سوره همزهسوره همزه، یکصد و چهارمین سوره قرآن کریم می باشد و در مکه نازل شده است. ۱ - وجه تسمیه«همزه» صیغه مبالغه از ریشه «همز» به معنای عیب جویی و سخن چینی است. «لمزه» نیز صیغه مبالغه از ریشه «لمز» به معنای مسخره و غیبت کردن است. چون این سوره با همین دو واژه «همزة» و «لمزة» و با تهدید و هشدار به عیب جویان، غیبت کنندگان، مسخره گران و سخن چینان آغاز شده، به نام «همزة» و «لمزة» نامگذاری شده است. ۲ - محتوای سورهاین سوره تهدید شدیدی است به کسانی که عاشق جمع مالند، و می‌خواهند با مال بیش تر خود بر سر و گردن مردم سوار شوند، و بر آنان کبریایی بفروشند، و به همین جهت از مردم عیب‌هایی می‌گیرند که عیب نیست. ۳ - ویژگی‌های سوره همزه۱. نه آیه، ۳۳ کلمه ۱۳۰ یا ۱۳۴ حرف دارد. ۲. در ترتیب نزول، سی و دومین و در کتاب خدا یکصد و چهارمین سوره است. ۳. پس از سوره قیامت و پیش از سوره مرسلات در مکه و پیش از هجرت نازل شد و هیچ آیه مدنی ندارد. ۴. از نظر کمیت از سوره‌های مفصل و از نوع قصار آن شمرده شده است. ۵. گفته‌اند در این سوره نسخی نیست. ۴ - مطالب سوره۱. هشدار و توبیخ عیب جویان، سخن چینان، غیبت کنندگان و مسخره گران؛ ۲. هشدار و تهدید به ثروت اندوزان و محتکران. [۲]
هاشم زاده هریسی، هاشم، ۱۳۱۷، شناخت سوره‌های قرآن، ص۵۹۵.
[۳]
رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۵۹۰.
[۵]
جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۵.
۵ - پانویس
۶ - منبعفرهنگ نامه علوم قرآنی، بر گرفته از مقاله «سوره همزه». رده‌های این صفحه : سوره‌های قرآن
|