الجزایر

الجزایر دومین کشور بزرگ آفریقا پس از سودان و دهمین کشور بزرگ دنیاست. این کشور در همسایگی تونس، لیبی، نیجر، مالی، موریتانی، مراکش و صحرای غربی قرار دارد.

شمال الجزایر که از جلگه های تل اطلس و ساحلی تشکیل شده اند، دارای آب و هوایی گرم و خشک با تابستانهای گرم و خشک و زمستان مرطوب و ملایم و در عین حال معتدل است . بارندگی در الجزایر معمولاً از سمت غرب به شرق رو به افزایش و فزونی می نهد.

جغرافیای انسانی

تراکم جمعیتی این کشور حدود 12.3 نفر در هر کیلومتر مربع است. تراکم جمعیت این کشور بیشتر در مناطق ساحلی و قابل کشاورزی بوده و به هم خوردن تعادل از نظر جمعیتی بیشتر به خاطر مهاجرت این افراد به کشور فرانسه است.

در الجزایر بربرها و اعراب شاوی از نظر نژادی و ترکیب قومیت از اکثریت که در حدود 80 درصد برآورد شده، برخوردارند. البته منظور همان بربرهایی است که هویت عربی یافته اند.

زبان رسمی مردم الجزایر عربی است و بیش از 80 درصد مردم این کشور به این زبان صحبت می کنند .

جغرافیای سیاسی

کشور الجزایر به لحاظ وجود منابع نفتی و منابع معدنی مرکزی بود که کشور فرانسه می توانست از آنجا بر جبهه آزادی بخش اریتره و جبهه ملی آزادی بخش چاد اشراف داشته باشد.

ادیان و مذاهب

اسلام مذهب رسمی الجزایر است. قدمت این دین به اواخر قرن هفتم میلادی می رسد که به شمال آفریقا راه یافته و الجزایر جزئی از آن است. دیگر نژادهای این کشور از جمله بربرها، در حدود سال های 73 هـجری قمری به اسلام روی آورده اند.

اوضاع اجتماعی، فرهنگی و آموزشی

نام الجزایر با کشمکش داخلی، جنگ احزاب ، حضور استعمارگران خارجی، اشغال سرزمین توسط فرانسوی ها و سرسپردگی رهبران نظامی و سیاسی به خارجی ها توام است.

از سال 1974 تمامی شهروندان الجزایری دارای بیمه رایگان هستند.

الجزایر چه از نظر تحصیلات اولیه و ابتدایی تا دوره های عالی از وضعیت خوبی برخوردار نیست. چنانکه آمارها نشان می دهد درصد بی سوادی در این کشور بسیار بالاست.

تحصیلات در این کشور براساس زبان ملی (عربی) است و برای مدت 9 سال یعنی بین سنین 6 تا 15 سال اجباری است.

فرانسویها از قدیم، اشغال سرزمین الجزایر را در سر می پروراندند. این فکر با کشمکش برای حاکمیت بر دریای مدیترانه همراه بوده است. جنگ علیه فرانسویان توسط مجاهدین الجزایری تا قرن بیستم ادامه یافت و بعد از جنگ جهانی اول با رهبری علمای مسلمین و دانشجویان و سپس با ورود مردم، شدت فراوانی یافت.

پس ار رفراندم اول ژوئن 1962 که اکثریت مردم الجزایر در آن شرکت کردند و رأی مثبت خود را به صندوق ها ریختند، استقلال الجزایر به جهانیان اعلام شد.

اوضاع اقتصادی

الجزایر از لحاظ منابع طبیعی کشوری غنی محسوب می شود . ذخایر گاز طبیعی این کشور 3723 میلیارد متر مکعب برآورد گردیده که بعد از روسیه، ایران و ایالات متحده، در جهان مقام چهارم را دارا است . این کشور همچنین پس از لیبی و نیجریه، سومین منابع نفتی آفریقا را دارد. اقتصاد کشور بیشتر مبتنی بر نفت و گاز و فرآورده های کانی و معدنی است. بخش کشاورزی در الجزایر بزرگترین بخش اقتصاد الجزایر را به خود اختصاص داده است. دولت در مارس 1963 طبق تصویب نامه ای اجرای رفرم ارضی و ملی کردن املاک را اعلام کرد. اراضی جنگلی این کشور به 4/2 میلیون هکتار بالغ می شود که 75 درصد آن دولتی است. دامنه های کوههای تل اطلس را جنگل های انبوهی از بلوط های همیشه سبز کاج حلبی، و سرو پوشانده است.

حکومت، سازمان های اداری سیاسی

الجزایر به همراه دو کشور همسایه خود، مراکش و تونس مجموعاً (المغرب) نامیده می شد. این سرزمین از آغاز تاریخ، مسکن و مأوای بربرها بوده است. حدود قرن 12 قبل از میلاد فینیقیها آن را به تصرف خود در آورند و کارتاثرها نیز به مدت 6 قرن بر آن حکمرانی کردند. در سال 146 قبل از میلاد تحت تسلط امپراطوری رم و سپس به زیر سیطره حکومت بیزانس (روم شرقی) قرار گرفت.

در قرن هفتم میلادی برابر با اواسط قرن اول هجری این کشور به تصرف مسلمانان در آمد و سال های متمادی مسلمین آن را رهبری کردند . در این عصر اکثریت مردم این کشور به اسلام روی آوردند و زبان عربی را به عنوان زبان رسمی (زبان رایج) به رسمیت شناختند.

بعدها دیگر اقوام این کشور نیز به تدریج در میان عربها ادغام شده و با آنها در آمیخته و تمامی به زیر نفوذ فرهنگ و تمدن عالی اسلامی در آمدند. در سال 1943 ژنرال دوگل به عنوان رهبر دولت در تبعید فرانسه، مقر خود را در شهر الجزیره قرار داد و این شهر تا سال 1944 به عنوان پایتخت موقت دولت فرانسه در آمده بود.

مردم الجزایر مردمی آزاده هستند که مصمم به بقای بر آزادگی می باشند. تاریخ آنها آکنده از مبارزاتی طولانی است که موجب گردید همیشه الجزایر سرزمینی آزاد، با عزت و با کرامت باقیبماند.

مردم الجزایر با گردهم آمدن در قالب جنبش ملی و سپس در جبهه آزادی بخش ملی، برای به دست گرفتن سرنوشت جمعی خود در چارچوب آزادی و هویت فرهنگی، و ساختن مؤسسات قانون اساسی مردم گرایانه اصیل دمکراتیک، قربانیان زیادی دادند.

جبهه آزادی بخش ملی بهترین فرزندان الجزایر را در دوران جنگ مردمی آزادی بخش جهت استقلال قربانی و یک دولت مدرن و کاملاً مستقل ایجاد کرد.

قانون اساسی الجزایر، مجسم کننده روحیه خاص مردم این کشور، نتیجه عزم آنان و محصول تغییرات اجتماعی عمیق می باشد که در جامعه روی داده است.

احزاب مهم سیاسی الجزایر

جبهه نجات اسلامی النهضه، حزب اسلامی، حزب جنبش اصلاح ملی، حکومت جامعه صلح آمیز، جبهه آزادی بخش ملی، تجمع دمکراتیک ملی، حزب جبهه نیروهای سوسیالیستی، حزب تجمع برای فرهنگ و دموکراسی و حزب کارگران .

منبع

نگاهی به موقعیت مسلمان الجزایر، خبرگزاری مهر، چهارشنبه، 22 خرداد 1386