامگاه بابا رکن‌الدین و تخت فولاد) و پل حسن‌بیگ (نام پل قبلی که در زمان شاه‌عباس تخریب شد و این پل به جای آن ساخته شد) یا پل شیراز هم نامیده‌اند و از بناهای شاه عباس دوم صفوی است، که در سال ۱۰۶۰ هجری قمری بنا شده‌است. در میانه پل خواجو، ساختمانی مخصوص، که به بیگلربیگی شهرت دارد بنا شده‌است، که برای اقامت موقتی شاه صفوی و خانواده او ایجاد شده بود و هم‌اکنون نیز وجود دارد و طاق‌های آن دارای تزئینات نقاشی بسیار زیبایی است و در واقع پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشیکاری آن از دیگر پل‌های زاینده رود مشهورتر است. درازای پل ۱۳۳ متر و پهنای آن /۱۲ متر است. این پل را به نام‌های دیگری نیز خوانده‌اند ولی به سبب قرار گرفتن در محله خواجو به پل خواجو معروف است.

پل خواجو به خاطر معماری و تزئینات کاشی‌کاری آن از دیگر پل‌های زاینده رود مشهورتر است. این پل که در دوران صفوی یکی از زیباترین پل‌های جهان به‌شمار می‌رفت، بیشتر به منزله سد و بند بوده‌است. در میان هریک از دو ضلع شرقی و غربی پل ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاق مزین به نقاشی است. این ساختمان که -شاه نشین- نامیده می‌شود، در آن دوره جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایقرانی بر روی دریاچه مصنوعی به این مکان فراخوانده می‌شدند. یک نیمکت سنگی تمام چیزی است که از صندلی پادشاه باقی‌مانده‌است. به سخن پروفسور اپهام پوپ و ژان شاردن، پل خواجو «یک اثر تاریخی اوج معماری پل فارسی و یکی از جالب‌ترین پل‌هایی است که وجود دارند … که در کل آن ضرباهنگ و شرافت و عزت و ترکیب شادترین قوام، ابزار، زیبایی، و تفریح و سرگرمی وجود دارد».

این پل دارای ۲۴ دهانه است که از مکعب‌های به دقت تراش‌خورده ساخته شده و در بخش میانی، با سدهای چوبی برای گرفتن جلو رودخانه مسدود گردیده‌است. خواجو یکی از پل‌هایی است که در تنظیم جریان آب در رودخانه به دلیل وجود دروازه بند یا دریچه در زیر قوس‌هایش نقش داشته‌است. هنگامی که دریچه‌های سد بسته می‌شده‌است، سطح آب در پشت پل بالا آمده، امکان ایجاد دریاچه در پشت پل مهیا می‌شده‌است. بنای این سد و دریاچه برای این بوده که منظره ای جهت عمارات و باغهای واقع در آن محل باشد و در هنگام جلوس در آن عمارات و باغات از منظره دریاچه ای که با بستن سد ایجاد می‌گردید لذت برند. در حقیقت با مسدود کردن دهانه‌های زیرین پل خواجو، قسمت غربی آن به صورت دریاچه کوچکی در می‌آید. در دوره شاه عباس دوم در مواقعی که در کاخهای هفت دست و آئینه خانه مراسم رسمی برپا بوده‌است پل خواجو تخته بند می‌شده‌است و قسمتی از رودخانه که در مقابل کاخهای سلطنتی واقع بوده‌است به صورت دریاچه درمی‌آمده، و بروی آبهای این دریاچه مراسم آتش بازی به عمل می‌آمده‌است. در واقع کارکرد اصلی این سد و تخته بند کردن، ایجاد دریاچه جهت جشنها و مراسمهای شاهی بوده‌است.

مطلبی که در سالهای اخیر در مورد شیرهای سنگی پل خواجو به اشتباه رایج شده‌است، چنین است که این شیرها را به عنوان نمادی خاص یا نگهبانان پل، نگهبانان اصفهان یا زاینده رود از زمان صفویه می‌دانند؛ در حالیکه قدمت وجود شیرهای سنگی در اصفهان برابر آثار به جای مانده در اصفهان به ویژه در اماکن مذهبی و حتی برخی امامزاده‌ها، علی‌رغم تخریب گسترده این آثار، در مواردی به دوران جهانشاه آق قویونلو و حتی برابر آثار و کتب منتشر شده از قبرستان قدیمی آب بخشان به سالهای قرون سوم ه. ق نیز می‌رسد. اما برابر تصاویر به جای مانده از سفرنامه‌های اروپائیان، به ویژه شاردن، و همچنین روایات و پژوهش‌های صورت گرفته در مورد پل خواجو، هیچگونه نشانه ای از حضور این شیرهای سنگی و ارتباطات زمانی و موضوعی خاصی برای آنها با پل خواجو نمی‌توان یافت؛ چرا که اصولاً ماهیت اصلی و چرایی گسترش این شیرها به ویژه از دوران صفویه به این سو، مرتبط با مسائل و اماکن مذهبی است.

در کتاب دانشنامهٔ تخت فولاد جلد دوم در بخش معرفی شیرهای سنگی، به نقل از استاد جلال الدین همایی ذکر شده که تعداد شیرهای سنگی اصفهان دوازده عدد هستند. این شیرها در محله‌های درب کوشک، آب بخشان، درب امام، امام زاده احمد، امام زاده حمزه، گلستانه، خواجه علی شاه، امام زاده اسماعیل، طوقچی و تخت فولاد هستند. استاد جلال الدین همایی در مورد اصالت تاریخی و مکان اولیه این شیرها چنین نقل می‌کنند که: «در تخت فولاد هم دو عدد شیر سنگی بود نزدیک آب انبار قدیمی اوایل تخت فولاد، مابین تکیه شهشهان و تکیه سید محمد ترک. در تغییراتی که در زمان پهلوی داده شد، این دو شیر را از محل خود نقل مکان کرده دو طرف پل خواجو قرار دادند و اکنون آنجاست.» در تکمیل این موضوع بر اساس شنیده‌ها استاد چنین می‌گویند که: «از مردم محلی شنیده یکی از این شیرها سابق در محل دروازه طوقچی قرار داشته‌است و بعد از تخریب دروازه تاریخی طوقچی، آن را به پل خواجو می‌آورند.». لذا هیچگونه ارتباطی بین این شیرهای سنگی با موضوعی خاص و مکان فعلی آنها وجود ندارد و اکثراً نشانی از اماکن مذهبی، امامزاده‌ها یا دروازه‌ها (ورودی) محله‌های شهر بوده‌است؛ ولی حسب تغییرات و دستورها از مکان اولیه خود جابجا شده‌اند. برخی دلیل این نقل مکان را خواسته عباس بهشتیان، از محققین و اصفهان پژوهان، جهت حفظ و نگهداری بهتر آنها می‌دانند.

تاریخ تعمیر این پل مطابق کتیبه کوفی که در طرف راست جنوبی پل است در سال 1290 هجری به‌سعی نصراله‌خان در زمان ناصرالدّین‌شاه قاجار می‌باشد.

نحوه مرمت این پل مورد انتقاد قرار گرفته‌است، چون دست‌اندرکاران جمهوری اسلامی در سال ۱۳۸۸ با زیرپا گذاشتن اصل حفظ اصالت و سندیت طرح و ماده تشکیل‌دهنده اثر و تعویض سنگ‌های قدیمی پله‌ها با سنگ‌های جدید به اصلیت این بنای اصیل ایرانی آسیب زدند.

شعرای اصفهان دربارهٔ پل خواجو اشعار زیبایی سروده و در این سروده‌ها زیبایی‌های آن را ستوده‌اند. از جمله این سروده‌ها قصیده بلند صائب تبریزی در وصف یکی از روزهای جشن و چراغانی در کنار این پل است. به نوشته تاریخ نگاران و پژوهشگرانی که دربارهٔ سلسله صفوی بررسی کرده‌اند، هدف شاه عباس دوم از ساختن پل خواجو پیوند دادن دو محله خواجو و دروازه حسن‌آباد با تخت فولاد و راه شیراز بوده‌است. گردشگران و جهانگردانی که در دوره‌های گوناگون به اصفهان آمده‌اند، زیبایی‌های پل خواجو را ستوده، آن را در زمره شاهکارهای جاودانه معماری ایرانی و اسلامی به‌شمار آورده‌اند.

قصیده افتتاحیه پل خواجو (شاهی) شامل ۴۵ بیت است که با این ابیات شروع می‌شود:

بحکم پادشاه استاد تردست **** پلی بر زنده رود اصفهان بست

که ریزد سیل هنگام بهارش**** بجوی کهکشان از ابشارش

پلی بر روی دریا تازه بستند**** براجزای زمین شیرازه بستند

پل از دریاچه بیند جلوه خویش**** نهاده چون عروس آئینه در پیش

.....

نقش جهان اصفهان

• پل بابا رکن الدین (پل خواجو)
• پل خواجو از آسمان

• اصفهان - پل تاریخی خواجو

• اصفهان - پل خواجو

• اصفهان - پل خواجو

• مردم در کنار پل خواجو

• پل خواجو در شب

• پل خواجو و خشک شدن شدن آب زاینده رود

• نمایی از یکی از دهانه‌های پل از داخل. با کاشی کاری‌های سَردر.

• نقاشی از «پل خواجو» در سده هفدهم میلادی اثر ژان شاردن

• نقاشی از «پل خواجو» در سده هفدهم میلادی اثر ژان شاردن

• پل خواجو، بهمن ۱۳۰۳

• پل خواجو، زاینده‌رود و خشکسالی، تابستان ۱۳۹۷

• مقالهٔ پل خواجوی اصف‍هان؛ نوشتهٔ احمد حیدری؛ روزنامهٔ جوان؛ تاریخ ۲۸ آبان ۱۳۸۰؛ صفحهٔ ۸.