تهلیل
«تهلیل» به معنای گفتن «لا إلهَ إلّا اللّه» است و مفاد آن، اقرار به توحید و یکتایى پروردگار می باشد. این ذکر، از برترین و با فضیلت‌ترین اذکار و بهترین عبادات به شمار مى‌رود و در باب صلات و حج به مناسبت از آن سخن رفته است.
«تهلیل» در همه احوال به ویژه در موارد زیر مستحب است:
در تعقیب نماز؛ صد بار در هر روز؛ صد بار با صداى بلند در نماز استسقاء (نماز باران)؛ براى امام هنگام قرار گرفتن بر روى منبر جهت ایراد خطبه، بعد از تکبیر و تسبیح؛ هفت بار در سعى هنگام برآمدن بر کوه صفا؛ بسیار گفتن آن در عرفات؛ صد بار در مشعر و مسجد خیف و گفتن آن در سفر هنگام بالا رفتن از سربالایى و به طور کلی، بلند گفتن «لا إله إلّا اللّه» مستحب است.
از اجزاى اذان دو بار و از اجزاى اقامه یک بار گفتن ذکر «لا إله إلّا اللّه» است، که فصل پایانى هر کدام را تشکیل مى‌دهد.
پانویس
- ↑ وسائل الشیعة، ج۷، ص۱۸۰؛ کشف الغطاء ج۲، ص۳۰۵.
- ↑ الدروس الشرعیة، ج۱، ص۱۸۴.
- ↑ کشف الغطاء، ج۲، ص۳۰۵.
- ↑ الحدائق الناضرة ج۱۰، ص۴۹۰؛ کشف اللثام ج۴، ص۳۸۷.
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۹، ص۴۱۵.
- ↑ کلمة التقوى، ج۳، ص۴۰۷.
- ↑ دلیل الناسک (حکیم)، ص۳۵۸؛ جواهر الکلام ج۲۰، ص۴۴.
- ↑ همان، ج۱۸، ص۱۴۵.
- ↑ وسائل الشیعة، ج۷، ص۲۱۴.
- ↑ جواهرالکلام ج۹، ص ۸۱-۸۲.
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود شاهرودى، ج ۲، ص ۶۷۲.