تغیر مسیر یافته از - آل قدامه
زمان تقریبی مطالعه: 73 دقیقه
 

آل‌قدامه





آلِ قُدامه، خاندانی فلسطینیُ الاصل و حنبلی‌مذهب که فقیهان، مُسندان، حافظان و قاضیان بسیاری از آن برخاستند و فعالیت علمی ــ دینی آنان در اندیشۀ اسلامی آن روزگار و گسترش مذهب حنبلی تأثیر بزرگی به جای نهاد.

فهرست مندرجات

۱ - پیشینه تاریخی
۲ - سابقه علمی
۳ - افراد سرشناس
       ۳.۱ - احمد بن محمد
       ۳.۲ - محمد بن احمد
       ۳.۳ - احمد بن عبیدالله
       ۳.۴ - عیسی بن عبدالله
       ۳.۵ - ام محمد رابعه
       ۳.۶ - ام احمد رقیه
       ۳.۷ - ام احمد آمنه
       ۳.۸ - احمد بن عمر
       ۳.۹ - ساره بنت عبدالله
       ۳.۱۰ - عبدالله بن محمد
       ۳.۱۱ - احمد بن عیسی
       ۳.۱۲ - ابراهیم بن عبدالله
       ۳.۱۳ - عبدالرحمن بن محمد
       ۳.۱۴ - احمد بن احمد
       ۳.۱۵ - احمد بن عبدالرحمن
       ۳.۱۶ - حسن بن عبدالله
       ۳.۱۷ - محمد بن حمزه
       ۳.۱۸ - عایشه بنت عیسی
       ۳.۱۹ - علی بن عبدالرحمن
       ۳.۲۰ - داوود بن حمزه
       ۳.۲۱ - عبدالله بن عبدالرحمن
       ۳.۲۲ - ساره بنت عمر
       ۳.۲۳ - سلیمان بن حمزه
       ۳.۲۴ - احمد بن ابراهیم
       ۳.۲۵ - علی بن احمد
       ۳.۲۶ - محمد بن سلیمان
       ۳.۲۷ - عبدالله بن ابراهیم
       ۳.۲۸ - فاطمه بنت عبیدالله
       ۳.۲۹ - عبدالرحمن بن ابراهیم
       ۳.۳۰ - زینب بنت عبدالرحمن
       ۳.۳۱ - زینب بنت سلیمان
       ۳.۳۲ - زینب بنت اسماعیل
       ۳.۳۳ - زینب بنت عبدالرحمن
       ۳.۳۴ - صفیه بنت احمد
       ۳.۳۵ - احمد بن محمد بن احمد
       ۳.۳۶ - احمد بن عبدالله
       ۳.۳۷ - حبیبه بنت ابراهیم
       ۳.۳۸ - زینب بنت محمد
       ۳.۳۹ - فاطمه بنت ابراهیم
       ۳.۴۰ - محمد بن ابراهیم
       ۳.۴۱ - سِتُّ العرب امّ محمد
       ۳.۴۲ - محمود بن عبیدالله
       ۳.۴۳ - احمد بن محمد بن سلیمان
       ۳.۴۴ - عبدالرحمن بن علی
       ۳.۴۵ - حسن بن محمد
       ۳.۴۶ - احمد بن حسن
       ۳.۴۷ - محمد بن محمد بن احمد
       ۳.۴۸ - احمد بن اسماعیل
       ۳.۴۹ - ابوالفرج عبدالرحمن بن محمد
       ۳.۵۰ - ابوعبدالله محمد بن احمد
       ۳.۵۱ - محمد بن عبدالرحمن
       ۳.۵۲ - علی بن عبدالرحمن
       ۳.۵۳ - محمد بن داوود
       ۳.۵۴ - یوسف بن احمد
       ۳.۵۵ - ناصرالدین محمد بن عبدالرحمن
       ۳.۵۶ - عزالدین محمد بن علی
       ۳.۵۷ - شهاب‌الدین احمد بن محمد
       ۳.۵۸ - احمد بن ابی‌بکر
       ۳.۵۹ - شمس‌الدین محمد بن احمد
       ۳.۶۰ - محمد بن ابی‌بکر
       ۳.۶۱ - بهاءالدین محمد بن محمد
۴ - آل عبدالهادی
۵ - افراد مشهور آل عبدالهادی
       ۵.۱ - عبدالملک بن عبدالملک
       ۵.۲ - محمد بن عبدالهادی
       ۵.۳ - عبدالحمید بن عبدالهادی
       ۵.۴ - احمد بن عبدالحمید
       ۵.۵ - محمد بن عبدالحمید
       ۵.۶ - عبدالله بن محمد
       ۵.۷ - عبدالله بن ایوب
       ۵.۸ - محمد بن احمد
       ۵.۹ - عبدالرحمن بن محمد
       ۵.۱۰ - احمد بن عبدالهادی
       ۵.۱۱ - محمد بن عبدالله
       ۵.۱۲ - عبدالرحمن بن احمد
       ۵.۱۳ - احمد بن احمد
       ۵.۱۴ - ابوبکر بن احمد
       ۵.۱۵ - ابراهیم بن احمد
       ۵.۱۶ - فاطمه بنت محمد
       ۵.۱۷ - عمر بن محمد
       ۵.۱۸ - عایشه بنت محمد
       ۵.۱۹ - حسن بن احمد
       ۵.۲۰ - یوسف بن حسن
۶ - فهرست منابع
۷ - پانویس
۸ - منبع

۱ - پیشینه تاریخی



نام این خاندان از نیای بزرگشان قدامة بن مقدام بن نصر بن عبداللـه گرفته شده است. زادبوم او روستای جمّاعیل یا جمّاعین از توابع نابلس بود. محمد بن قدامه و سپس فرزندش احمد و نوه‌اش محمد ابوعمر ریاست مذهبی این روستا را به عهده داشتند. زندگی علمی و آوازۀ آل قدامه پس از حملۀ صلیبیان به فلسطین آغاز شد. به دنبال سقوط بیت المقدس در ۴۹۲ق/۱۰۹۹م به دست صلیبیان، امیران صلیبی به صورت فئودال درآمدند و زندگی را بر مردم سخت گرفتند.
کشاورزان جمّاعیل و روستاهای پیرامون آن‌که از فشارهای گوناگونی گوناگونی هم‌چون بی‌گاری و پرداخت خراج و نیز از زندان و حتی بریدن پا رنج می‌کشیدند، تسلای خاطر خود را در سخنان صلیبیان بر جماعیل فرمان می‌راند، به بهانۀ آن‌که گرد آمدن کشاورزان پیرامون شیخ احمد آنان را از کار باز می‌دارد، در صدد کشتن وی برآمد.
از این‌رو، احمد در ۵۵۱ق/۱۱۵۶م به دمشق که زیر فرمان نورالدین محمود بن زنگی بود، مهاجرت کرد. این کوچ سرآغاز فعالیت علمی مداومی شد که در چند سده از اواسط سدۀ ۶ تا ۱۱ق/۱۲ تا ۱۷م ادامه یافت.
آل قدامه نخست در مسجد ابوصالح دمشق اقامت گزیدند و شیخ احمد در آن‌جا به امامت حنبلیان پرداخت، اما کوچیدن بسیاری از مردم جماعیل و روستاهای دیگر، جا را بر آوارگان تنگ کرد و شیوع بیماری بسیاری از آنان را از میان برد. از سوی دیگر داشتن مذهب حنبلی گرفتاری‌هایی را برای آنان پیش آورد.
سرانجام، حدود ۳ سال بعد، مسجد ابوصالح را ترک گفتند و به دامنۀ کوه قاسیون که مردگان خود را از پیش در آن به خاک می‌سپردند، کوچیدند. از آن پس این منطقه به نام آنان صالحیه خوانده شد.
شیخ احمد در آن‌جا دیرُ الْحَنابله را ساخت که اکنون جامعُ الْحنابله نام دارد و آثارش هنوز برجاست.
سپس خانه‌ها، بازارها، مدارس و مساجد بی‌شماری ساخته شد و صالحیه به صورت یکی از کانون‌های فعالیت علمی و دینی درآمد و نقش مهمی را در گسترش مذهب حنبلی در دمشق، مصر، بعلبک و بغداد به عهده گرفت.

۲ - سابقه علمی



آل قدامه گذشته از عالمان، قاضیان بزرگی پروراند که منصب قاضی القضاتی دمشق بارها به آنان رسید. هم‌چنین توجه این خاندان به آموزش زنان، به رشد زنانی انجامید که در دانش‌های دینی روزگار خویش صاحب نام بودند.
آل قدامه با خاندان‌های علمی سرشناسی هم‌چون بنی سرور، بنی عبدالواحد، راجح و جماعه پیوندهای خویشاوندی داشتند که گاه افراد آنان را در شمار خاندان آل قدامه نام برده‌اند.
[۱] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۶۵-۸۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
[۲] الموسوعه الفلسطینیه.

در این مقاله گذشته از آل قدامه از فرزندان یوسف برادر شیخ احمد (نوادۀ قدامه) که به آل عبدالهادی شهرت یافتند نیز یاد می‌کنیم.

۳ - افراد سرشناس



افراد سرشناس آل قدامه بدین قرارند:

۳.۱ - احمد بن محمد


احمد بن محمد بن قدامه (۴۹۱-۵۵۸ق/۱۰۹۸-۱۱۶۳م)، خطیب جماعیل.
وی از روستاهای نابلس بود. در ۵۵۱ق/۱۱۵۶م پس از استیلای فرنگیان بر سرزمین‌های بیت المقدس، با خانوادۀ خود به دمشق کوچید و چنان‌که اشاره شد در مسجد ابوصالح اقامت گزید. در ۵۵۴ق/۱۱۵۹م به کوه قاسیون رخت کشید و دیر الحنابله را بنیاد گذاشت و به تدریس پرداخت. گفته‌اند در پارسایی بی‌مانند بود.
[۳] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۶۱، قاهره، ۱۳۷۲ق.
[۵] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۵۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
[۶] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۵۲، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
[۷] نعیمی، عبدالقادر بن محمود، الدارس فی تاریخ المدارس، ج۲، ص۱۰۱، دمشق، ۱۹۴۸م.


۳.۲ - محمد بن احمد


ابوعمر محمد بن احمد بن محمد بن قدامه (۵۲۸-۶۰۷ق/۱۱۳۴-۱۲۱۰م)، برادر بزرگ موفق‌الدّین عبدالله بن احمد.
وی در روستای الساویا و به قولی در روستای جماعیل زاده شد. در ۵۵۱ق/۱۱۵۶م به دمشق کوچید و در آن‌جا از پدرش و ابوالمکارم عبدالواحد ابن هلال و ابوتمیم سلمان بن علی رجبی و دیگران حدیث شنید. سپس به مصر رفت و از سعید بن حسن مأمونی حدیث آموخت
[۸] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۱، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
[۹] منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۲، ص۲۰۳، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
و در همان‌جا از علی بن بری نحو را فرا گرفت.
قرآن و نیز مختصر الْخِرَقیّ‌ و احادیث بسیاری از برداشت و فقه و فرایض می‌دانست.
[۱۱] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۵۲-۵۳، قاهره، ۱۳۷۲ق.

ابوعمر در حملات صلاح‌الدین ایوبی به سرزمین‌های اشغالی صلیبیان شرکت کرد و در فتح قدس و سواحل شام و جاهای دیگر حضور داشت.
[۱۳] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۱، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
[۱۵] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۵۶، قاهره، ۱۳۷۲ق.

در ۵۹۸ق/۱۲۰۲م مدرسه‌ای را در دامنۀ قاسیون بنیاد گذاشت که به نام مدرسه العمریه معروف شد. وی آن را وقف فقه و قرآن کرد.
خط بسیار خوشی داشت و از قرآن و شماری از کتاب‌های تفسیر و فقه با خط خود نسخه‌برداری کرد. روزگارش را به پارسایی و عبادت می‌گذراند و در قاسیون خطبه می‌خواند.
ضیاء (حافظ ابوعبداللـه محمد مقدسی) و منذری از او حدیث شنیدند.
مدفن او در مقبره‌ای در مقابل دیر حورانی است.
[۱۸] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۳، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.

وی ۴ پسر به نام‌های عمر، شرف‌الدین عبدالله پدر عزالدّین، احمد و عبدالرحمن داشت که در ۶۵۵ق/۱۲۵۷م تنها کوچک‌ترین آنان یعنی عبدالرحمن زنده بود.
[۱۹] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۴، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
[۲۱] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۴۹-۲۵۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۳ - احمد بن عبیدالله


شرف‌الدّین ابوالحسن احمد بن عبیدالله بن احمد بن محمد بن قدامه (۵۷۳-۶۱۳ق/۱۱۷۷-۱۲۱۷م). وی فقیهی فاضل بود.
از ابوالفرج عبدالمنعم بن کُلَیْب حرّانی و دیگران حدیث شنید و روایت کرد.
[۲۴] منذری، زکی‌الدین، التکلم، لوفیات النّفله، ج۲، ص۳۸۸، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
[۲۶] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّ، فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۵۸-۴۵۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۴ - عیسی بن عبدالله


ابوالمجد عیسی بن عبدالله بن احمد بن محمد بن قدامه (۵۴۱-۶۲۰ق/۱۱۴۷-۱۲۲۳م).
وی در روستای جماعیل به دنیا آمد. ده ساله بود که خانواده‌اش از ستم صلیبیان به دمشق کوچید. او در این شهر قرآن و مختصر الخِرَقی را از بر کرد و از پدرش و ابوالمکارم بن هلال و دیگران حدیث شنید.
[۲۹] منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۰۷، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.

در ۵۶۱ق/۱۱۶۶م با پسر خاله‌اش حافظ عبدالغنی به بغداد رفت و از هبة‌الله دقّاق و ابن بطّی و عبدالقادر گیلانی و دیگران حدیث شنید. سپس در مکه از مبارک بن الطّباخ و در موصل از خطیب شهر ابوالفضل حدیث شنید.
[۳۰] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۴۰، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
[۳۱] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۳۳، قاهره، ۱۳۷۲ق.

مدتی در مدرسۀ عبدالقادر اقامت داشت و خرقی را نزد او خواند.
[۳۲] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۳۲، قاهره، ۱۳۷۲ق.
پس از مرگ عبدالقادر از ابوالفتح بن منّی فقه آموخت. ۴ سال در بغداد ماند و سپس به دمشق بازگشت و در ۵۶۷ق/۱۱۷۲م بار دیگر به بغداد رفت.
[۳۴] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۴۰، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
موفق‌الدّین در جنگ‌های صلاح‌الدّین ایوبی شرکت می‌جست.
[۳۵] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۱۳، ص۵۹، قاهره، ۱۳۵۱ق.

در ۵۷۴ق/۱۱۷۸م به حج رفت و در بازگشت یک سال در بغداد ماند. سپس به دمشق بازگشت و در همین زمان به نوشتن کتاب المغنی در شرح الخرفی پرداخت.
[۳۶] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۳۴، قاهره، ۱۳۷۲ق.

او در جامع مظفری دمشق امامت می‌کرد و حدیث می‌گفت و درس می‌داد و روزهای جمعه خطبه می‌خواند. منذری در دمشق با او دیدار کرده و از وی حدیث شنیده است.
موفق‌الدّین در زمینه‌های گوناگونی هم‌چون فقه، نحو، حساب، فرایض و نجوم دست داشت و کتاب‌های فراوانی به یادگار گذاشت که از آن میان این‌ها را می‌توان نام برد: لمعة الاعتقاد، چاپ دمشق، ۱۳۹۱ق/۱۹۷۱م؛ لمحة الاعتقاد، دمشق، ۱۳۹۱ق/۱۹۷۱م؛ التّوابّین، دمشق، ۱۳۹۰ق/۱۹۷۰م؛ المغنی فی شرح مختصر الخرقی، مصر، ۱۳۴۱ق/۱۹۲۳م؛ المقنع، مصر، ۱۳۴۱ق/۱۹۲۳م؛ عمدة الاحکام عن سید الانام، نسخۀ خطی در مدرسۀ سپهسالار (سابق)؛ العمده، قاهره، ۱۳۸۴ق/۱۹۸۴م؛ الکافی؛ التبیین فی انساب القرشیین، نسخۀ خطی در امیرنشین قطر؛ ذم الموسوسین، نسخۀ خطی در آستان قدس؛ اثبات صفة العلوّ اللـه الواحد القهار، نسخۀ خطی در دارالکتب قاهره؛ العقیده، در ۱۳۲۹ق/۱۹۱۱م ضمن یک مجموعۀ ۹ کتابی در مطبعۀ علمی کردستان به چاپ رسیده است؛ ذمّ التأویل، همراه العقیده به چاپ رسیده است؛ العقائد، نسخۀ خطی در کتابخانۀ عمومی اوقاف در بغداد؛ التّنزیه و التّفویض، نسخۀ خطی در همان‌جا؛ روضة النّاظر و جنّة المناظر، قاهره، ۱۳۸۵ق/۱۹۶۵م.
[۳۷] حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
[۳۸] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۱۳۹-۱۴۰، قاهره، ۱۳۷۲ق.
[۳۹] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۶۸-۴۶۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
[۴۰] بغدادی، اسماعیل پاشا، هدیة العارفین، ج۱، ص۴۵۹-۴۶۰، استانبول، ۱۹۵۵م.
).
او ۲ دختر به نام‌های صفیّه و فاطمه و ۳ پسر به نام‌های ابوالفضل محمد، ابوالعزّ یحیی و ابوالمجد عیسی داشت. همۀ پسرانش در زمان حیات وی درگذشتند و از این ۳ تن تنها عیسی ۲ پسر داشت که آن دو نیز نا‌به‌هنگام مردند و به این ترتیب از نسل موفق‌الدّین کسی نماند.
[۴۱] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۴۱، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
[۴۲] ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۱۸۰-۱۸۱، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
[۴۳] ذهبی، شمس‌الدین محمد، دول الاسلام، ص۳۳۱-۳۳۲، بیروت، ۱۹۸۵م.
[۴۶] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۶۵-۴۷۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
[۴۷] نعیمی، عبدالقادر بن محمود، ج۲، ص۶۸۰، الدارس فی تاریخ المدارس، دمشق، ۱۹۴۸م.
[۴۸] ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۵، ص۸۸-۹۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.


۳.۵ - ام محمد رابعه


امّ محمد رابعه دختر احمد بن محمد بن قدامه (د ۶۲۰ق/۱۲۲۳م)، خواهر ابوعمر و موفق‌الدین.
وی از ابوالفتح محمد بن عبدالباقی بن احمد و ابوالقاسم یحیی بن ثابت بن بندار و ابوبکر احمد ابن مقرب کرخی و دیگران اجازۀ روایت حدیث گرفت و به منذری اجازه داد. فخرالدین ابوالحسن علی بن احمد از او روایت کرده است. ام محمد حافظ قرآن بود و به زنان درس می‌داد.
[۴۹] منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۰۹، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.


۳.۶ - ام احمد رقیه


امّ احمد رقیه دختر احمد بن محمد بن قدامه (د ۶۲۱ق/۱۲۲۴م)، خواهر بزرگ امّ محمد رابعه و مادر حافظ ابوعبدالله محمد بن عبدالواحد مقدسی مشهور به ضیاء.
ابوالفتح محمد بن عبدالباقی بن احمد و ابوبکر احمد بن مقرب کرخی و دیگران به او اجاه دادند و منذری از وی روایت کرده است.
[۵۰] منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۲۴-۱۲۵، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.


۳.۷ - ام احمد آمنه


امّ احمد آمنه دختر ابوعمر محمد بن احمد بن محمد بن قدامه (د ۶۳۱ق/۱۲۳۴م).
وی از ابوالفتح محمد بن عبدالباقی بن احمد و ابوبکر احمد بن مقرب و دیگران اجازۀ روایت حدیث گرفت. قرآن را از بر داشت و به زنان و کنیزان درس می‌گفت. منذری از وی اجازۀ نقل حدیث گرفت.
[۵۱] منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۳۷۱، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.


۳.۸ - احمد بن عمر


جمال‌الدّین ابوحمزه احمد بن عمر بن محمد بن احمد بن محمد بن قدامه (۵۶۹-۶۳۳ق/۱۱۷۴-۱۲۳۵م).
وی در کودکی به بغداد رفت و مدت اندکی به شنیدن حدیث و تحصیل پرداخت. سپس وارد سپاه شد و در جنگ با صلیبیان از خود دلاوری نشان داد. وی مدتی والی جماعیل بود.
از نصراللـه القزّاز و ابن شاتیل و ابوالمعالی بن صابر حدیث شنید و روایت کرد. گروهی از جمله منذری از وی روایت کرده‌اند.
[۵۲] منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۴۰۶، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.


۳.۹ - ساره بنت عبدالله


ساره دختر عبدالله بن احمد بن محمد بن قدامه.
وی از ابوطاهر سلفی روایت می‌کرد و ام احمد عایشه بنت عیسی از وی حدیث شنید. در حدود ۶۴۱ق/۱۲۴۳م زنده بود.
[۵۵] کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ج۲، ص۱۳۸، بیروت، ۱۹۸۴م.


۳.۱۰ - عبدالله بن محمد


شرف‌الدّین ابوبکر عبدالله بن محمد بن احمد بن محمد بن قدامه (۵۷۸-۶۴۳ق/۱۱۸۳-۱۲۴۵م)، معروف به خطیب جیل.
وی در دمشق به دنیا آمد و در همان‌جا از یحیی ثقفی و در بغداد از ابوالفرج بن الجوزی و ابن المعطوس و ابن سکینه و در مصر از بوصیری و ارتاحی و فاطمه دختر سعدالخیر حدیث شنید. فقه را نزد پدر و عمویش آموخت و مدتی در جامع جبل خطبه خواند.
[۵۶] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۷۷، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
[۵۹] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۷۸-۴۷۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۱ - احمد بن عیسی


سیف‌الدّین ابوعباس احمد بن عیسی بن عبدالله بن محمد (۶۰۵-۶۴۳ق/۱۲۰۸-۱۲۴۵م).
وی در قاسیون به دنیا آمد. از نیای خود و ابوالقاسم حَرَسْتانی و ابوالیمن بن عبدالسلام و ابوعلی بن جوالیقی حدیث شنید. خطی خوش داشت و کتاب‌های بسیار نوشت و به تدوین حدیث پرداخت.
سیف‌الدّین کتابی بزرگ در ردّ بر محمد بن طاهر مقدسی که در جاهایی از کتاب صفوه اهل التّصوف سماع را مباح شمرده بود، نوشت. ابن طولون این کتاب را به یک چهارم تلخیص کرد.
وی هم‌چنین کتاب‌های الاعتقاد و الازهر فی ذکر آل جعفر را نوشت و فضایل آل جعفر بن ابی طالب را بر شمرد.
[۶۲] ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۷۷، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
[۶۴] صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۲۳۷، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
[۶۵] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۳۵-۴۳۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۲ - ابراهیم بن عبدالله


عزالدّین ابواسحاق ابراهیم بن عبدالله بن محمد (۶۰۶-۶۶۶ق/۱۲۱۰-۱۲۶۷م)، معروف به خطیب جیل.
وی از موفق‌الدین عموی پدرش و شهاب بن راجح و قاضی و قاضی ابوالقاسم حرستانی و ابن مُلاعب و ابن عبدون بنا و کندی و ابومحمد بن البن و ابوالفتح محمد بن عبدالغنی و ابوالمجد قزوینی و دیگران حدیث شنید و ابن طبرزد و مؤید طوسی و دیگران به وی اجازه دادند. عزّالدّین فقیهی پارسا بود.
دِمیاطی و قاضی تقی‌الدین سلیمان و ابن خبّاز و ابن زرّاد و دیگران از او حدیث روایت کرده‌اند. ابن خباز اخبار و مناقب وی را در چند دفتر گرد آورد.
[۷۰] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۸۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۳ - عبدالرحمن بن محمد


شمس‌الدین ابوالفرج عبدالرحمن بن محمد بن احمد بن محمد بن قدامه (۵۹۷-۶۸۲ق/۱۲۰۰-۱۲۸۳م).
وی در دیر دامنۀ کوه قاسیون به دنیا آمد.
[۷۲] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۳۰۴۹، قاهره، ۱۳۷۲ق.
از پدر و عمویش موفق‌الدین و نت الطراح و ابن طبرزد و بعداً در مکه از ابوالمجد قزوینی و ابن باسویه، و در مدینه از ابوطالب عبدالمحسن حفیفی حدیث شنید.
صیدلانی و ابن جوزی و گروهی دیگر دیگر به وی اجازۀ روایت حدیث دادند. شمس‌الدین اصول را نزد سیف آمِدی و فقه را نزد عمویش آموخت و کتاب المقنع را در ۱۰ جلد شرح کرد، اما بخش بزرگ این شرح را از کتاب دیگر عمویش المغنی گرفت.
[۷۵] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۰۴، قاهره، ۱۳۷۲ق.

وی نخستین کس از آل قدامه است که در ۶۶۴ق/۱۲۶۶م قاضی القضاتی حنبلیان را در دمشق به عهده گرفت. شمس‌الدین بر خلاف میل خود، ۱۲ سال در این سمت ماند، اما در برابر کار خود مزد دریافت نکرد و سپس کناره گرفت. مسند قضای حنبلیان همچنان بی قاضی ماند تا آن‌که فرزندش نجم‌الدین عهده‌دار آن شد.
[۷۶] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۰۶، قاهره، ۱۳۷۲ق.
وی از دانشمندان بافضیلت روزگار خود به شمار می‌رفت و ریاست مذهبی حنبلیان و مشیخت مدرسۀ دارالحدیث اشرفیّه را به عهده داشت و مدت‌ها در قاسیون قضاوت کرد و خطبه خواند.
تقی‌الدّین ابن تیمیّه و مجدالدّین اسماعیل و ابن محمد حرّانی از شاگردان وی بودند و ابومحمد حارثی و ابوالحسن بن عطّار و برزالی از او حدیث روایت کردند.
[۷۹] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۰۸، قاهره، ۱۳۷۲ق.

اسماعیل بن خباز شرح حال وی را به گونه‌ای سخت مبالغه‌آمیز در ۱۵۰ جزء نوشته که تنها بخش کوچکی از آن به زندگی شمس‌الدین ارتباط دارد.
از کتاب‌های وی می‌توان این‌ها را نام برد: مختصر منهاج القاصدین، دمشق، ۱۳۹۱ق/۱۹۷۱م؛ الشّافی، قاهره، ۱۳۴۱ق/۱۹۲۳م.
[۸۰] ذهبی، شمس‌الدین محمد، دول الاسلام، ص۳۸۱، بیروت، ۱۹۸۵م.
[۸۱] صقاعی، فضل‌اللـه، تالی کتاب وفیات الاعیان، ج۱، ص۱۰۶، به کوشش ژاکلین سوبله، دمشق، ۱۹۷۴م.
[۸۳] یافعی، عبداللـه بن اسعد، مرآة الجنان، ج۱، ص۱۹۷-۱۹۸، بیروت، ۱۳۹۰ ق.
[۸۴] ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، ج۴، ص۱۴۹۲، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
[۸۵] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۵۷-۱۵۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۴ - احمد بن احمد


شرف‌الدّین ابوالعباس احمد بن احمد بن عبیدالله (۶۱۴-۶۸۷ق/۱۲۱۷-۱۲۸۸م).
وی از عموی پدرش موفق‌الدّین و ابن ابی لقمۀ قزوینی و ابوالقاسم صَصْری و ابن صباح حدیث شنید و فقه را نزد تقی‌الدّین احمد بن العز آموخت. حَرَستانی و دیگران به وی اجازۀ نقل حدیث دادند.
حدیث بسیار روایت کرد و مِزّی و ابن خبّاز و برزالی از او روایت کردند. فرایض و جبر و مقابله می‌دانست و در جامع مظفری حلقۀ درس می‌داشت اما مزدی نمی‌گرفت. روزگارش را در زهد گذراند.
سرانجام در روضۀ قاسیون در کنار موفق‌الدّین به خاک سپرده شد.
[۹۰] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۷۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۵ - احمد بن عبدالرحمن


نجم‌الدّین ابوالعباس احمد بن عبدالرحمن بن احمد (۶۵۱-۶۸۹ق/۱۲۵۳-۱۲۹۰م).
وی از خطیب مَرْدا ابوعبداللـه محمد بن اسماعیل و ابراهیم بن خلیل و ابن عبدالدّائم حدیث شنید، اما روایت نکرد. فقه را از پدر آموخت و در دارالحدیث اشرفیّه در قاسیون درس می‌گفت. خطابت قاسیون و امامت حلقۀ حنبلیان و سرپرستی اوقاف آنان را به عهده داشت.
پس از آن‌که پدرش از مقام قاضی القضاتی کناره گرفت، بر جای او نشست.
در فتح طرابلس به دست سلطان ملک منصور حضور داشت. در قاسیون به خاک سپرده شد.
[۹۲] ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۳۸۶، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
[۹۳] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۲۲، قاهره، ۱۳۷۲ق.
[۹۶] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۶ - حسن بن عبدالله


شرف‌الدّین ابوالفضل حسن بن عبدالله بن ابی‌عمر (۶۳۸-۶۹۵ق/۱۲۴۰-۱۲۹۶م).
ابن کثیر نام وی را حسین آورده که درست نمی‌نماید.
شرف‌الدّین از ابن قُمیره و ابن مسلمه و مرسی و یلدانی و دیگران حدیث شنید. فقه را نزد عموی خود شمس‌الدّین آموخت و در لغت و فروع چیره‌دست شد. در مدرسۀ نیای خویش ابوعمر و دارالحدیث اشرفیّه درس داد. برزالی و دیگران از وی حدیث شنیدند. پس از نجم‌الدّین قضا را به عهده گرفت.
[۱۰۱] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۵۸-۱۵۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۷ - محمد بن حمزه


شمس‌الدّین ابوعبدالله محمد بن حمزة بن احمد (۶۳۱-۶۹۷ق/۱۲۳۳-۱۲۹۸م).
وی از ابن اللّتی و جعفر همدانی و کریمه و پیاء و دیگران حدیث شنید. فقه آموخت و به تدریس و افتاء پرداخت. در مدرسۀ اشرفیّۀ قاسیون حدیث می‌گفت و با خطی خوش کتاب می‌نوشت. مدتی نیابت قضای برادرش را داشت.
[۱۰۴] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۰۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.

ابن طولون مرگ وی را در ۶۸۷ق نوشته است.

۳.۱۸ - عایشه بنت عیسی


امّ احمد عایشه بنت عیسی‌ بن عبدالله (۶۱۱-۶۹۷ق/۱۲۱۴-۱۲۹۸م).
وی از نیایش و ابن راجح حدیث روایت کرد. ابوالقاسم حرستانی به او اجازه داد. او در حدیث معتمد بود ابن نابلسی و محب از او حدیث شنیدند.
[۱۰۵] ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۳۸۹، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
[۱۰۷] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۷-۴۲۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۹ - علی بن عبدالرحمن


ابوالحسن علی بن عبدالرّحمن بن ابی‌عمر (د ۶۹۹ق/۱۲۹۹م). وی در مدرسۀ نیایش ابوعمر و نیز در جامع دمشق درس می‌داد و در جامع مظفری امامت می‌کرد. با جمعی از حنبیلیان در ربیع الاول ۶۹۹ق/نوامبر ۱۲۹۹م در ۲ منزلی بیره به دست تاتارها کشته شد.
[۱۰۹] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۵۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۲۰ - داوود بن حمزه


ناصرالدّین داوود بن حمزه بن عمر (۶۲۹-۷۰۱ق/۱۲۳۲-۱۳۰۱م) برادر قاضی سلیمان.
وی وقت خود را در تدریس می‌گذراند. در مسجد عتیق امامت می‌کرد. از ابن اللّتی و جعفر و ضیاء و کریمه حدیث روایت کرد.
[۱۱۱] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، ج۲، ص۲۲۲، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۷ق.


۳.۲۱ - عبدالله بن عبدالرحمن


شرف‌الدّین ابومحمد عبدالله بن عبدالرحمن بن محمد (۶۳۹-۷۰۸ق/۱۲۴۱-۱۳۰۸م). وی از ابن عبدالدّائم حدیث شنید. ابوالحسن بن صابونی و ابن ‌رواح و دیگران به وی اجازه دادند. ابن ‌رافع از او روایت کرده است.
[۱۱۲] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، ج۳، ص۴۵-۴۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۷ق.


۳.۲۲ - ساره بنت عمر


ساره دختر عمر بن احمد بن عمر (د پس از ۷۱۵ق/۱۳۱۵م). وی از ابن عبدالدّائم حدیث شنید و روایت کرد و به برخی اجازه داد.
[۱۱۳] کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ۲، ص۱۳۸، بیروت، ۱۹۸۴م.


۳.۲۳ - سلیمان بن حمزه


تقی‌الدّین ابوالفضل سلیمان بن حمزه بن احمد (۶۲۸-۷۱۵ق/۱۲۳۱-۱۳۱۶م).
وی از ابن اللّتی و جعفر همدانی و ابن مقیّر و کریمه و ابن جمیزی و دیگران حدیث شنید. عمر بن کرم و ابوالوفاء محمود بن منده و شهاب‌الدین سهروردی و گروه دیگری از اصفهان و بغداد به او «اجازه» دادند.
فقه را از ابن ابی عمر آموخت و در چند مدرسه به تدریس پرداخت. حدیث بسیار گفت و ابیوردی و علاءالدین کندی از وی حدیث شنیدند.
در ۶۹۵ق/۱۲۹۶م در روزگار عادل ایوبی قاضی القضاة دمشق شد.
در ۶۹۹ق/۱۳۰۰م که تاتارها بر دمشق چیره شدند، سختی‌ها کشید و برخی از افراد خانواده‌اش کشته شدند.
در ۷۰۵ق/۱۳۰۵م که واقعۀ ابن تیمیّه پیش آمد و حنبلیان مجبور به برگشت از معتقدات خود شدند، قاضی تقی‌الدین مدارا پیشه کرد تا آن‌که ماجرا فرو خفت.
در ۷۰۹ق/۱۳۰۹م جاشنکیر او را عزل کرد و قاضی شهاب‌الدّین بن الشّرف حسین برای مدتی جای او را گرفت، اما سلطان ملک ناصر او به قضا بازگرداند.
وی معجمی در ۲ جلد نوشت. هم‌چنین کتابی به نام المائه العوالی از وی به جاب مانده است که نسخه‌ای خطی از آن در خزانۀ تیموریّۀ مصر موجود است.
[۱۱۵] فضل‌اللـه، تالی کتاب وفیات الاعیان، به کوشش ژاکلین سوبله، دمشق، ۱۹۷۴م.


۳.۲۴ - احمد بن ابراهیم


تقی‌الدّین احمد بن ابراهیم بن عبدالله (۶۴۸-۷۲۶ق/۱۲۵۰-۱۳۲۶م). وی از محمد بن عبدالهادی، خطیب مَرْدا و دیگران حدیث شنید. گروهی به وی اجازه دادند. در جامع مظفری خطبه می‌خواند.

۳.۲۵ - علی بن احمد


فخرالدّین علی بن احمد بن عبدالرحمن (د ۷۲۷ق/۱۳۲۷م).
وی از فخرعلی و دیگران حدیث شنید. خطابت جامع مظفری را به عهده داشت.

۳.۲۶ - محمد بن سلیمان


عزّالدّین محمد بن سلیمان بن حمزه (۶۶۵-۷۳۱ق/۱۲۶۷-۱۳۳۰م).
وی از شمس‌الدّین ابن ابی عمر و ابوبکر هروی و ابن عبدالدائم حدیث روایت کرد.
در روزگار قضای پدرش نیابت وی را به عهده داشت و فتوا می‌نوشت. وقتی ابن مسلم قضا را به دست گرفت خانه‌نشین شد و در جوزیّه و دارالحدیث اشرفیّه به تدریس پرداخت.
پس از مرگ ابن مسلم در ۷۲۷ق/۱۳۲۷م قضای حنبلیان را در دمشق عهده‌دار شد و ۴ سال بعد درگذشت و در آرام‌گاه نیایش ابوعمر به خاک سپرده شد.
[۱۲۵] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۶۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۲۷ - عبدالله بن ابراهیم


شرف‌الدّین ابومحمد عبدالله‌ بن ابراهیم‌ بن عبدالله (۶۳۳-۷۳۱ق/۱۲۳۶-۱۳۳۱م).
وی از علی کرمانی و احمد بن عبدالدائم و ابوبکر هروی و ابن ابی عمر و احمد بن شیبان و دیگران حدیث شنید. ابوشامه و حسن بن حسین بن المُهَیْمر و دیگران به او اجازه دادند.

۳.۲۸ - فاطمه بنت عبیدالله


فاطمه دختر عبیدالله بن محمد (۶۶۰-۷۳۲ق/۱۲۶۲-۱۳۳۲م). وی از ابن عبدالدائم و ابن زین و تقی واسطی و نجیب حدیث شنید.
ابوشامه و ابن ابی الیسر و دیگران به او اجازه دادند. العزّ ابن جمّاعه و دیگران از او حدیث شنیدند.

۳.۲۹ - عبدالرحمن بن ابراهیم


عزّالدین عبدالرحمن بن ابراهیم بن عبدالله (۶۵۶-۷۳۲ق/۱۲۵۸-۱۳۳۲م).
وی از ابن عبدالدائم و پدرش و عموی پدرش شمس‌الدّین و کرمانی و ابوبکر هروی حدیث شنید. در فرایض چیره‌دست و به تقسیم ارث عالم بود.

۳.۳۰ - زینب بنت عبدالرحمن


زینب دختر عبدالرحمن‌ بن ابی‌ عمر (۶۵۹-۷۳۹ق/۱۲۶۱-۱۳۳۹م). وی از احمد بن عبدالدائم و پدر خود و دیگران حدیث شنید و جمعی از وی روایت کردند.

۳.۳۱ - زینب بنت سلیمان


زینب دختر سلیمان بن حمزه بن احمد (د ۷۳۹ق/۱۳۳۹م).
وی از شمس‌الدین عبدالرحمن حدیث شنید (۶۷۹ق)، اما حدیثی روایت نکرد.

۳.۳۲ - زینب بنت اسماعیل


زینب دختر اسماعیل بن احمد بن عمر (سدۀ ۸ق/۱۴م).
وی از قبیطی حدیث شنید. ابراهیم بن عثمان کاشغری و دیگران به وی اجازۀ روایت حدیث دادند.
[۱۳۴] کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ج۲، ص۵۶، بیروت، ۱۹۸۴م.


۳.۳۰ - زینب بنت عبدالرحمن


زینب دختر عبدالرحمن بن ابراهیم بن عبدالله (سدۀ ۸ق/۱۴م).
وی به شیخه فاطمۀ حنبلیه اجازه داد.

۳.۳۴ - صفیه بنت احمد


صفیّه دختر احمد بن احمد بن عبیدالله بن محمد (۶۶۰-۷۴۱ق/۱۲۶۲-۱۳۴۱م)، همسر ابوالحسن علی بن العزّ شیخ ابن رافع.
وی از ابوالعباس احمد بن عبدالدائم و عمر بن محمد کرمانی حدیث شنید و روایت کرد.
[۱۳۷] ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۲۳، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.


۳.۳۵ - احمد بن محمد بن احمد


شهاب‌الدّین ابوالعباس احمد بن محمد بن احمد بن عمر (۶۵۲-۷۴۲ق/۱۲۵۴-۱۳۴۲م).
وی برادرزادۀ تقی‌الدّین سلیمان است. از ابوالعباس احمد بن عبدالدائم و عبدالوهاب بن ناصح و شمس‌الدّین عبدالرحمن حدیث شنید و روایت کرد.
فقه آموخت و المقنع را از بر داشت. در ۷۲۶ق/۱۳۲۶م در دمشق به خط خود به صفدی اجازه داد.

۳.۳۶ - احمد بن عبدالله


عزّالدّین ابوالعباس احمد بن عبدالله بن عبدالرحمن (۶۷۳-۷۴۳ق/۱۲۷۴-۱۳۴۲م).
وی از نیای خود و نیز از الفخر و دیگران حدیث شنید و روایت کرد. ابن رافع از وی حدیث شنید.

۳.۳۷ - حبیبه بنت ابراهیم


حبیبه دختر ابراهیم بن عبدالله بن ابی عمر (۶۵۴-۷۴۵ق/۱۲۵۶-۱۳۴۵م).
وی از ابن عبدالدائم و دیگران حدیث شنید و روایت کرد. محمد بن عبدالهادی و دیگران به او اجازه دادند.
[۱۴۵] ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۳۶، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
[۱۴۶] حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۴۷-۲۴۸، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.


۳.۳۸ - زینب بنت محمد


زینب دختر محمد بن عبدالله بن ابی‌عمر (۶۶۵-۷۴۶ق/۱۲۶۶-۱۳۴۵م).
وی از عموی پدرش شمس‌الدّین ابوالفرج و الفخر و کمال عبدالرحیم حدیث شنید و روایت کرد. ابن عبدالدائم و کرمانی به او اجازه دادند.

۳.۳۹ - فاطمه بنت ابراهیم


فاطمه دختر ابراهیم بن عبیدالله بن ابی‌عمر (۶۵۴-۷۴۷ق/۱۲۵۶-۱۳۴۷م).
ابن رافع وی را امّ عبدالله نامیده است. از ابراهیم ابن خلیل و ابن عبدالدائم و دیگران حدیث شنید.
وی آخرین کسی بود که با اجازه از محمد بن عبدالقادر و ابن سروری و ابن عوّه و خطیب مردا روایت کرد.
[۱۵۰] ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۲۶، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.
[۱۵۱] ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۴۳، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
[۱۵۲] حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۵۹، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.


۳.۴۰ - محمد بن ابراهیم


عزّالدّین ابوعبدالله محمد بن ابراهیم بن عبدالله بن ابی عمر (۶۶۳-۷۴۸ق/۱۲۶۵-۱۳۴۷م).
وی از ابن عبدالدائم و علی عمر کرمانی و دیگران حدیث شنید. در جامع مظفری خطبه می‌خواند. در چندین جا به تدریس پرداخت. در فقه چیره‌دست بود. اسماعیل بن درجی و دیگران به او اجازه دادند.
[۱۵۵] حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۶۶-۲۶۷، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.


۳.۴۱ - سِتُّ العرب امّ محمد


سِتُّ العرب امّ محمد (د ۷۴۹ق/۱۳۴۸م)، دختر سلیمان بن حمزه.
ظاهراً ابن رافع تنها کسی است که از او یاد کرده و نوشته است: گروهی به وی اجازه دادند، اما حدیثی به روایت از او ندیده‌ام.

۳.۴۲ - محمود بن عبیدالله


محمود بن عبیدالله بن احمد بن عمر منجنیقی (د ۷۵۴ق/۱۳۵۳م)، از ابن بخاری حدیث شنید و روایت کرد و شریف حسینی از او حدیث شنید.
وی که ادارۀ منجنیق را به عهده داشت به هنگام اصلاح آن از حصار افتاد و درگذشت.

۳.۴۳ - احمد بن محمد بن سلیمان


نجم‌الدّین ابوالعباس احمد بن محمد بن سلیمان بن حمزه (ح ۷۱۰-۷۵۵ق/۱۳۱۰-۱۳۵۴م).
وی از خطیبان زبان‌آور بود. مدتی در جامع مظفری خطبه خواند.
[۱۶۰] حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۹۸، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.


۳.۴۴ - عبدالرحمن بن علی


شمس‌الدین ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن عبدالرحمن (۶۸۹-۷۶۵ق/۱۲۹۰-۱۳۶۴م)، امام و مسند و مفتی، معروف به تتری (زیرا تاتارها اسیرش کردند).
وی از قاضی تقی‌الدین سلیمان و اسماعیل بن فرّاء و ابن عبدالدائم و عایشه بنت عیسی بن موفق حدیث شنید و روایت کرد.
حسینی و ابن رجب از او حدیث روایت کرده‌اند. ابن کثیر به جای «تتری»، «بیری» آورده که ظاهراً مصحّف آن است.
[۱۶۵] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۵-۴۲۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۴۵ - حسن بن محمد


حسن بن محمد بن سلیمان بن حمزه (ح ۷۱۰-۷۷۰ق/۱۳۱۰م.
وی از جدش و مطعّم و یحیی بن سعد و دیگران حدیث شنید و روایت کرد و در دارالحدیث اشرفیّه و جوزیّه درس گفت. در اواخر عمر نیابت قضای ابن قاضی الجبل را به عهده داشت..
[۱۶۸] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۶۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۴۶ - احمد بن حسن


شرف‌الدّین ابوالعباس احمد بن حسن بن عبدالله (۶۹۳-۷۷۱ق/۱۲۹۴-۱۳۷۰م)، معروف به ابن قاضی الجبل.
وی در کودکی از اساعیل‌ بن عبدالرحمن فرّاء و محمد بن ‌علی واسطی و عبدالرحمن بن مؤمن حدیث شنید.
از ۷۱۰ق/۱۳۱۰م به بعد از قاضی تقی‌الدّین سلیمان و مطعّم و یحیی‌ بن سعد و دیگران حدیث شنید و از پدر و تنوخی و ابن القوّاس و ابن عساکر اجازه گرفت.
شرف‌الدّین نزد تقی‌الدّین بن تیمیّه به شاگردی پرداخت و ابن تیمیّه و قاضی تقی‌الدّین سلیمان به او اجازۀ افتا دادند.
او حدیث و نحو و لغت و اصول فقه و کلام و منطق می‌دانست
[۱۷۱] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
و در چند مدرسه درس می‌داد.
در اواخر عمر برای تدریس در مدرسۀ سلطان حسن به مصر فرا خوانده شد. سپس به شام بازگشت و به تدریس و افتا روی آورد.
در ۷۶۷ق/۱۳۶۶م به جای جلال‌الدین یوسف بن محمد بن عبداللـه مرداوی قضای حنبلیان را در دمشق به عهده گرفت، اما رفتاری ناپسند پیشه کرد و به سبب جاه‌طلبی با قاضی القضاة تاج‌الدین شافعی و برخی از حنبلیان مرداوه اختلاف پیدا کرد.
[۱۷۳] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۱-۴۹۲، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.

وی تا هنگام مرگ ریاست مذهب حنبلی و نیز قضا را به عهده داشت.
از جمله کتاب‌های وی: القصد المفید فی حکم التوکید، المناقله فی الاوقاف و ما فی ذلک من خلاف، مسأله رفع الیدین، الفائق فی المذهب و شرح المنتفی را می‌توان نام برد. ۲ کتاب اخیر ناتمام مانده است.

۳.۴۷ - محمد بن محمد بن احمد


سعدالدین محمد بن محمد بن احمد بن ابراهیم (د ۷۷۲ق/۱۳۷۰م)، فرزند صلاح‌الدین ابو عبدالله محمد.
وی بسیار حدیث شنید و روایت کرد. سعدالدین پیش از پدر درگذشته است.

۳.۴۸ - احمد بن اسماعیل


نجم‌الدّین ابوالعباس احمد بن اسماعیل بن احمد بن عمر (۶۸۲-۷۷۳ق/۱۲۸۳-۱۳۷۱م).
ابن حجر در سال تولد وی اشتباه کرده است. نجم‌الدین در مجلس درس شمس‌الدین بن ابی عمر حضور داشت و امالی ابن سمعون را از ابن بخاری شنید و از تقی واسطی و ابوالفضل بن عساکر و دیگران حدیث روایت کرد. در حدیث مسند بود. به ابوحامد بن ظهیره و عبداللـه بن عمر بن جماعه اجازه داد.
[۱۸۰] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۱۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۴۹ - ابوالفرج عبدالرحمن بن محمد


شمس‌الدّین (خطیب) ابوالفرج عبدالرحمن بن محمد بن ابراهیم (۶۹۸-۷۷۳ق/۱۲۹۹-۱۳۷۱م).
وی از حسن خلال و عیسی ابن ابی محمد مغازی و سلیمان بن حمزه و ابن عبدالدائم و دیگران حدیث شنید. در فرایض چیره‌دست بود. حدیث روایت کرد و مدتی در جامع مظفری به تدریس پرداخت.
[۱۸۴] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۵۰ - ابوعبدالله محمد بن احمد


صلاح‌الدّین ابوعبدالله محمد بن احمد بن ابراهیم (۶۸۴-۷۸۰ق/۱۲۸۵-۱۳۷۹م).
وی از فخر بن بخاری و اسماعیل بن فرّاء و سلیمان بن حمزه و عبدالله بن شمس‌الدین عبدالرحمن و دیگران حدیث شنید.
ابوالفتح بن مجاور و زینب بنت مکی و عبدالرحمن بن زین احمد بن ملک و دیگران به او اجازه دادند. امامت مدرسۀ جدش ابوعمر را داشت و حدیث می‌گفت. به گروهی از مصریان اجازه داد، ولی ابن ‌حجر موفق به گرفتن اجازه از او نشد.
[۱۸۶] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، ج۵، ص۳۱-۳۲، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۷ق.
[۱۸۷] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۰۷-۴۰۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
[۱۸۸] ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۶، ص۲۶۷-۲۶۸، قاهره، ۱۳۵۱ق.


۳.۵۱ - محمد بن عبدالرحمن


شمس‌الدّین ابوعبدالله محمد بن عبدالرحمن بن محمد (۷۰۸-۷۹۴ق/۱۳۰۸-۱۳۹۲م)، معروف ابن رشید.
وی از قاضی سلیمان و عیسی مطعم و یحیی بن سعد و محمد بن یعقوب الجرایدی و قاضی شرف‌الدین بن حافظ حدیث شنید و روایت کرد.
ابن حجر سال مرگ وی را ۷۶۴ق/۱۳۶۳م نوشته است.
[۱۹۰] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۰۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۱۹ - علی بن عبدالرحمن


علاءالدین ابوالحسن علی بن عبدالرحمن بن محمد (۷۱۴-۷۹۴ق/۱۳۱۴-۱۳۹۲م).
وی از نیایش قاضی سلیمان و حجّار و یحیی بن سعد حدیث شنید و روایت کرد. شیخ شهاب بن حجی از او حدیث شنید.
علاءالدین شیخ دارالحدیث نفیسیّه بود.
[۱۹۲] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۸۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۵۳ - محمد بن داوود


ناصرالدّین ابوعبدالله محمد بن داوود (۷۰۸-۷۹۶ق/۱۳۰۸-۱۳۹۴م).
وی نزد علی محمد بن علی بن عبداللـه نحوی شاگردی کرد. از قاضی سلیمان بن حمزه و عیسی مطعم و ابراهیم بن غالب و ابن عبدالدائم و ابوالعباس حجّار و یحیی بن محمد بن سعد حدیث شنید.
از مکیان، رضی طبری و برادرش صفی و فخر توزری و احمد بن ابی طالب حمامی، و از مقدسیان زینب بنت احمد بن شکر و از مصریان اسماعیل بن العلم و حسن کردی و ابن دراده و از حَلَبیان تاج بن نصیبی بیبرس عدیمی و از دمشقیان اسماعیل نحّاس به او اجازه دادند.
[۱۹۶] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۱۰-۴۱۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
[۱۹۷] ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۶، ص۳۴۷، قاهره، ۱۳۵۱ق.


۳.۵۴ - یوسف بن احمد


جمال‌الدّین ابوالمحاسن یوسف بن احمد بن ابراهیم (۷۲۱-۷۹۸ق/۱۳۲۱-۱۳۹۶م)، برادر صلاح‌الدین ابو عبداللـه.
از حجّار و ابن زرّاد و دیگران حدیث شنید. گروهی به وی اجازه دادند. جمال به حدیث گفتن و تدریس و افتا می‌پرداخت.
ابن طولون مرگ وی را به اشتباه در ۶۹۸ق/۱۲۹۹م دانسته است.
[۱۹۹] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۶۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۵۵ - ناصرالدین محمد بن عبدالرحمن


ناصرالدّین محمد بن عبدالرحمن بن محمد (ح ۷۶۰-۸۰۳ق/۱۳۵۹-۱۴۰۱م)، معروف به ابن زُرَیق.
وی در ده سالگی (؟) به دست سپاهیان تیمور لنگ اسیر شد. از صلاح‌الدین بن ابی عمر حدیث شنید و فقه آموخت.
ناصرالدین «حافظ» بود و در فنون حدیث مهارت داشت. ابن حجر از وی استفادۀ بسیار کرده است.
[۲۰۱] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۴۴، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۵۶ - عزالدین محمد بن علی


عزّالدّین محمد بن علی بن عبدالرحمن (۷۶۴-۸۲۰ق/۱۳۶۳-۱۴۱۸م).
وی المقنع را از بر داشت و در فقه و حدیث ماهر بود. از ابن رجب و ابن المحب حدیث شنید.
در زمان قاضی علاءالدین ابن المنجا نیابت قضا را داشت. پس از مرگ قاضی شمس‌الدین نابلسی به مقام قاضی القضاتی رسید و شمس‌الدین بن عباده را به نیابت خود گماشت.
وی در دارالحدیث اشرفیّه درس می‌گفت. بسیار حج گزارد و در مکه مجاور شد. در واپسین سال‌های زندگی پیشوای مذهبی حنبلیان به شمار می‌رفت.
از جمله کتاب‌های وی النّظم المفید الاحمد فی مفردات الامام احمد است.
[۲۰۳] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۹-۵۰۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۵۷ - شهاب‌الدین احمد بن محمد


شهاب‌الدّین احمد بن محمد بن احمد (د ۸۴۱ق/۱۴۳۷م)، معروف به ابن زُرَیق.
وی کتاب خِرَقی را خواند و نزد گروهی از جمله شرف‌الدّین بن مفلح فقه آموخت. از شیخ شمس‌الدّین بن قباقبی اجازۀ افتا گرفت.
نایب قاضی القضاة شهاب‌الدّین ابن حبّال و نظام‌الدّین عزّالدین بغدادی بود. پس از مرگ مادرش نیابت قضا را واگذاشت و در جامع مظفری به عبادت پرداخت.
در طاعون ۸۴۱ق/۱۴۳۷م درگذشت و در روضۀ نزدیک آرام‌گاه شیخ موفق‌الدّین به خاک سپرده شد.
[۲۰۵] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّ، فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۲، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۳.۵۸ - احمد بن ابی‌بکر


شهاب‌الدّین احمد بن ابی‌بکر بن قدامه (د ۸۹۱ق/ ۱۴۸۶م)، معروف به ابن‌زریق.
وی در فرایض چیره‌دست بود. شیخ تقی‌الدّین ابن قندس به او اجازۀ تدریس و افتا داد.
سرانجام در دمشق درگذشت.

۳.۵۹ - شمس‌الدین محمد بن احمد


شمس‌الدّین محمد بن احمد بن علی (۸۰۵-۸۹۸ق/۱۴۰۳-۱۴۹۳م).
وی در صالحیه به دنیا آمد. در دانش‌اندوزی سرآمد هم‌گنان شد. به حدیث گفتن و تدریس و افتا پرداخت. نیابت قضای مصر و شام را به عهده گرفت و سرانجام در قاهره درگذشت.
[۲۰۸] ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۳۶۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.


۳.۶۰ - محمد بن ابی‌بکر


ناصرالدّین ابوالبقاء محمد بن ابی‌بکر بن عبدالرحمن (۸۱۲-۹۰۰ق/۱۴۱۰-۱۴۹۵م)، معروف به ابن زریق.
وی در صالحیه به دنیا آمد. از عالمان زمان دانش آموخت و به تدریس و روایت حدیث پرداخت.
مدت درازی به ادارۀ مدرسۀ نیایش ابوعمر پرداخت و سپس نیابت قضا را به عهده گرفت، اما از این کار روی برتافت و سرانجام در صالحیه درگذشت.

۳.۶۱ - بهاءالدین محمد بن محمد


بهاءالدّین محمد بن محمد بن قدامه (۸۳۰-۹۱۰ق/۱۴۲۷-۱۵۰۴م).
وی به دانش‌اندوزی پرداخت و سپس به تدریس و افتا روی آورد. قضای حنبلیان را در شام به عهده گرفت و رفتارش ناپسند بود.

۴ - آل عبدالهادی



شاخۀ دیگر این خاندان که به یوسف نوادۀ قدامه بن مقدام منتسب می‌شود، به نام آل عبدالهادی معروف است.

۵ - افراد مشهور آل عبدالهادی



افراد مشهور این خاندان بدین شرحند:

۵.۱ - عبدالملک بن عبدالملک


عبدالملک بن عبدالملک بن یوسف بن محمد بن قدامه (د ۶۲۲ق/۱۲۲۵م)، فقیه و محدث.
از ابوالفرج یحیی بن محمود ثقفی حدیث روایت کرد.
[۲۱۱] منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۶۲، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.


۵.۲ - محمد بن عبدالهادی


شمس‌الدّین ابوعبدالله محمد بن عبدالهادی (ح ۵۵۰-۶۵۸ق/۱۱۵۵-۱۲۶۰م).
وی از محمد بن حمزه بن ابی‌الصقر و عبدالرّزاق نجّار و یحیی ثقفی و دیگران حدیث شنید. وی آخرین کسی بود که از شُهدة الکاتبه با اجازه حدیث روایت کرد. دمیاطی و دیگران از وی حدیث روایت کردند.
سرانجام در حالی که بیش از ۱۰۰ سال داشت، به دست تاتارها در روستای ساویه از توابع نابلس کشته شد و همان‌جا دفن گردید.
[۲۱۲] صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۴، ص۶۱، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
[۲۱۳] ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۵، ص۲۹۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.


۵.۳ - عبدالحمید بن عبدالهادی


عمادالدّین عبدالحمید بن عبدالهادی (د ۶۹۹ق/۱۳۰۰م).
وی از یحیی ثقفی و احمد موازینی و دیگران به او اجازه دادند که از ایشان حدیث روایت کند.
[۲۱۴] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۵.۴ - احمد بن عبدالحمید


احمد بن عبدالحمید بن عبدالهادی (ح ۶۱۰-۷۰۰ق/۱۲۱۳-۱۳۰۰م).
وی از شیخ موفق‌الدین و ابن ابی‌لقمه و ابن‌راجح و موسی بن عبدالقادر و البهاء و ابوالقاسم بن صصری و ابن‌زبیدی و دیگران حدیث روایت کرد. از مسندان بزرگ روزگار خود بود.

۵.۵ - محمد بن عبدالحمید


عمادالدّین عبدالحمید محمد بن عبدالحمید (ح ۶۶۰-۷۰۷ق/۱۲۶۲-۱۳۰۸م).
وی از ابن عبدالدائم حدیث شنید و روایت کرد. امام جامع حاکمی حنبلیان بود.

۳.۱۰ - عبدالله بن محمد


محب‌الدّین ابومحمد عبداللـه‌ بن محمد بن عبدالحمید (۶۵۱-۷۰۷ق/۱۲۵۳-۱۳۰۷م).
وی از خطیب مردا و ابراهیم‌ بن خلیل و احمد بن عبدالدائم و کرمانی و دیگران حدیث شنید.

۵.۷ - عبدالله بن ایوب


تقی‌الدّین ابومحمد عبداللـه بن ایوب بن یوسف (د ۷۳۵ق/۱۳۳۵م).
وی از ابوالفرج بن ابی‌عمر و عبدالرحمن بن زین و فخر بن بخاری و دیگران حدیث شنید. در کار دانش‌اندوزی و نسخه‌نویسی کتاب و گواهی‌دهی، روزگار گذراند.

۳.۲ - محمد بن احمد


شمس‌الدّین محمد بن احمد بن عبدالهادی (۷۰۵-۷۴۴ق/۱۳۰۶-۱۳۴۳م).
وی از پدرش و قاضی تقی‌الدّین سلیمان و ابن عبدالدائم و عیسی مطعم و احمد بن حجّار و محمد زرّاد و دیگران حدیث شنید.
نزد قاضی شمس‌الدین بن مسلم و تقی‌الدین بن تیمیّه فقه آموخت.
عربی را نزد ابوالعباس اندرشی و قرائات را نزد ابن بصیحان فرا گرفت. در مدرسۀ صدریّه و ضیائیّه درس می‌گفت و در حدیث، فقه، تفسیر، علم رجال و لغت چیره‌دست بود و فتوا می‌داد.
[۲۲۵] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۴۳۶، قاهره، ۱۳۷۲ق.

سرانجام در دامنۀ قاسیون در کنار قبر سیف‌الدّین بن المجد به خاک سپرده شد.
[۲۲۶] صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۲، ص۱۶۱، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
[۲۲۷] ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، بیروت، ج۱، ص۳۵۱، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
[۲۲۸] ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۴۳۹، قاهره، ۱۳۷۲ق.

شمس‌الدّین کتاب‌های بسیار نوشت که اندکی از آن‌ها برجاست.

۳.۱۳ - عبدالرحمن بن محمد


عبدالرّحمن بن محمد بن عبدالحمید (۶۵۶-۷۴۹ق/۱۲۵۸-۱۳۴۹م).
وی از ابن عبدالدائم و عمر کرمانی و عبدالوهاب بن ناصح و ابن ابی عمر و الفخر و اسماعیل بن عسقلانی و دیگران حدیث شنید.
وزیر بغداد او را به دیار مصر فرستاد و او در مسیر راه صحیح مسلم را روایت کرد و از این‌رو جمع بسیاری از وی روایت کردند. سپس به شام بازگشت و سرانجام در صالحیّه درگذشت.

۵.۱۰ - احمد بن عبدالهادی


عمادالدّین احمد بن عبدالهادی بن عبدالحمید (۶۷۲-۷۵۲ق/۱۲۷۳-۱۳۵۱م).
وی از عبدالرحمن بن ابی‌عمر و ابن بخاری و ابن شیبان و زینب بنت مکی و دیگران حدیث شنید و روایت کرد.
پسرش شمس‌الدین محمد و ابن رافع و حسینی و دیگران از وی روایت کردند. صفدی نوشته است که در ۷۳۰ق/۱۳۳۰م در دمشق به خط خود به من اجازه داد.
[۲۳۴] حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۸۵-۲۸۶، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.


۵.۱۱ - محمد بن عبدالله


شمس‌الدّین ابوعبداللـه محمد بن عبداللـه بن محمد (۶۸۸-۷۶۹ق/۱۲۸۹-۱۳۶۸م).
وی از الفخر و السّیف علی بن رضی حدیث شنید. در ۶۹۱ق/۱۲۹۲م و پس از آن گروهی به وی اجازه دادند. حدیث گفت و ابن شرائجی و عراقی استاد ابن حجر و ابوزرعه از وی روایت کردند.

۵.۱۲ - عبدالرحمن بن احمد


زین‌الدّین عبدالرحمن بن احمد (د ۷۷۹ق/۱۳۷۷م).
وی از تقی‌الدّین سلیمان و ابی نصر شیرازی و حجّار و دیگران حدیث شنید و روایت کرد. سرانجام در صالحیه درگذشت.

۳.۱۴ - احمد بن احمد


شهاب‌الدّین ابوالعباس احمد بن احمد بن عبدالحمید (۷۰۷-۷۹۸ق/۱۳۰۷-۱۳۹۵م)، معروف بن ابن العزّ.
وی در دامنۀ قاسیون به دنیا آمد. از قاضی سلیمان و عیسی مطعم و فاطمه بنت جوهر و تقی‌الدّین بن تیمیّه و هدیه بنت عسکر و دیگران حدیث شنید.
فخر توزری و گروهی دیگر از مکه، زینب بنت شکر از قدس، اسماعیل بن علم و ابوالقاسم بن رشیق و دیگران از مصر، قاسم بن عساکر و ابن شیرازی و دیگران از دمشق، و ابن دوالیبی و دیگران از بغداد به وی اجازه دادند.
فقه آموخت و اجازۀ افتا گرفت. از مسندین بزرگ دمشق بود. ابن حجر نیز از وی اجازه گرفت.
[۲۳۹] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۵۷-۴۵۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۵.۱۴ - ابوبکر بن احمد


عمادالدّین ابوبکر بن احمد بن عبدالهادی (د ۷۹۹ق/۱۳۹۶م).
وی نزد نیایش عمادالدّین امالی ابن الحسن بن زرقویه را شنید و از حجّار حدیث اصغا و روایت کرد. به ابن حجر اجازه داد.

۵.۱۵ - ابراهیم بن احمد


برهان‌الدین ابراهیم‌ بن احمد بن عبدالهادی (۷۲۶-۸۰۰ق/۱۳۲۶-۱۳۹۸م)، معروف به قاضی.
وی در ۴ سالگی در درس حجّار حضور یافت و از احمد بن علی حریری و عایشه بنت مسلم و زینب بنت الکمال حدیث شنید. ختنی و وانی و گروهی از مصریان به وی اجازه دادند.
[۲۴۳] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۵.۱۶ - فاطمه بنت محمد


فاطمه دختر محمد بن عبدالهادی (ح ۷۲۰-۸۰۳ق/۱۳۲۰-۱۴۰۱م).
وی احادیث بسیاری از حجّار شنید. از شام ابونصر بن شیرازی و ابومحمد بن عساکر و دیگران، از حلب ابوبکر بن عبداللطیف و دیگران، از حماه شرف بارزی، از حمص علی بن عبداللـه بن مکتوم و از مصر حسین الکردی و عبدالرحیم منشاوی به وی اجازه دادند. سرانجام در ۸۰ سالگی درگذشت.
[۲۴۵] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۵.۱۷ - عمر بن محمد


زین‌الدین عمر بن محمد بن احمد (د ۸۰۳ق/۱۴۰۰م). وی از زینب دختر کمال و احمد بن علی جزری و عبدالرحیم بن ابی‌الیسر حدیث شنید. ابن حجر مرافقات زینب بنت الکمال را نزد او خواند. در فتنۀ تیمور درگذشت و در دامنۀ قاسیون به خاک سپرده شد.
[۲۴۷] ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۸-۳۹۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.


۵.۱۸ - عایشه بنت محمد


عایشه دختر محمد بن عبدالهادی (۷۲۳-۸۱۶ق/۱۳۲۳-۱۴۱۳م).
وی در ۴ سالگی در درس ابوالعباس حجّار شرکت کرد. صحیح بخاری، جزء ابی الجهم و امالی و قرائت ابن عفّان و احادیث دیگر را از حجّار شنید. هم‌چنین صحیح مسلم را از شرف‌الدّین عبداللـه بن حسن و سیره ابن هشام را از عبدالقادر بن ملوک فرا گرفت.
[۲۵۰] کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ج۳، ص۱۸۷، بیروت، ۱۹۸۴م.

او آخرین کسی است که از بنت الفقهاء، بنت الواسطی و زینب الکمال و زینب بنت یحیی بن عبدالسلام حدیث شنید و اجازۀ روایت حدیث گرفت.
[۲۵۱] سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، ج۱۲، ص۸۱، قاهره، ۱۳۵۵ق.

همراه خواهرش فاطمه در بسیاری از مسموعات و مَجازات شرکت کرد و از او برتر آمد. ابراهیم بن صالح بن عجمی از حلب، شیخ شرف‌الدّین بارزی از حَماه، برهان جعبری از الخلیل، عبداللـه بن یوسف از نابلس و دیگران به او اجازه دادند.
[۲۵۳] سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، ج۷، ص۱۳۲، قاهره، ۱۳۵۵ق.

عمری دراز یافت و احادیث بسیاری روایت کرد. به ویژه محدثّان پرسفر از او حدیث کردند. خطیب ابوعمر حنبلی بخشی از ذَمّ الکلام هروی را از او شنید و ابن حجر و ابوالفتح عثمانی از وی روایت کردند. او مسند روزگار خود بود.
[۲۵۵] ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، ج۱، ص۲۵۱، بیروت، داراحیاء التراث العربی.


۵.۱۹ - حسن بن احمد


بدرالدّین حسن بن احمد بن عبدالهادی (د ۸۷۸ق/۱۴۷۳م)، مشهور به ابن المبرد. وی مدتی نیابت قضا را در دمشق به عهده گرفت.

۵.۲۰ - یوسف بن حسن


جمال‌الدّین یوسف‌ بن حسن‌ بن احمد (۸۴۰-۹۰۹ق/۱۴۳۶-۱۵۰۳م).
وی المقنع را نزد شیخ تقی‌الدّین ابن قندس و قاضی علاءالدین مرداوی خواند و در درس قاضی برهان‌الدّین بن مفلح و برهان زراعی حضور یافت.
از اصحاب ابن حجر و ابن عراقی و ابن بالسی و جمال بن حرستانی و صلاح‌الدین بن ابی عمر و ناصرالدین و دیگران حدیث شنید.
حدیث و فقه می‌دانست و اهل تصوف بود و در نحو و صرف و تفسیر دست داشت. به تدریس و افتا مشغول بود و کتاب‌های بسیاری نوشت.
شمس‌الدین ابن طولون کتاب بزرگی در شرح حال وی نوشته است.

۶ - فهرست منابع



(۱) آستان قدس رضوی، فهرست.
(۲) ابن تغری بردی، یوسف، المنهل الصافی، قاهره، ۱۳۷۵ق.
(۳) ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، قاهره، ۱۳۸۳ق.
(۴) ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۷ق.
(۵) ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.
(۶) ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.
(۷) ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، قاهره، ۱۳۷۲ق.
(۸) ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
(۹) ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، قاهره، ۱۳۵۱ق.
(۱۰) ابن قاضی، احمد بن محمد، درّه الجمال فی اسماءِ الرجال، بیروت، ۱۹۷۱م.
(۱۱) ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، قاهره، ۱۳۵۱ق.
(۱۲) ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
(۱۳) الازهریه، فهرس المخطوطات.
(۱۴) بغدادی، اسماعیل پاشا، ایضاح المکنون، استانبول، ۱۳۶۴ق.
(۱۵) بغدادی، اسماعیل پاشا، هدیه العارفین، استانبول، ۱۹۵۵م.
(۱۶) حاجی خلیفه، کشف الظنون، استانبول، ۱۹۴۱م.
(۱۷) حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
(۱۸) دباغ، مصطفی مراد، الموجز فی تاریخ الدول الاسلامیه، بیروت، ۱۴۰۱ق.
(۱۹) ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکره الحفاظ، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
(۲۰) ذهبی، شمس‌الدین محمد، دول الاسلام، بیروت، ۱۹۸۵م.
(۲۱) ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
(۲۳) سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، قاهره، ۱۳۵۵ق.
(۲۴) سرکیس، معجم المطبوعات.
(۲۵) سید، فؤاد، فهرس المخطوطات.
(۲۶) سید، فؤاد، فهرس المخطوطات المصوره.
(۲۷) سیوطی، جلال‌الدین، بغیة الوعاه، قاهره، ۱۳۲۶ق.
(۲۸) شوکانی، محمد بن علی، البدر الطالع، بیروت، ۱۳۴۸ق.
(۲۹) صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
(۳۰) صقاعی، فضل‌اللـه، تالی کتاب وفیات الاعیان، به کوشش ژاکلین سوبله، دمشق، ۱۹۷۴م.
(۳۱) طلس، محمداسعد، الکشاف، بغداد، ۱۳۷۲ق.
(۳۲) کتبی، محمد بن شاکر، فوات الوفیات، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۹۷۴م.
(۳۳) کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، بیروت، ۱۹۸۴م.
(۳۴) کحاله، عمر رضا، المنتخب من مخطوطات المدینه.
(۳۵) منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
(۳۶) الموسوعة الفلسطینیه.
(۳۷) نعیمی، عبدالقادر بن محمود، الدارس فی تاریخ المدارس، دمشق، ۱۹۴۸م.
(۳۸) یافعی، عبداللـه بن اسعد، مرآه الجنان، بیروت، ۱۳۹۰ ق.
(۳۹) یاقوت حموی، معجم البلدان، به کوشش فردیناند ووستفلد، لایپزیک، ۱۸۶۶-۱۸۷۰م.

۷ - پانویس


 
۱. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۶۵-۸۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲. الموسوعه الفلسطینیه.
۳. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۶۱، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۴. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۲۹، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۵. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۵۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۶. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۵۲، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۷. نعیمی، عبدالقادر بن محمود، الدارس فی تاریخ المدارس، ج۲، ص۱۰۱، دمشق، ۱۹۴۸م.
۸. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۱، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۹. منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۲، ص۲۰۳، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۱۰. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۱۴۷.    
۱۱. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۵۲-۵۳، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۱۲. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۲، ص۱۹۵، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۱۳. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۱، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۱۴. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۳، ص۵۹، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۵. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۵۶، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۱۶. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۳، ص۵۹، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۷. نعیمی، عبدالقادر بن محمود، الدارس فی تاریخ المدارس، ج۲، ص۷۸    
۱۸. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۳، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۱۹. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۷۴، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۲۰. یافعی، عبدالله بن اسعد، مرآة الجنان، ج۴، ص۱۳.    
۲۱. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۴۹-۲۵۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۲. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۶، ص۲۰۲، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۲۳. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۵۰، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۴. منذری، زکی‌الدین، التکلم، لوفیات النّفله، ج۲، ص۳۸۸، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۲۵. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۱۱۷، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۲۶. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّ، فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۵۸-۴۵۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۷. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۱۰۰، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۸. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۱۵۹، به کوشش فردیناند ووستفلد، لایپزیک، ۱۸۶۶-۱۸۷۰م.    
۲۹. منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۰۷، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۳۰. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۴۰، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۳۱. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۳۳، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۳۲. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۳۲، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۳۳. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۱۵۹، به کوشش فردیناند ووستفلد، لایپزیک، ۱۸۶۶-۱۸۷۰م.    
۳۴. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۴۰، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۳۵. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۱۳، ص۵۹، قاهره، ۱۳۵۱ق.
۳۶. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۱۳۴، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۳۷. حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
۳۸. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۱۳۹-۱۴۰، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۳۹. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۶۸-۴۶۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۴۰. بغدادی، اسماعیل پاشا، هدیة العارفین، ج۱، ص۴۵۹-۴۶۰، استانبول، ۱۹۵۵م.
۴۱. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۴۱، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۴۲. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۱۸۰-۱۸۱، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۴۳. ذهبی، شمس‌الدین محمد، دول الاسلام، ص۳۳۱-۳۳۲، بیروت، ۱۹۸۵م.
۴۴. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۳، ص۹۹-۱۰۰، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۴۵. کتبی، محمد بن شاکر، فوات الوفیات، ج۲، ص۱۵۸، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۹۷۴م.    
۴۶. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۶۵-۴۷۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۴۷. نعیمی، عبدالقادر بن محمود، ج۲، ص۶۸۰، الدارس فی تاریخ المدارس، دمشق، ۱۹۴۸م.
۴۸. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۵، ص۸۸-۹۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.
۴۹. منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۰۹، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۵۰. منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۲۴-۱۲۵، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۵۱. منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۳۷۱، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۵۲. منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۴۰۶، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۵۳. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۱۷۳، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۵۴. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۲۷۸، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۵۵. کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ج۲، ص۱۳۸، بیروت، ۱۹۸۴م.
۵۶. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۷۷، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۵۷. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۲۴۶، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۵۸. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۳، ص۱۷۱، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۵۹. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۷۸-۴۷۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۶۰. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۶، ص۳۵۵، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۶۱. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۳۷۹.    
۶۲. ابوشامه، عبدالرحمن بن اسماعیل، تراجم الرجال، ج۱، ص۱۷۷، قاهره، ۱۳۶۶ق، جم‌.
۶۳. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۲۴۴، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۶۴. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۲۳۷، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
۶۵. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۳۵-۴۳۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۶۶. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۳۱۵، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۶۷. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۶، ص۲۶، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۶۸. ابن تغری بردی، یوسف، المنهل الصافی، ج۱، ص۶۴-۶۶، قاهره، ۱۳۷۵ق.    
۶۹. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۷، ص۲۲۷، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۷۰. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۸۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۷۱. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۵، ص۳۲۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۷۲. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۱، ص۳۰۴۹، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۷۳. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۳۵۰، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۷۴. کتبی، محمد بن شاکر، فوات الوفیات، ج۲، ص۲۹۲، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۹۷۴م.    
۷۵. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۰۴، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۷۶. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۰۶، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۷۷. کتبی، محمد بن شاکر، فوات الوفیات، ج۲، ص۲۹۲، به کوشش احسان عباس، بیروت، ۱۹۷۴م.    
۷۸. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۳، ص۳۰۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۷۹. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۰۸، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۸۰. ذهبی، شمس‌الدین محمد، دول الاسلام، ص۳۸۱، بیروت، ۱۹۸۵م.
۸۱. صقاعی، فضل‌اللـه، تالی کتاب وفیات الاعیان، ج۱، ص۱۰۶، به کوشش ژاکلین سوبله، دمشق، ۱۹۷۴م.
۸۲. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۷، ص۳۵۸، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۸۳. یافعی، عبداللـه بن اسعد، مرآة الجنان، ج۱، ص۱۹۷-۱۹۸، بیروت، ۱۳۹۰ ق.
۸۴. ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، ج۴، ص۱۴۹۲، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
۸۵. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۵۷-۱۵۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۸۶. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۳۴۹، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۸۷. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۳۶۳، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۸۸. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۶، ص۱۴۵، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۸۹. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۷، ص۳۷۷، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۹۰. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۷۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۹۱. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۶۹۸، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۹۲. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۳۸۶، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۹۳. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۳۲۲، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۹۴. ابن تغری بردی، یوسف، المنهل الصافی، ج۱، ص۳۳۰، قاهره، ۱۳۷۵ق.    
۹۵. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۳۰.    
۹۶. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۹۷. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۳، ص۳۱۹، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۹۸. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۷، ص۳۸۵، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۹۹. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۵، ص۴۰۷-۴۰۸، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۰۰. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۳، ص۳۴۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۰۱. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۵۸-۱۵۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۰۲. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۷۵۱، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۰۳. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۳، ص۲۲، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۱۰۴. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۰۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۰۵. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۳۸۹، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۱۰۶. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۸، ص۱۱۲، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۱۰۷. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۷-۴۲۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۰۸. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۷۶۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۰۹. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۵۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۱۰. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۷۸۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۱۱. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، ج۲، ص۲۲۲، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۷ق.
۱۱۲. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، ج۳، ص۴۵-۴۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۷ق.
۱۱۳. کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ۲، ص۱۳۸، بیروت، ۱۹۸۴م.
۱۱۴. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۴۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۱۱۵. فضل‌اللـه، تالی کتاب وفیات الاعیان، به کوشش ژاکلین سوبله، دمشق، ۱۹۷۴م.
۱۱۶. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۴، ص۷۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۱۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۲۸۵-۲۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۱۸. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۷۷-۷۸، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۱۱۹. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۱۰۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۲۰. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۴، ص۱۸، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۲۱. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۸۹، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۱۲۲. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۴، ص۱۵۴-۱۵۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۲۳. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۵، ص۱۸۹-۱۹۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۲۴. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۹، ص۲۸۶، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۱۲۵. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۶۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۲۶. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۱۶۸، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۲۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۷-۸، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۲۸. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۴، ص۲۶۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۲۹. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۱۰۸، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۳۰. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۱، ص۲۷۳، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۳۱. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۲۵۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۳۲. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۱، ص۲۷۴، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۳۳. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۲۵۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۳۴. کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ج۲، ص۵۶، بیروت، ۱۹۸۴م.
۱۳۵. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۲۵۱، حاشیه، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۳۶. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۱، ص۳۸۶-۳۸۷، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۳۷. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۲۳، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۱۳۸. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۳۶۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۳۹. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۱، ص۴۰۷، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۴۰. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۸، ص۱۰۳.    
۱۴۱. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۲۹۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۴۲. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۱، ص۴۲۵-۴۲۴، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۴۳. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۲۱۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۴۴. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۱، ص۵۰۳، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۴۵. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۳۶، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۱۴۶. حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۴۷-۲۴۸، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
۱۴۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۱۰۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۴۸. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۱۴-۱۵، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۴۹. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۲۵۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۵۰. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۲۶، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.
۱۵۱. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۴۳، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.
۱۵۲. حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۵۹، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
۱۵۳. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۴، ص۲۵۸، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۵۴. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۵۲، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۵۵. حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۶۶-۲۶۷، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
۱۵۶. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۵، ص۱۲، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۵۷. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۶۲، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۵۸. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۶، ص۸۶-۸۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۵۹. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۵-۱۶۴، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۱۶۰. حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۹۸، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
۱۶۱. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۳۱۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۶۲. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۲۸۶-۲۸۷، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۶۳. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۴، ص۳۰۷، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۶۴. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۱۲۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۶۵. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۵-۴۲۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۶۶. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۳۴۱-۳۴۲، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۶۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۲، ص۱۴۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۶۸. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۱۶۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۶۹. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۳۵۴، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۷۰. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۱۳۸، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۷۱. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّه فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۷۲. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۴، ص۳۱۷، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۷۳. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۱-۴۹۲، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۷۴. ابن تغری بردی، یوسف، المنهل الصافی، ج۱، ص۲۸۴، قاهره، ۱۳۷۵ق.    
۱۷۵. ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۱۱، ص۱۰۸، قاهره، ۱۳۸۳ق.    
۱۷۶. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۳۷۶، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۷۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۵، ص۴۲۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۷۸. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۳۸۷، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۷۹. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۱۱۹۱۲۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۸۰. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۱۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۸۱. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۳۸۷، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۸۲. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۳۸۶، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۱۸۳. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۱۳۰-۱۳۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۸۴. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۸۵. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۱۷۶، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۸۶. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، ج۵، ص۳۱-۳۲، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۷ق.
۱۸۷. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۰۷-۴۰۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۸۸. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۶، ص۲۶۷-۲۶۸، قاهره، ۱۳۵۱ق.
۱۸۹. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۵، ص۲۵۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۹۰. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۰۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۹۱. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۵۷۴، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۹۲. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۸۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۹۳. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۴، ص۷۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۹۴. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۵۷۱، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۱۹۵. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۵، ص۴۳۹۴۴۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۹۶. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۱۰-۴۱۱، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۱۹۷. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۶، ص۳۴۷، قاهره، ۱۳۵۱ق.
۱۹۸. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۶، ص۲۱۶، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۱۹۹. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۱، ص۲۶۶، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۰۰. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۶، ص۳۵۶، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۰۱. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۴۴، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۰۲. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۹، ص۵۹، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۰۳. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۹۹-۵۰۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۰۴. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۹، ص۲۱۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۰۵. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّ، فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۲، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۰۶. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۹، ص۵۲۶، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۰۷. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۳۵۱، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۰۸. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۳۶۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.
۲۰۹. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۳۶۶، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۱۰. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۱۰، ص۶۹.    
۲۱۱. منذری، زکی‌الدین، التکلمة لوفیات النّفله، ج۳، ص۱۶۲، به کوشش بشّار عوّاد معروف، بیروت، ۱۴۰۵ق.
۲۱۲. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۴، ص۶۱، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
۲۱۳. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۵، ص۲۹۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.
۲۱۴. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۱۵. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۳، ص۴۰۶، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۲۱۶. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۲۲، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۲۱۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۱۰۶-۱۰۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۱۸. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۷۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۱۹. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۲۲، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۲۰. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۲، ص۱۱۳، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۲۲۱. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۳۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۲۲۲. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۲، ص۱۱۳.    
۲۲۳. ذهبی، شمس‌الدین محمد، العبر، ج۴، ص۱۳۲، به کوشش ابوهاجر محمد السعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۹۸۵م.    
۲۲۴. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۵، ص۶۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۲۵. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۴۳۶، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۲۲۶. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۲، ص۱۶۱، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.
۲۲۷. ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، بیروت، ج۱، ص۳۵۱، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
۲۲۸. ابن رجب، زین‌الدین، الذیل علی طبقات الحنابله، ج۲، ص۴۳۹، قاهره، ۱۳۷۲ق.
۲۲۹. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۴، ص۲۱۰، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۳۰. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۱۱۰-۱۱۱، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۲۳۱. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۱۳۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۳۲. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۱۴۱، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۲۳۳. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۷، ص۲۲، به کوشش ژاکلین سوبله و علی عماره، بیروت، ۱۹۸۰م.    
۲۳۴. حسینی شمس‌الدین، ذیول العبر، ج۱، ص۲۸۵-۲۸۶، به کوشش محمد رشاد عبدالمطلب، کویت، وزاره الارشاد و الانباء، جم‌.
۲۳۵. ابن رافع، تقی‌الّدین محمد، الوفیات، ج۲، ص۳۳۷، به کوشش صالح مهدی عباس و بشار عواد معروف، بیروت، ۱۴۰۲ق.    
۲۳۶. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۵، ص۲۲۹، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۳۷. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۳، ص۱۱۰-۱۱۱، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۳۸. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۱۲۴-۱۲۵، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۳۹. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۵۷-۴۵۸، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۴۰. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۸، ص۶۰۱، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۴۱. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۵۲۳، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۴۲. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الدّرر الکامنه، ج۱، ص۹، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۲-۱۳۹۶ق.    
۲۴۳. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۴۲۰، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۴۴. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۶، ص۳۶۳، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۴۵. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۴۶. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۹، ص۵۵، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۴۷. ابن طولون، محمد، الفوائد الجوهریّة فی تاریخ الصّالحیّه، ج۲، ص۳۹۸-۳۹۹، به کوشش محمد احمد دهمان، دمشق، ۱۴۰۱ق.
۲۴۸. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۳۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۴۹. سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، ج۱۲، ص۸۱، قاهره، ۱۳۵۵ق.    
۲۵۰. کحاله، عمر رضا، اعلام النساء، ج۳، ص۱۸۷، بیروت، ۱۹۸۴م.
۲۵۱. سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، ج۱۲، ص۸۱، قاهره، ۱۳۵۵ق.
۲۵۲. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، انباء الغمر، ج۳، ص۲۵.    
۲۵۳. سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، ج۷، ص۱۳۲، قاهره، ۱۳۵۵ق.
۲۵۴. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۹، ص۱۷۸، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۵۵. ذهبی، شمس‌الدین محمد، تذکرة الحفاظ، ج۱، ص۲۵۱، بیروت، داراحیاء التراث العربی.
۲۵۶. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۷، ص۳۲۳-۳۲۴، قاهره، ۱۳۵۱ق.    
۲۵۷. ابن عماد، عبدالحی، شذرات الذّهب، ج۱۰، ص۶۲، قاهره، ۱۳۵۱ق.    


۸ - منبع



دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل قدامه»، شماره۴۴۸.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.