زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

سوره قارعه





سوره قارعه، یکصد و یکمین سوره قرآن کریم بوده و در مکه نازل شده است.



۱ - نامگذاری سوره




«قارعه» به معنای کوبنده و از نام‌های قیامت است که در سه آیه اول آمده است؛ به همین جهت برای نام سوره برگزیده شده است. قیامت، کوبنده دل‌ها با ترس و کوبنده دشمنان خدا با عذاب است. در این سوره از قیامت و حالت خوشی نیکوکاران و ناراحتی بدکاران سخن گفته شده است. بدین سان، مضمون این سوره تهدید به عذاب قیامت و بشارت به ثواب آن است، ولی جانب تهدیدش بر بشارتش می‌چربد. گفته شده: سوره در مکه نازل شده است.


۲ - ویژگی‌های سوره




۱. یازده آیه به عدد کوفی، ده آیه به عدد حجازی، هشت آیه به عدد بصری و شامی، ۳۶ کلمه و ۱۵۰ یا ۱۶۰ حرف دارد.
۲. در ترتیب نزول، سی امین و در قرآن کریم یکصد و یکمین سوره است.
۳. پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت در مکه پیش از هجرت نازل شد و هیچ آیه مدنی ندارد.
۴. از نظر کمیت؛ از سوره‌های مفصل و از نوع قصار آن است.
۵. در این سوره، نسخی صورت نگرفته است.


۳ - پیام‌های سوره




۱. قیامت حادثه‌ای است بزرگ و کوبنده؛
۲. وحشت و سرگردانی انسان‌ها در قیامت؛
۳. سنجش اعمال با میزان مخصوص در قیامت.
[۳] هاشم زاده هریسی، هاشم، ۱۳۱۷، شناخت سوره‌های قرآن، ص۵۸۶.
[۵] ملا عبدالله بن حسین یزدی، ۹۸۱ق، الحاشیة علی تهذیب المنطق، ج۲۷، ص۲۵۷.
[۶] رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۵۹۰.
[۷] جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۵.


۴ - پانویس


 
۱. طباطبایی، محمد حسین، ۱۲۸۱ - ۱۳۶۰، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۳۴۸.    
۲. فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، ۷۲۹ - ۸۱۷ق، بصائرذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۵۳۹.    
۳. هاشم زاده هریسی، هاشم، ۱۳۱۷، شناخت سوره‌های قرآن، ص۵۸۶.
۴. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۹۳.    
۵. ملا عبدالله بن حسین یزدی، ۹۸۱ق، الحاشیة علی تهذیب المنطق، ج۲۷، ص۲۵۷.
۶. رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۵۹۰.
۷. جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۵.


۵ - منبع



فرهنگ نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره قارعه».    


رده‌های این صفحه : سوره‌های قرآن




آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.