ابط (مفردات‌نهج‌البلاغه)ابط (بکسر الف) از مفردات نهج البلاغه به معنای زیر بغل، عبارت است از بالابردن دست به‌اندازه‌ای که زیر بغل دیده شود. این کلمه توصیفی است از اندازه‌ی بالا رفتن دست حضرت امیر (علیه‌السلام) در روز غدیر جهت امر خلافت و جانشینی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم). ۱ - مفهوم‌شناسی(بکسر اوّل) به معنای زیر بغل، می‌باشد. در حدیث غدیر آمده: «فرفع یده حتی رؤی بیاض ابطیهما» یعنی دست علی (علیه‌السّلام) را بقدری بلند کرد، تا سفیدی زیر بغل هر دو دیده شد، جمع آن «آباط» است؛ که فقط یک بار در نهج البلاغه به کار رفته است. ۲ - توصیف صفات خوبآن حضرت در رابطه با کسب صفات خوب فرموده: «اوصیکم بخمس لو ضربتم الیها آباط الابل لکانت لذلک اهلا لا یرجون احد منکم الا ربّه و لا یخافن الاّ ذنبه...» منظور زدن زیر بغل شتر و راندن آن در مسافرت است. ۳ - پانویس
۴ - منبع• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابط»، ص۲۲. |