بانکداری

کهن‌ترین شکل بانک‌داری مربوط به میانرودان است که در آنجا یهودیان عهده‌دار امور بانکداری بوده‌اند. مدارکی از این ناحیه به دست آمده‌است که کاملاً حکم چک را دارند. واژه‌ی «بانک» نیز در آن زمان به کار می‌رفته‌است و واژه‌ی «چک» نیز از آن روزگار تا به امروز باقی مانده‌است.

اگر فرم درست چک که همان بدهی خود بانک به وجه را در نظر بگیریم از ایالات متّحده و در اوج رواج وام خرید واحد مسکونی رواج یافته است.

ریشه بانکداری به معنای امروزی این کلمه، می‌توان در دوره رنسانس ایتالیا و در شهرهای ثروتمند آن در شمال مانند فلورانس، ونیس و ژنووا یافت. خانواده‌های باردی و پروزی در ۴ میلادی بانکداری را در فلورانس با توزیع شعبات در بسیاری از بخش‌های دیگر اروپا گسترش دادند؛ و شاید مشهورترین بانک ایتالیا، بانک medici، باشد که توسط جیووانی مدیسی در سال ۱۳۹۷ میلادی تأسیس شد. اولین بانک سرمایه‌گذاری ایالتی شناخته شد، بانک سنت جورج (به ایتالیایی: Banco di san Giorgio) در ژنووا ایتالیا در سال ۱۴۰۷، تأسیس شد. پیش از آن نیز هلندی‌ها در مناطق استراتژیک مثل بازارها ویا اسکله‌های بنادر، چیزی شبیه پیت حلبی را وارونه روی زمین می‌گذاشتند که به آن بانک گفته می‌شد و با دریافت مبالغی یا پول خارجی را به حساب مشتری می‌گذاشتند و خود را بدهکار بازار می‌کردند و یا پول پرداخت می‌کردند تا هموطنانشان به خارج رفته تجارت کنند. در ایران هم شواهد و مدارکی وجود دارد که از زمان هخامنشیان، سبک صرفی وجود داشته که نظیر بانکداری امروزی بوده است. به این ترتیب که شاه در هر ولایت شخصی را صرف دریافت امانات پولی قرار می‌داده. امروزه دیگر نه پیت حلبی و نه خود شخص طرف حساب دیگران نیستند.