دوربین

اکثر دوربین ها نور را از طیف مرئی می گیرند، در حالی که دوربین های تخصصی سایر بخش های طیف الکترومغناطیسی مانند مادون قرمز را می گیرند.

همه دوربین ها از طراحی اولیه یکسانی استفاده می کنند: نور از طریق یک عدسی همگرا یا محدب وارد یک جعبه محصور شده و یک تصویر روی یک محیط حساس به نور ضبط می شود.  مکانیزم شاتر مدت زمانی که نور وارد دوربین می شود را کنترل می کند.

اکثر دوربین ها همچنین دارای منظره یاب هستند که صحنه مورد نظر را به عکسبردار نشان می دهد، مهم ترین ابزار های تنظیمی یک دوربین (تنظیم به صورت دستی یا خودکار) عبارت اند از 1-فوکوس (تنظیم عمق میدان دید) ، 2-دیافراگم (میزان نوری که وارد دوربین می‌شود) و 3-سرعت شاتر (مدت زمان نوری که وارد می‌شود) که هریک تاثیرات ویژه ای بر تصویر خروجی دارد .

کنترل میزان حجم نوردهی

دیافراگم

نور از طریق یک دیافراگم وارد دوربین می شود، دهانه ای که توسط صفحات روی هم قرار گرفته اند که حلقه دیافراگم نامیده می شود. قطر این حفره متغیر است    این بخش به طور معمول در لنز قرار دارد،  اصولاً وظیفه لنز تشکیل اولیه محدوده تصویر است و وظیفه حسگر ثبت تصویر است. این دهانه را می توان برای تغییر میزان نوری که به فیلم یا حسگر برخورد می کند، باز یا باریک کرد.  اندازه دیافراگم را می توان به صورت دستی، با چرخاندن لنز یا تنظیم به کمک عقربه موجود در بدنه دوربین، یا به طور خودکار بر اساس خوانش های یک نورسنج داخلی تنظیم کرد.

اگر اپرچر یا دیافراگم را شنید باید سریعا به مشخصه شماره F یا f-stop فکر کنید. این مشخصه میزان انبساط و انقباض را مشخص می‌کند.   هرچه f-stop کوچکتر باشد، نور بیشتری اجازه ورود به لنز را پیدا می‌کند و نوردهی افزایش می‌یابد. به طور معمول، f-stopها از f/1.4 تا f/32  در افزایش‌های استاندارد متغیر هستند: 1.4، 2، 2.8، 4، 5.6، 8، 11، 16، 22، و 32.  نور ورودی به دوربین با هر افزایش به نصف کاهش می یابد.  منظور از عملگر / همان تقسیم است. به عبارتی فاصله کانونی تقسیم بر شماره های یاد شده (که همان قطر دیافراگم هستند) میزان حجم نور وارده به حسگر که پشت لنز قرار گرفته است را مشخص می‌کند. کارکرد دیافراگم مانند مردمک در چشم است.

هنگامی که در شمارهای F پایین قرارداریم، محدوده فوکوس محدود می‌شود و عمیق میدان دید کاهش می‌یابد، بنابراین در حالی که اجسام نزدیک تر در فوکوس (یا حالت شفاف) هستند، پس‌زمینه اجسام تار می‌شود. این عمق میدان با بسته شدن دیافراگم (افزایش شماره F) افزایش می یابد. دیافراگم باریک منجر به عمق میدان زیاد می شود، به این معنی که اشیاء در فواصل مختلف از دوربین به نظر می رسد در فوکوس هستند.  آنچه در فوکوس، معیار ارزندگی است، توسط دایره سردرگمی یا CoC مشخص می‌شود. این مشخصه کیفیت فوکوس را معین می‌کند.

شاتر

شاتر به همراه دیافراگم یکی از دو راه برای کنترل حجم تجمعی میزان نور ورودی به دوربین است. یکی از طریق زمان و دیگر از طریق مساحت دریچه. شاتر مدت زمان قرار گرفتن سطح حساس به نور در معرض نور را تعیین می کند. شاتر باز می شود، نور وارد دوربین می شود و فیلم یا حسگر را در معرض نور قرار می دهد و سپس شاتر بسته می شود.  

دو نوع شاتر مکانیکی وجود دارد: شاتر نوع تیغه ای یا مرکزی و شاتر کانونی یا پرده ای. تفاوت این دو نوع در نحوه حرکت مکانیکی باز و بسته شدن است. در مدل مرکزی یا تیغه‌ای حرکت به شکل گشاد شدن از مرکز دیافراگم است مانند عملکرد عنیبه در تنظیم قطر مردمک چشم که به کمک تیغه های فلزی پیاده سازی شده است. در حالیکه در مدل کانونی یا پرده ای، شبه به باز و بسته کردن پرده، به صورت افقی از بالا تا پایین این حرکت شکل می‌گیرد. در نوع تیغه از تیغه های فلزی استفاده شده است و از مرکز به طرف خارج باز می شوند. در استفاده از شاتر تیغه ای، سطح حساس به نور به صورت یکباره در معرض نور قرار گرفته و تصویر را ثبت می کند. در گذشته از این نوع از شاترها در قطع های مختلف دوربین عکاسی استفاده می شد. اما امروزه از این نوع شاتر دیگر در دوربین های حرفه ای 35mm استفاده نمی شود.

معمولاً از شاتر کانونی استفاده می شود.  این دریچه نزدیک به صفحه فیلم عمل می کند (برعکس مدل تیغه ای که در لنز تعبیه شده بود) و به همین دلیل به نوع کانونی شهرت یافته است و از صفحات فلزی یا پرده های پارچه ای با دهانه ای استفاده می کند که از سطح حساس به نور عبور می کند. پرده ها یا صفحات دارای دهانه ای هستند که در طول نوردهی در سطح صفحه فیلم کشیده می شود. شاتر سطح کانونی معمولاً در دوربین‌های رفلکس تک لنز (SLR) استفاده می‌شود، زیرا پوشاندن فیلم (به‌جای جلوگیری از عبور نور از لنز) به عکاس این امکان را می‌دهد که تصویر را همیشه از طریق لنز مشاهده کند، و تنها در لحظه عکسبرداری یا ثبت تصویر، تاثیر تنظیم سرعت شاتر را احساس کند. این امر همچنین برداشتن لنز از دوربین بارگذاری شده را تسهیل می کند، زیرا بسیاری از دوربین های SLR دارای لنزهای قابل تعویض هستند.  

یک دوربین دیجیتال ممکن است از شاتر مکانیکی یا الکترونیکی استفاده کند که مورد دوم در دوربین های گوشی های هوشمند رایج است. شاترهای الکترونیکی یا داده ها را از کل حسگر به طور همزمان ضبط می کنند (یک شاتر جهانی یا global shutter) یا داده ها را خط به خط در سراسر سنسور ضبط می کنند (یک شاتر غلتکی یا rolling shutter).  در دوربین های فیلم، یک شاتر چرخشی همگام با پیشرفت هر فریم فیلم باز و بسته می شود.  

مدت زمانی که شاتر باز است، سرعت شاتر یا زمان نوردهی نامیده می شود. زمان نوردهی معمولی می تواند از یک ثانیه تا 1/1000 ثانیه باشد، اگرچه مدت زمان طولانی تر و کوتاه تر غیر معمول نیست. در مراحل اولیه عکاسی، نوردهی اغلب چند دقیقه طول می کشید. این زمان‌های نوردهی طولانی اغلب منجر به تصاویر تار می‌شود، زیرا یک شیء واحد در چندین مکان در یک تصویر واحد برای مدت زمان نوردهی ثبت می‌شود. برای جلوگیری از این امر می توان از زمان های نوردهی کوتاه تری استفاده کرد. زمان های نوردهی بسیار کوتاه می تواند حرکت سریع را ثبت کند و تاری حرکت را از بین ببرد.     با این حال، زمان‌های نوردهی کوتاه‌تر به نور بیشتری برای تولید یک تصویر با نوردهی مناسب نیاز دارد، بنابراین کوتاه کردن زمان نوردهی همیشه امکان‌پذیر نیست.

مانند تنظیمات دیافراگم، زمان نوردهی به توان دو افزایش می یابد. این دو تنظیم مقدار نوردهی (EV) را تعیین می‌کنند، که اندازه‌گیری میزان نور ثبت شده در طول نوردهی است. بین زمان های نوردهی و تنظیمات دیافراگم رابطه مستقیمی وجود دارد به طوری که اگر زمان نوردهی یک مرحله طولانی شود، اما باز شدن دیافراگم نیز یک مرحله باریک شود، میزان نوری که با فیلم یا سنسور تماس می گیرد یکسان است.

اندازه گیری

در اکثر دوربین های مدرن، میزان نور ورودی به دوربین با استفاده از نورسنج داخلی یا نورسنج اندازه گیری می شود. که از طریق لنز گرفته می‌شود (به نام TTL metering )، این خوانش‌ها با استفاده از پانل نیمه‌رساناهای حساس به نور گرفته می‌شوند. آنها برای محاسبه تنظیمات نوردهی بهینه استفاده می شوند. این تنظیمات معمولاً به‌طور خودکار تعیین می‌شوند، زیرا خواندن توسط ریزپردازنده دوربین استفاده می‌شود. قرائت از نورسنج با تنظیمات دیافراگم، زمان نوردهی و حساسیت فیلم یا حسگر برای محاسبه نوردهی بهینه گنجانده شده است.

نور متر معمولاً میانگین نور در یک صحنه را به 18 درصد خاکستری میانه می رساند. دوربین‌های پیشرفته‌تر در اندازه‌گیری تفاوت‌های ظریف‌تری دارند در برخی اندازه گیری نور به صورت میانگین ناحیه ای و در برخی به صورت نقطه ای صورت می گیرد.

لنز

لنز دوربین نور را از سوژه می گیرد و آن را روی حسگر متمرکز می کند. طراحی و ساخت لنز برای کیفیت عکس بسیار مهم است. یک انقلاب فناوری در طراحی دوربین در قرن نوزدهم، تولید شیشه نوری و طراحی لنز را مدرن کرد. این به فرآیندهای مدرن تولید طیف گسترده ای از ابزارهای نوری مانند عینک جهت کاربرد خواندن و میکروسکوپ کمک کرد. شرکت های پیشگام در عرصه ساخت لنز شامل زایس و لایتز هستند.

لنزهای دوربین در طیف وسیعی از فواصل کانونی، مانند ۱- محدوده دید باریک یا تله‌فوتو ۲- محدوده دید وسیع ، ۳- محدوده دید استاندارد یا متوسط ساخته می‌شوند. در دیگر تقسیم بندی لنزها یا دارای فاصله کانونی ثابت ( عدسی اصلی ) یا فاصله کانونی متغیر ( عدسی زوم ) هستند. هر لنز برای انواع خاصی از عکاسی مناسب است. زوایای عریض بسیار زیاد ممکن است برای معماری به دلیل توانایی آنها در گرفتن نمای وسیع از ساختمان ها ترجیح داده شوند(هرجا که محدوده دید وسیع است). لنزهای استاندارد معمولاً دارای دیافراگم باز هستند و به همین دلیل اغلب برای عکاسی خیابانی و مستند استفاده می شوند. لنز تله فوتو در ورزش و حیات وحش مفید است، اما بیشتر مستعد لرزش دوربین است که ممکن است باعث تاری حرکت شود(علت احساس کردن لرزش محدوده دید باریک آنهاست که به تغییرات محل دوربین بسیار حساس می شود).

فوکوس

با توجه به خواص نوری یک لنز عکاسی ، فقط اشیاء در محدوده محدودی از فاصله از دوربین به وضوح یا شفاف نشان داده میشوند. فرآیند تنظیم این محدوده به عنوان تغییر فوکوس دوربین شناخته می شود. راه های مختلفی برای فوکوس دقیق دوربین وجود دارد. ساده‌ترین دوربین‌ها فوکوس ثابتی دارند و از یک دیافراگم کوچک و لنز با زاویه باز استفاده می‌کنند تا اطمینان حاصل شود که همه چیز در محدوده مشخصی از فاصله از لنز، یعنی حدود ۳ متر تا بینهایت در حالت فوکوس و یا شفاف هستند. دوربین های فوکوس ثابت معمولاً ارزان هستند، مانند دوربین های نوع disposable یا همان دوربین های single-use. دوربین همچنین می تواند محدوده فوکوس یا فوکوس مقیاس محدودی داشته باشد که روی بدنه دوربین نشان داده شده است. کاربر فاصله تا سوژه را حدس زده یا محاسبه می کند و فوکوس را بر اساس آن تنظیم می کند. در برخی دوربین‌ها، این علامت با نمادهایی (سر و شانه، دو نفر ایستاده، یک درخت، کوه) نشان داده می‌شود.

دوربین‌های مسافت یاب با استفاده از واحد اختلاف منظر جفت شده در بالای دوربین، اندازه‌گیری فاصله از اجسام را امکان‌پذیر می‌کنند و به شما امکان می‌دهد فوکوس را با دقت تنظیم کنید. دوربین های رفلکس تک لنز به عکاس اجازه می دهد تا فوکوس و ترکیب بندی را به صورت بصری با استفاده از لنز شیئی و یک آینه متحرک تعیین کند تا تصویر را بر روی یک صفحه نمایش میکرو منشور شیشه ای یا پلاستیکی نمایش دهد. دوربین‌های رفلکس دو لنزی از یک لنز شیئی و یک واحد لنز فوکوس (معمولاً مشابه لنز شیئی) در یک بدنه موازی برای ترکیب و فوکوس استفاده می‌کنند. دوربین های دید از یک صفحه شیشه زمین استفاده می کنند که قبل از نوردهی با یک صفحه عکاسی یا یک نگهدارنده قابل استفاده مجدد حاوی فیلم ورقه ای جدا شده و جایگزین می شود. دوربین های مدرن اغلب سیستم های فوکوس خودکار را برای فوکوس خودکار دوربین با روش های مختلف ارائه می دهند.

دوربین های آزمایشی مانند آرایه عکسبرداری مسطح فوریه (PFCA) برای گرفتن عکس نیازی به فوکوس ندارند. در عکاسی دیجیتال مرسوم، لنزها یا آینه‌ها تمام نوری را که از یک نقطه از یک جسم متمرکز به یک نقطه در صفحه حسگر منشا می‌گیرد، ترسیم می‌کنند. بنابراین، هر پیکسل یک قطعه اطلاعات مستقل در مورد صحنه دور را به هم مرتبط می کند. در مقابل، یک PFCA عدسی یا آینه ندارد، اما هر پیکسل دارای یک جفت توری پراش خاص در بالای خود است، که به هر پیکسل اجازه می‌دهد به همین ترتیب یک قطعه اطلاعات مستقل (مخصوصاً یک جزء از تبدیل فوریه دو بعدی ) را در مورد صحنه دور با هم، اطلاعات صحنه کامل گرفته می شود، و تصاویر را می توان با محاسبات بازسازی کرد.

برخی از دوربین ها از پسا-فوکوس پشتیبانی می کنند. پسا-فوکوس به گرفتن عکس هایی اشاره دارد که بعداً روی رایانه فوکوس می شوند. این دوربین از بسیاری از لنزهای ریز روی سنسور برای گرفتن نور از هر زاویه دوربین یک صحنه استفاده می کند که به عنوان فناوری Plenoptic شناخته می شود. یک طراحی دوربین plenoptic فعلی دارای 40000 لنز است که با هم کار می کنند تا تصویر بهینه را به دست آورند.

ثبت تصویر روی فیلم

دوربین های سنتی نور را روی صفحات عکاسی یا فیلم عکاسی می گیرند. دوربین‌های ویدیویی و دیجیتالی از یک حسگر تصویر الکترونیکی، معمولاً یک CCD یا یک سنسور CMOS برای ضبط تصاویر استفاده می‌کنند که می‌توانند برای ذخیره سازی یا پردازش بعدی در کارت حافظه یا سایر حافظه‌های داخل دوربین منتقل شوند.

طیف گسترده ای از فرمت های فیلم و صفحه توسط دوربین ها استفاده شده است. در اوایل تاریخ، اندازه‌های صفحه اغلب برای ساخت و مدل دوربین‌ها خاص بود، اگرچه به سرعت استانداردسازی برای دوربین‌های محبوب‌تر ایجاد شد. معرفی رول فیلم روند استانداردسازی را بیشتر پیش برد به طوری که در دهه 1950 تنها چند فیلم رول استاندارد مورد استفاده قرار می گرفت. اینها شامل 120 فیلم با 8، 12 یا 16 نوردهی، 220 فیلم با 16 یا 24 نوردهی، 127 فیلم ارائه دهنده 8 یا 12 نوردهی (عمدتاً در دوربین های براونی ) و 135 ( فیلم 35 میلی متری ) با ارائه 12، 20 تا 36 نوردهی تا 72 نوردهی در قالب نیم فریم یا کاست انبوه برای محدوده دوربین Leica .

برای دوربین‌های سینمایی ، فیلم با عرض 35 میلی‌متر و سوراخ‌دار با سوراخ‌های چرخ‌دنده به عنوان فرمت استاندارد در دهه 1890 ایجاد شد. تقریباً برای تمام تولیدات فیلم حرفه ای مبتنی بر فیلم استفاده شد. برای استفاده آماتور، چندین فرمت کوچکتر و در نتیجه ارزانتر معرفی شد. فیلم 17.5 میلی‌متری که با جدا کردن فیلم‌های 35 میلی‌متری ایجاد شد، یکی از فرمت‌های آماتور اولیه بود، اما فیلم‌های 9.5 میلی‌متری که در سال 1922 در اروپا معرفی شدند و فیلم‌های 16 میلی‌متری که در سال 1923 در ایالات متحده معرفی شدند، به زودی به استانداردهای «فیلم‌های خانگی» تبدیل شدند. نیمکره های مربوطه در سال 1932، فرمت 8 میلی‌متری مقرون‌به‌صرفه‌تر با دوبرابر کردن تعداد سوراخ‌ها در فیلم 16 میلی‌متری و سپس تقسیم آن، معمولاً پس از نوردهی و پردازش ایجاد شد. فرمت Super 8 که هنوز 8 میلی متر عرض دارد اما با سوراخ های کوچکتر برای ایجاد فضا برای فریم های فیلم بزرگتر، در سال 1965 معرفی شد.

سرعت فیلم (ISO)

اعداد سرعت فیلم که به طور سنتی برای اعلام سرعت فیلمبرداری فیلم انتخابی در دوربین های فیلم به دوربین استفاده می شود، در دوربین های دیجیتال مدرن به عنوان نشانه ای از بهره سیستم از نور به خروجی عددی و برای کنترل سیستم نوردهی خودکار استفاده می شود. سرعت فیلم معمولاً از طریق سیستم ISO 5800 اندازه گیری می شود. هرچه عدد سرعت فیلم بیشتر باشد، حساسیت فیلم به نور بیشتر است، در حالی که با عدد کمتر، فیلم کمتر به نور حساس است.

تعادل رنگ سفید

در دوربین‌های دیجیتال، دمای رنگ مربوط به مجموعه‌ای از شرایط نوری، جبران الکترونیکی می‌شود، که اطمینان حاصل می‌کند که نور سفید به‌عنوان آن روی تراشه تصویربرداری ثبت می‌شود و بنابراین رنگ‌های قاب طبیعی به نظر می‌رسند. در دوربین های مکانیکی مبتنی بر فیلم، این عملکرد با انتخاب اپراتور از فیلم استوک یا فیلترهای تصحیح رنگ انجام می شود. علاوه بر استفاده از تراز سفیدی برای ثبت رنگ طبیعی تصویر، عکاسان ممکن است از تراز سفیدی برای زیبایی شناسی استفاده کنند - به عنوان مثال، تعادل رنگ سفید با یک جسم آبی برای به دست آوردن دمای رنگ گرم.

لوازم جانبی دوربین

فلاش

فلاش یک انفجار کوتاه از نور روشن را در طول نوردهی فراهم می کند و یک منبع نور مصنوعی رایج در عکاسی است. اکثر سیستم های فلاش مدرن از تخلیه ولتاژ بالا با باتری از طریق یک لوله پر از گاز برای تولید نور روشن برای مدت زمان بسیار کوتاهی (1/1000 ثانیه یا کمتر) استفاده می کنند.

بسیاری از واحدهای فلاش نور منعکس شده از فلاش را اندازه گیری می کنند تا به تعیین مدت زمان مناسب فلاش کمک کنند. هنگامی که فلاش مستقیماً به دوربین وصل می شود - معمولاً در شکافی در بالای دوربین (کفش فلاش یا کفش داغ) یا از طریق یک کابل - فعال کردن شاتر روی دوربین فلاش را فعال می کند و نورسنج داخلی دوربین می تواند کمک به تعیین مدت زمان فلاش.

تجهیزات فلاش اضافی می تواند شامل پخش کننده نور ، پایه و پایه، بازتابنده، جعبه نرم ، ماشه و بند ناف باشد.

لوازم جانبی دیگر

لوازم جانبی دوربین ها عمدتاً برای مراقبت، محافظت، جلوه های ویژه و عملکردها استفاده می شود.

• هود لنز : در انتهای لنز برای جلوگیری از نور خورشید یا منبع نور دیگر برای جلوگیری از تابش خیره کننده و شعله ور شدن لنز استفاده می شود (همچنین به جعبه مات مراجعه کنید).
• درپوش لنز : در صورت عدم استفاده، لنز دوربین را می پوشاند و از آن محافظت می کند.
• آداپتور لنز : امکان استفاده از لنزهایی غیر از لنزهایی که دوربین برای آنها طراحی شده است را می دهد.
• فیلتر : رنگ های مصنوعی را مجاز می کند یا تراکم نور را تغییر می دهد.
• لوله اکستنشن لنز : امکان فوکوس نزدیک در عکاسی ماکرو را فراهم می کند.
• مراقبت و محافظت: شامل قاب و پوشش دوربین، ابزارهای نگهداری و محافظ صفحه نمایش است.
• مانیتور دوربین : یک نمای خارج از دوربین از ترکیب با صفحه نمایش روشن تر و رنگارنگ تر ارائه می دهد و معمولاً ابزارهای پیشرفته تری مانند راهنماهای کادربندی، پیک فوکوس ، نوارهای گورخری ، نمایشگرهای شکل موج (اغلب به عنوان "رژه RGB")، وکتورها در معرض نمایش قرار می دهد. و رنگ کاذب برای برجسته کردن مناطقی از تصویر که برای عکاس حیاتی است.
• سه پایه : در درجه اول برای ثابت نگه داشتن دوربین در حین ضبط ویدیو، انجام نوردهی طولانی و عکاسی تایم لپس استفاده می شود.
• آداپتور میکروسکوپ: برای اتصال دوربین به میکروسکوپ برای عکاسی از آنچه که میکروسکوپ در حال بررسی است استفاده می شود.
• آزاد کردن کابل : برای کنترل از راه دور شاتر با استفاده از یک دکمه شاتر از راه دور که می تواند از طریق کابل به دوربین متصل شود، استفاده می شود. می توان از آن برای باز کردن شاتر برای مدت زمان مورد نظر استفاده کرد و همچنین معمولاً برای جلوگیری از لرزش دوربین از فشار دادن دکمه شاتر داخلی استفاده می شود.
• محافظ شبنم : از تجمع رطوبت روی لنز جلوگیری می کند.
• فیلتر UV : می تواند از عنصر جلویی لنز در برابر خراش، ترک، لکه، خاک، گرد و غبار و رطوبت محافظت کند و در عین حال حداقل تأثیر را بر کیفیت تصویر داشته باشد.
• باتری و گاهی شارژر.

دوربین های با فرمت بزرگ از تجهیزات ویژه ای استفاده می کنند که شامل لوپ ذره بین، منظره یاب، زاویه یاب و ریل/کامیون فوکوس است. برخی از دوربین‌های SLR حرفه‌ای را می‌توان با یاب‌های قابل تعویض برای فوکوس در سطح چشم یا سطح کمر، صفحه‌نمایش فوکوس ، کاسه چشم، پشتیبان داده، موتور درایو برای حمل فیلم یا بسته‌های باتری خارجی ارائه کرد.

دوربین تک لنز رفلکس (SLR).

در عکاسی، دوربین بازتابی تک لنز (SLR) با یک آینه برای هدایت نور از لنز به منظره یاب قبل از رها کردن شاتر برای نوشتن و فوکوس یک تصویر ارائه می‌شود. هنگامی که شاتر آزاد می‌شود، آینه به سمت بالا و دور می‌چرخد و به محیط عکاسی اجازه می‌دهد تا نوردهی کند و بلافاصله پس از پایان نوردهی برمی‌گردد. هیچ دوربین SLR قبل از سال 1954 این ویژگی را نداشت، اگرچه آینه برخی از دوربین‌های SLR اولیه به طور کامل توسط نیرویی که بر روی شاتر وارد می‌شد کار می‌کرد و تنها زمانی که فشار انگشت آزاد می‌شد، برمی‌گشت. Asahiflex II که توسط شرکت ژاپنی Asahi (Pentax) در سال 1954 عرضه شد، اولین دوربین SLR جهان با آینه بازگشت فوری بود.

در دوربین رفلکس تک لنز، عکاس صحنه را از دریچه دوربین می بیند. این امر از مشکل اختلاف منظر که هنگام جدا شدن منظره یاب یا لنز دید از لنز گرفتن رخ می دهد جلوگیری می کند. دوربین های رفلکس تک لنز در چندین فرمت از جمله فیلم ورق 5x7 اینچ و 4x5" رول فیلم 220/120 ساخته شده اند که 8،10، 12 یا 16 عکس روی یک رول 120 و دو برابر تعداد فیلم 220 می گیرد. اینها به ترتیب با 6x9، 6x7، 6x6، و 6x4.5 مطابقت دارند (همه ابعاد بر حسب سانتی متر). از تولید کنندگان برجسته دوربین های SLR با فرمت بزرگ و رول می توان به Bronica ، Graflex ، Hasselblad ، Seagull ، Mamiya و Pentax اشاره کرد. با این حال، رایج ترین فرمت دوربین های SLR 35 بوده است میلی متر و متعاقباً مهاجرت به دوربین های دیجیتال SLR ، با استفاده از بدنه های تقریباً یکسان و گاهی اوقات با استفاده از سیستم های لنز مشابه.

تقریباً همه دوربین‌های SLR از یک آینه جلویی در مسیر اپتیکال استفاده می‌کنند تا نور لنز را از طریق صفحه نمایش و پنتاپریسم به چشمی هدایت کند. در زمان نوردهی، آینه قبل از باز شدن دریچه از مسیر نور خارج می شود. برخی از دوربین‌های اولیه با روش‌های دیگری برای مشاهده از طریق لنز، از جمله استفاده از یک لایه نیمه شفاف مانند Canon Pellix و برخی دیگر با پریسکوپ کوچک مانند سری Corfield Periflex، آزمایش کردند.

دوربین با فرمت بزرگ

دوربین با فرمت بزرگ، فیلم برداری ورق، جانشین مستقیم دوربین های صفحه اولیه است و همچنان برای عکاسی با کیفیت بالا و عکاسی فنی، معماری و صنعتی مورد استفاده قرار می گیرد. سه نوع متداول وجود دارد: دوربین دید، با انواع دوربین های مونوریل و میدانی آن، و دوربین مطبوعاتی . آنها دارای دم های قابل گسترش هستند که لنز و شاتر روی صفحه لنز در جلو نصب شده است. پشتی هایی که فیلم رول می گیرند و پشتی های دیجیتال بعدی علاوه بر پشت کشویی تیره استاندارد در دسترس هستند. این دوربین ها دارای طیف وسیعی از حرکات هستند که امکان کنترل بسیار نزدیک فوکوس و پرسپکتیو را فراهم می کند. ترکیب بندی و فوکوس بر روی دوربین های دید با مشاهده یک صفحه شیشه ای زمینی انجام می شود که با فیلم جایگزین می شود تا نوردهی ایجاد شود. آنها فقط برای سوژه های ثابت مناسب هستند و استفاده از آنها کند است.

دوربین صفحه ای

اولین دوربین هایی که در تعداد قابل توجهی تولید شدند، دوربین های صفحه ای بودند که از صفحات شیشه ای حساس استفاده می کردند. نور وارد عدسی می‌شود که روی یک صفحه عدسی نصب شده بود که توسط دم‌های قابل گسترش از صفحه جدا می‌شد. دوربین‌های جعبه‌ای ساده برای صفحات شیشه‌ای، اما دوربین‌های رفلکس تک لنز با لنزهای قابل تعویض و حتی برای عکاسی رنگی ( Autochrome Lumière ) وجود داشت. بسیاری از این دوربین ها دارای کنترل هایی برای بالا بردن، پایین آوردن و کج کردن لنز به جلو یا عقب برای کنترل پرسپکتیو بودند.

فوکوس این دوربین های صفحه ای با استفاده از یک صفحه شیشه ای زمین در نقطه فوکوس بود. از آنجایی که طراحی لنز فقط لنزهای با دیافراگم نسبتاً کوچک را مجاز می‌کرد، تصویر روی صفحه شیشه زمین کم‌رنگ بود و اکثر عکاسان پارچه‌ای تیره برای پوشاندن سر خود داشتند تا فوکوس و ترکیب‌بندی راحت‌تر انجام شود. هنگامی که فوکوس و ترکیب رضایت بخش بود، صفحه شیشه زمین برداشته شد و یک صفحه حساس در جای خود قرار داده شد که توسط یک اسلاید تیره محافظت می شد. برای ایجاد نوردهی، اسلاید تیره به دقت بیرون کشیده شد و شاتر باز شد و سپس بسته شد و اسلاید تیره جایگزین شد.

دوربین دیجیتال

دوربین دیجیتال (یا digicam) دوربینی است که تصاویر و فیلم های دیجیتال را رمزگذاری می کند و آنها را برای بازتولید بعدی ذخیره می کند. آنها معمولا از حسگرهای تصویر نیمه هادی استفاده می کنند. اکثر دوربین‌هایی که امروزه فروخته می‌شوند دیجیتال هستند، و در بسیاری از دستگاه‌ها از تلفن‌های همراه (به نام تلفن‌های دوربین دار) تا وسایل نقلیه گنجانده شده‌اند.

دوربین‌های دیجیتال و فیلم از یک سیستم نوری مشترک استفاده می‌کنند که معمولاً از یک لنز با دیافراگم متغیر برای تمرکز نور بر روی دستگاه دریافت تصویر استفاده می‌کنند. دیافراگم و شاتر میزان صحیح نور را به تصویرگر می‌پذیرند، درست مانند فیلم، اما دستگاه برداشت تصویر الکترونیکی است تا شیمیایی. با این حال، برخلاف دوربین‌های فیلم‌برداری، دوربین‌های دیجیتال می‌توانند بلافاصله پس از گرفتن یا ضبط تصاویر را روی صفحه نمایش دهند و تصاویر را از حافظه ذخیره و حذف کنند. بیشتر دوربین های دیجیتال می توانند فیلم های متحرک را با صدا ضبط کنند . برخی از دوربین های دیجیتال می توانند تصاویر را برش داده و سایر ویرایش های اولیه تصویر را انجام دهند.

مصرف کنندگان دوربین های دیجیتال را در دهه 1990 به کار گرفتند. دوربین‌های فیلمبرداری حرفه‌ای در دهه‌های 2000-2010 به دیجیتال تبدیل شدند. سرانجام، دوربین های فیلم در دهه 2010 به دیجیتال تبدیل شدند.

اولین دوربینی که از الکترونیک دیجیتال برای ثبت و ذخیره تصاویر استفاده می کند توسط مهندس کداک استیون ساسون در سال 1975 ساخته شد. او از یک دستگاه شارژ (CCD) ارائه شده توسط Fairchild Semiconductor استفاده کرد که تنها 0.01 مگاپیکسل برای ثبت تصاویر ارائه می کرد. ساسون دستگاه CCD را با قطعات دوربین فیلم ترکیب کرد تا یک دوربین دیجیتال بسازد که تصاویر سیاه و سفید را روی نوار کاست ذخیره می کرد. سپس تصاویر از نوار کاست خوانده شد و روی مانیتور تلویزیون مشاهده شد. بعداً نوارهای کاست با فلش مموری جایگزین شدند.

در سال 1986، شرکت ژاپنی نیکون یک دوربین بازتابی تک لنز الکترونیکی با قابلیت ضبط آنالوگ به نام Nikon SVC معرفی کرد.

اولین دوربین های دیجیتال SLR فول فریم از حدود سال 2000 تا 2002 در ژاپن توسعه یافتند: MZ-D توسط Pentax، N Digital توسط تیم ژاپنی R6D Contax ، و EOS-1Ds توسط Canon . به تدریج در دهه 2000، DSLR فول فریم به نوع دوربین غالب برای عکاسی حرفه ای تبدیل شد.

در اکثر دوربین های دیجیتال یک نمایشگر، اغلب یک نمایشگر کریستال مایع (LCD)، به کاربر اجازه می دهد صحنه ضبط شده و تنظیماتی مانند سرعت ISO ، نوردهی و سرعت شاتر را مشاهده کند.

1. ↑ "How Cameras Work". How Stuff Works. 21 March 2001. Retrieved 13 December 2019.
2. ↑ "Camera: 35 mm". Encyclopedia of twentieth-century photography. New York: Routledge. 2006. ISBN 978-1-57958-393-4.
3. ↑ "Camera". World Encyclopedia. Philip's. 2004. ISBN 978-0-19-954609-1. Retrieved 12 December 2019.
4. ↑ "camera". Britannica Academic. Retrieved 12 December 2019.
5. ↑ Columbia University (2018). "camera". The Columbia Encyclopedia (8 ed.). Columbia University Press.
6. ↑ McHugh, Sean. "Understanding Camera Lenses". Cambridge in Colour. Archived from the original on 19 August 2013.
7. ↑ Brown, Gary (April 2000). "How Autofocus Cameras Work". HowStuffWorks.com. Archived from the original on 30 September 2013.
8. ↑ Wehner, Mike (19 October 2011). "Lytro camera lets you focus after shooting, now available for pre-order". Yahoo! News. Archived from the original on 22 October 2011.
9. ↑ "How important is film speed?". HowStuffWorks (به انگلیسی). 2010-12-07. Retrieved 2021-09-21.
10. ↑ "Understanding White Balance". www.cambridgeincolour.com. Retrieved 2021-09-21.
11. ↑ Michael R. Peres (2013), The Focal Encyclopedia of Photography, p. 779, Taylor & Francis
12. ↑ "Canon Pellix Camera". Photography in Malaysia. Archived from the original on 16 October 2013.
13. ↑ Parker, Bev. "Corfield Cameras – The Periflex Era". Wolverhampton Museum of Industry.
14. ↑ Farlex Inc: definition of digital camera at the Free Dictionary; retrieved 7 September 2013
15. ↑ Musgrove, Mike (12 January 2006). "Nikon Says It's Leaving Film-Camera Business". Washington Post. Retrieved 23 February 2007.
16. ↑ MakeUseOf: How does a Digital Camera Work; retrieved 7 September 2013
17. ↑ Nikon SLR-type digital cameras, Pierre Jarleton
18. ↑ The long, difficult road to Pentax full-frame The long, difficult road to Pentax full-frame, Digital Photography Review
19. ↑ British Journal of Photography, Issues 7410-7422, 2003, p. 2
20. ↑ Canon EOS-1Ds, 11 megapixel full-frame CMOS, Digital Photography Review