ثبط (مفردات‌نهج‌البلاغه)ثَبْط (به فتح ثاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای حبس و بازداشتن، که حضرت علی (علیه‌السلام) در نکوهش از نامه‌های مکرر معاویه، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیثَبْط (به فتح ثاء) به معنای حبس و بازداشتن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «ثبطه عن الامر: عوّقه.» ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای خطاب به معاویه می‌نویسد: «و اعلم ان الشیطان قد ثبطک ان تراجع احسن امورک و تاذن لمقال نصیحتک؛ بدان شیطان تو را باز داشته از این‌که: بهترین کارهایت را در نظر بگیری و به کلام نصیحت گوش بدهی.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثبط»، ص۱۸۲. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|