کلاوس هسلمن
کلاوس فردیناند هاسلمان (زاده ۲۵ اکتبر ۱۹۳۱) اقیانوس‌شناس و مدل‌ساز آب و هوا برجسته آلمانی است. او استاد بازنشسته در دانشگاه هامبورگ و مدیر سابق مؤسسه هواشناسی مکس پلانک است. وی به همراه سیوکورو مانابه و جورجو پاریسی جایزه نوبل فیزیک ۲۰۲۱ را دریافت کردند.
| کلاوس هسلمن | |
|---|---|
| نام در زمان تولد | کلاوس فردیناند هسلمن |
| زادهٔ | ۲۵ اکتبر ۱۹۳۱ (۹۱ سال) هامبورگ، جمهوری وایمار |
| تحصیلات | دانشگاه هامبورگ (Diplom) انجمن ماکس پلانک دانشگاه گوتینگن (پی‌اچ‌دی) |
| جایزه(ها) | جایزه نوبل فیزیک (۲۰۲۱) |
| وبگاه | |
| پیشینه علمی | |
| شاخه(ها) | تغییرپذیری و تغییر اقلیم مدل اقلیمی |
| محل کار | دانشگاه هامبورگ Scripps Institution of Oceanography دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو انجمن ماکس پلانک Max Planck Institute for Meteorology German Climate Computing Centre |
| پایان‌نامه | دربارهٔ روشی برای تعیین بازتاب و شکست جبهه‌های شوک و هرگونه موج با طول موج کوچک در سطح مشترک بین دو رسانه (۱۹۵۷ http://www.worldcat.org/oclc/73951534) |
| استاد راهنما | Walter Tollmien |
زندگی
هسلمان در شهر وولین گاردن سیتی انگلستان بزرگ شد و در سال ۱۹۴۹ برای تحصیل در دانشگاه به هامبورگ بازگشت. او در طول دوران حرفه ای خود عمدتاً به دانشگاه هامبورگ و مؤسسه هواشناسی مکس پلانک، که او تأسیس کرده بود، وابسته بوده‌است. وی همچنین پنج سال را در ایالات متحده به عنوان استاد در مؤسسه اقیانوس‌شناسی اسکریپس و مؤسسه اقیانوس‌شناسی وودز هول و یک سال به عنوان استاد مدعو در دانشگاه کمبریج در آمریکا به سر برد.
کلاوس هسلمان از سال ۱۹۵۷ با ریاضیدان سوزان هسلمان (نی نی بارت) ازدواج کرده‌است و آنها همچنین به‌طور حرفه ای همکاری کرده‌اند. همسرش دانشمند ارشد مؤسسه هواشناسی ماکس پلانک بود. آنها سه فرزند دارند.
حرفه
او بیشتر برای توسعه مدل هسلمان برای تغییرپذیری و تغییر اقلیم شناخته شده‌است، جایی که یک سیستم با حافظه طولانی (اقیانوس) اجبار تصادفی را ادغام می‌کند، در نتیجه سیگنال نویز سفید را به یک نویز قرمز تبدیل می‌کند، بنابراین توضیح می‌دهد (بدون مفروضات خاص) سیگنال‌های نویز قرمز در همه جا که در آب و هوا مشاهده می‌شود.
هسلمان در سال ۱۹۵۵ با پایان‌نامه ای در مورد تلاطم همسانگرد در رشته فیزیک و ریاضیات در دانشگاه هامبورگ فارغ‌التحصیل شد. وی از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۷ دکترای فیزیک خود را در دانشگاه گوتینگن و مؤسسه دینامیک سیالات ماکس پلانک دریافت کرد. موضوع پایان‌نامه دکتری وی روشی برای تعیین بازتاب و شکست جبهه‌های شوک و امواج دلخواه با طول موج کوچک در سطح مشترک دو رسانه بود. او در سال ۱۹۶۳ درجه شایستگی در فیزیک را به دست آورد.
منابع
- ↑ "Klaus Hasselmann". Retrieved 5 October 2021.
- ↑ "All Nobel Prizes in Physics". NobelPrize.org (به انگلیسی). Retrieved 5 October 2021.
- ↑ "Klaus Hasselmann". Retrieved 5 October 2021.
- ↑ "Klaus Hasselmann". MPG. Retrieved 5 October 2021.
- ↑ Hasselmann, K. (1976). "Stochastic climate models Part I. Theory". Tellus. Informa UK Limited. 28 (6): 473–485. Bibcode:1976Tell...28..473H. doi:10.3402/tellusa.v28i6.11316. ISSN 0040-2826.
- ↑ "Klaus Hasselmann". MPG. Retrieved 5 October 2021.
