نخجوان

این کشور در سده‌های ۹ و ۸ پیش از میلاد زیر سلطه دولت «اورارتو» قرارگرفت. در زمان پادشاهی «منوئه» (۸۱۰–۷۷۸ پیش از میلاد مسیح) لشکریان «اورارتو» با گذشتن از رود ارس به سوی شمال و جلگه ایروان تاختند؛ و قسمت‌هایی از این سرزمین را به تصرف خود درآوردند. «منوئه» برای حفظ نواحی تسخیر شده، در ساحل راست شمالی رود ارس نزدیک روستایی که اکنون به نام ترکی «داش‌بورون» معروف است مرکز اداری تأسیس کرد و آن را «منوآهینیلی» نامید.

در سده هفتم پیش از میلاد بخشی از اراضی تابع دولتهای «ماننا» و ماد بود؛ ولی در سده هشتم پیش از میلاد بخشی از شاهنشاهی (امپراتوری) هخامنشیان شد. از آن پس فرمانروایان ارمنی از دودمان اَروَندی بر نخجوان حکم راندند.

اولیاء چلبی دربارهٔ نخجوان می‌گوید: «رعایا و مردم آن به زبان دهقانی گفتگو می‌کنند، اما عارفان و شاعران و ندیمان ظریفشان با ظرافت و نزاکت به زبان پهلوی و مغولی که زبانهای قدیمی است سخن می‌گویند. شهرنشینان‌شان نیز به زبان‌های دهقانی، دری، فارسی، غازی (تازی ؟) و پهلوی گفتگو می‌کنند… ترکمانانی که در نواحی مختلف آن ساکنند، لهجه‌های مختلف مغولی دارند».

ترابری عمومی

نخجوان دارای ۳ خط اتوبوس ترولی بود که از سال ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۴ فعالیت می‌کرد.

هوایی

فرودگاه نخجوان تنها فرودگاه تجاری است که به نخجوان خدمات رسانی می‌کند. فرودگاه با اتوبوس به مرکز شهر متصل است. پروازهای داخلی به باکو و پروازهای بین‌المللی به روسیه و ترکیه در جریان است.

ریلی

هم‌اکنون خط ریلی سبک از جنوب شرقی نخجوان تا اردوباد و از شمال غربی به شرور متصل است