معاهده هوانوردی غیرنظامی بین‌المللی
معاهده هوانوردی غیرنظامی بین‌المللی که به کنوانسیون شیکاگو نیز شناخته می‌شود مهم‌ترین معاهده مربوط به هوانوردی و حقوق هوایی است که اجرای آن از ۴ آوریل ۱۹۴۷ آغاز شد.
نام بلند:
| |
|---|---|
امضای کنوانسیون شیکاگو در سال ۱۹۴۴ | |
| تاریخ امضا | ۷ دسامبر ۱۹۴۴ |
| مکان امضا | شیکاگو |
| تاریخ اجرا | ۴ آوریل ۱۹۴۷ |
| شرط اجرا | تصویب در ۲۶ کشور |
| گروه‌ها | ۱۹۲ (جزایر کوک و همه کشورهای عضو سازمان ملل متحد به جز لیشتن اشتاین و دومینیکا) |
| ضامن | حکومت فدرال ایالات متحده آمریکا |
| زبان‌ها | انگلیسی، فرانسوی، روسی، اسپانیایی |
این کنوانسیون در کنفرانسی در شیکاگو به تصویب رسید که از ۱ نوامبر تا ۷ دسامبر ۱۹۴۴ (میلادی) با حضور بیش از پنجاه کشور که به دعوت دولت ایالات متحده آمریکا گرد هم آمده بودند. معاهده شیکاگو به تأسیس سازمان بین‌المللی هوانوردی غیرنظامی (ایکائو) انجامید و اساس‌نامه آن نیز به‌شمار می‌رود.
با امضای قرارداد شیکاگو، کنوانسیون مربوط به مقررات هوانوردی با نام دیگر "کنوانسیون ۱۹۱۹ پاریس" و معاهده هواپیمایی بازرگانی ۱۹۲۸ هاوانا بی‌اثر شدند.
ایران
ایران نیز یکی از کشورهای مؤسس ایکائو و از نخستین امضاکنندگان معاهده بود. قانون اجازه الحاق دولت ایران به این کنوانسیون در ۳۰ تیر ۱۳۲۸ (خورشیدی) به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
ساختار
این کنوانسیون در ۹۶ ماده در ۲۲ فصل و یک شیوه‌نامه امضا در ۷ دسامبر ۱۹۴۴ در شیکاگو به زبان انگلیسی نوشته شده و رونوشت‌های روسی، فرانسوی و اسپانیایی آن ارزش برابر دارند.
هر سه رونوشت توسط کشورهای متعهد امضا شده و پس از آن به بایگانی دولت ایالات متحده بازگشته و رونوشت گواهی شده آن‌ها نیز به آن کشور و کشورهایی که قصد امضای آن را دارند، تحویل می‌شود.