زبان سندی

زبان سندی (به سندی: سنڌي) زبان تاریخی ایالت سند و مردمان سندی است. ۵۳٬۴۱۰٬۹۱۰ تن در پاکستان و ۵٬۸۲۰٬۴۸۵ تن در هند بدین زبان سخن می‌گوید. این زبان یک زبان هندوآریایی است. سندی تاثیرهایی را از زبان بلوچی پذیرفته است.

سندی
سنڌي
زبان بومی در	پاکستان, هندوستان. همچنین هنگ کنگ، عمان، فیلیپین، اندونزی، سنگاپور، امارات متحده عربی، پادشاهی متحده، ایالات متحده آمریکا، افغانستان، سری‌لانکا
منطقه	آسیای جنوبی
تبار	هندواروپایی زبان‌های هندوایرانی زبان‌های هندوآریایی شاخهٔ شمال باختری سندی
گویش‌ها	کچی
سامانه نوشتاری	عمدتاً الفبای عربی و برخی دیواناگری، گورومکهی، الفبای خداآبادی، لندا
وضعیت رسمی
زبان رسمی در	پاکستان (ایالت سند)  هند
تنظیم‌شده توسط	مرجع زبان سندی (پاکستان)، انستیتوی سندشناسی هند (هندوستان)
کدهای زبان
ایزو ۱–۶۳۹	sd
ایزو ۲–۶۳۹	snd
ایزو ۳–۶۳۹	در زمان‌های گوناگون: snd – Sindhi kfr – Kachchi lss – Lasi sbn – Sindhi Bhil
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

ابوریحان بیرونی در مال‌الهند از این زبان یاد می‌کند و واژگانی را از آن برمی‌شمرد. در این زمان هنوز سندیان به اسلام نگرویده بودند. از سدهٔ نوزدهم برای نگارش این زبان از الفبای عربی بهره می‌برند، این الفبا ۵۲ حرف دارد:

همچنین در هندوستان برای نگارش این زبان از خط دیواناگری نیز بهره می‌برند. سندی وام واژگان بسیاری را از زبان‌های فارسی و عربی در خود دارد. زبان انگلیسی هم واژگانی را بدین زبان وام داده است. در پاکستان زبان اردو به طور شدیدی بر سندی اثر گذاشته است.