سربریدن و شكار حیوانات
اگر حیوانى را طبق دستور شرع، «ذبح» یا «نحر» و یا «شکار» نمایند، آن حیوان «تذکیه» شده و حلال است و در اصطلاح فقهى، آن را «مُذَکى» مى نامند، ولی اگر تذکیه شرعى نشده باشد، «میته» نامیده مى شود که حرام و نجس است.
ذبح و شکار حیوانات
در اینجا، دو مبحث وجود دارد: یکى شکار حیوانات وحشى و دیگرى ذبح یا سر بریدن حیوانات اهلى و غیراهلى که هر کدام را جداگانه معرفى مى نماییم:
الف) شکار کردن
حیوان حلال‌گوشت وحشى مانند آهو، بز کوهى و کبک را اگر به وسیله سلاح یا سگ شکارى شکار کنند، در صورتى که با شروط مقرر انجام شده باشد، پاک و حلال است و اگر یکى از شروط آن ناقص باشد حرام است، مگر این که حیوان را زنده بگیرند و سرش را ببرند. شکار ماهى عبارت است از: زنده‌گرفتن آن از آب و در صورتى که «فلس» داشته باشد حلال است و شرط دیگرى در آن معتبر نیست.
ب) سر بریدن
اگر حیوان حلال‌گوشت - اعم از اهلى و وحشى - را با رعایت دستور و شروطى که مقرر شده سر ببرند خوردن گوشت آن حلال است. دستور سربریدن حیوان آن است که حلقوم (مجراى تنفس)، مرى (مجراى غذا) و دو رگ بزرگ را که در دو طرف حلقوم است، از پایین برآمدگى زیر گلو به طور کامل ببرند و اگر آن ها را بشکافند، کافى نیست. ذبح شتر نیز شکل خاصى دارد که «نحر» نامیده مى شود.
شروط ذبح حیوانات
- ۱- ذبح‌کننده باید مسلمان باشد؛
- ۲- باید سر حیوان را با جسم تیزى که از آهن باشد ببرند؛
- ۳- در موقع سربریدن، باید جلوى بدن حیوان رو به قبله باشد؛
- ۵- حیوان پس از بریدن چهار رگ مذکور، حرکتى کند، اگر چه مثلاً چشم یا دم خود را حرکت دهد یا پاى خود را به زمین بزند.
پانویس
| فقه/احکام |
| عبادات: تقلید، طهارت، نماز، روزه، خمس، زکات، حج
اموال: خرید و فروش، شرکت، صلح، اجاره، مزارعه، مساقات، وکالت، قرض، حواله، رهن، ضامن شدن، کفالت، امانت، عاریه، ارث، غصب آداب و رفتار: ازدواج، طلاق، خوردن و آشامیدن، نذر و عهد، قسم، امر به معروف و نهی از منکر، صید ، ذبح، وصیت، مال پیدا شده، وقف، دفاع، مسائل مستحدثه |
| رده ها: احکام | احکام عبادی | احکام اقتصادی | احکام خانواده | احکام روابط اجتماعی |اصطلاحات احکام|مراجع تقلید |