پادشاهی گیومرت

«پادشاهی کیومرث» داستانِ نخستینِ پادشاه جهان (به گفته ی شاهنامه در اسطوره ایرانیان ) و نخستین پادشاهی پیشدادی در شاهنامهٔ فردوسی است که سی سالِ پادشاهی گیومرت را داستان می‌کند.

فردوسی چنین ابراز می‌دارد که او در کمال و آراستگی و بزرگی دیهیم بر سر گذاشت ولی از روزگار او اگاهی چندانی در دست نیست. زمان کیومرث مانند زمانی نیست که پسر از پدر یاد نماید یا روزگار و از سرگذشته ها و خاطرات پدر را بتواند مو بمو بازگو نماید، آنچه بود کیومرث آدمی بود برتر از دیگران در نیکخویی واخلاق ومردم دوستی و آدمیت.

فردوسی که خویش را پژوهنده نوشته ها و نامه‌های کهن نام می‌برد و از نام‌آوران و پهلونان ایران باستان دم می‌زند، درباره کیومرث اینگونه ابراز می‌دارد که او نخستین کسی بود آیین تاج و تحت را بنیان نهاد و باززنده نمود پیش از او در میان خاندانهای ایرانی پادشاهی باشیدن نداشت. پادشاهی کیومرث از روز نوروز که جهان پر از فرّ و آیین و آب است آغاز می‌گردد. دشت و دمن پر از سبزه و گیاه، آفتاب گرمابخش و درخشان، چنین روزی است که کیومرث تاج شاهی بسر برنهاد:

سرگذشت کیومرث و خاندانش از سروده های نامبرده چنین پدیدار می‌گردد که او نه تنها پادشاه بزرگی نبود ونکه تنها کدخدای دهکده یا خاندان خویش که همان جم باشد، بود. خانه و مانگاه نخست‌شان در دل کوه جای داشت این چنین که گمان می‌رود از کوهستان نشینان بوده که خانه یا پایگاهش در دل کوه جای داشت. جامه ها و تن‌پوش‌های کیومرث و گروه‌اش نیز جامه‌های بافته شده نبود یا به گفتاری دیگر هنوز به هنر پارچه بافی آشنایی نداشتند از پوست حیوانات رام شدنی و حشی یا ددان مانند پلنگ ددیک برای خویش فراهم می‌نمودند. اینک از فرهنگ روزگار نامبرده در ایران چیزها و کارهایی به میانجی باستانشناسان کاوش و یافته گردیده‌است.